รักนี้เดี๋ยวจัดให้

ตอนที่ 1 คำก็อ้วน สองคำก็อ้วน แล้วนายดีนักหรือไงห้ะ

*** คำก็อ้วน สองคำก็อ้วน แล้วนายดีนักหรือไงห้ะ ***

ฉันชื่อ พลอย ชื่อเต็มๆของฉันคือ พลอยชมพู ชื่อเพราะใช่มั้ยหล่ะ แต่หน้าตาไม่ได้ดูดีเหมือนชื่อหรอกนะ ฉันเป็นผู้หญิงอายุ 19 เรียนมหาวิทยาลัยเป็นเฟรดชี่เลยก็ว่าได้ แต่รูปร่างไม่เหมือนเฟรดชี่สักเท่าไหร่ ฉันนะ อ้วน อ้วน อ้วน แล้วก็อ้วน แถมยังเป็นยัยแว่นอีกต่างหาก เลยไม่ค่อยมีเพื่อน จะมีก็แต่ยัยแหวนกับไอ้ก้องนี้แหละที่คบฉันเป็นเพื่อน แหวนเนี้ยเป็นคนค่อยข้างสวย แต่ยัยเนี้ยเป็นคนห้าวๆ แบบแมนๆคุยกัน ตรงไปตรงมา กล้าได้กล้าเสีย นิสัยดีรักเพื่อน เรื่องเพื่อนอันดับหนึ่งเสมอ ที่มาคบกันเป็นเพื่อนได้ก็ตอนเข้าค่ายรับน้องนี้แหละ หลายคนคิดว่าหยิ่งเพราะไม่ค่อยคุยกับใคร บังเอิญได้นอนด้วยกันคุยกันไปคุยกันมาถูกคอกันเราก็เลยสนิทกันตั้งแต่ตอนนั้น ส่วนไอ้ก้องอ่ะนะ ไอ้นี้เรียกได้ว่าเป็นคูกัดตลอดการของยัยแหวนเลยก็ว่าได้ เป็นคนรูปร่างน่าตาดี แต่โง่ นิสัยกวนๆ ก็เลยไม่ค่อยถูกกับยัยแหวนสักเท่าไหร่แต่ที่มาคบมันเป็นเพื่อนเนี้ยเพราะว่ามันโง่นี้แหละชอบมาขออยู่กลุ่มเวลาทำงานส่งอาจารย์อยู่บ่อยๆ ทำไงได้หละก็ฉันฉลาดนิ ซะที่ไหน !!! เฮ่อ!!

อยากรู้ใช่ไหมล่ะว่าอะไรถึงทำให้ฉันคิดอยากจะผอม เพราะเรื่องผอมเนี้ยไม่เคยอยู่ในหัวฉันเล๊ยยย แต่ก็มีนิดนึง! เอาหละเรื่องมันมีอยู่ว่า

หน้าตึกคณะวิทยาศาสตร์

"ไอ้ก้องแกอยู่ไหนแล้ว รู้มั้ยนี้มันสายแล้วนะ วันนี้มีพรีเซ้นทำไมแกไม่มาให้เร็วๆห้ะ แกรีบมาเลยนะถ้ามาช้าไปกว่านี้ฉันเอาแกตายแน่ไอ้ก้อง!! ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด หืม แกดูมันซิพลอย แกอะไม่น่าให้มันอยู่กลุ่มด้วยเลยไม่น่าเสียเวลากับมันเลยอะ"  แหวนที่กำลังโมโหพูดเสียงดังโวกเวกโวยวายจนคนทั้งมหาลัยมองมันเป็นเรื่องปกติไปแล้ว ไม่ว่าจะงานไหนๆไอ้ก้องก็มาสาย ทำให้แหวนต้องโทรตามด่าอยู่บ่อยๆ ฉันชินแล้วล่ะ

"แหวนแกก็ใจเย็นๆหน่อย นี้มันยังไม่สายเลยนะเว้ยรีบไปไหนวะ อีกตั้ง 10 นาที " ไอ้เราเองก็พยายามทำให้มันสงบลงไม่งั้นไอ้ก้องมาถึงได้โดนฝ่ามือแหวนแน่ๆ

"แหะๆ โหยนี้รีบวิ่งมาเลยนะเนี้ย ยังทันอยู่ใช่ปะ โทษทีพอดีฉันเนี้ยติดธุระนิดหน่อย" ไอ้ก้องผู้วิ่งมาอย่างสุดชีวิต มาถึงก็เอาแต่แถๆ เฮ่อ

"หืมม ไอ้ก้อง" ฝ่ามือที่ง่างออกอย่างรวดเร็วเตรียมที่จะฟาดเข้าที่หัวของไอ้ก้อง แต่ดีที่ฉันนั้นจับไว้ได้ทัน ไม่งั้นไอ้ก้องตายแน่ "พอแล้วๆตีกันอยู่ได้ไปดิรีบไม่ใช่อ่อแกอะ เดี๋ยวไปพรีไม่ทัน "

ด้วยความที่เร่งรีบอยู่ๆก็มีใครไม่รู้เดินส่วนมาทำให้ชนเข้าอย่างจัง ตัวฉันเนื่องจากเป็นคนอ้วนจึงไม่ได้ขยับอะไรมากนัก แต่อีกฝ่ายที่ชนกันเนี่ย กระเด็นล้มลงเลยทีเดียว  "ขอโทษค่ะ เป็นอะไรรึป่าวคะ" เมื่อเงิยหน้าขึ้นมาแว๊บแรกที่เห็นคือ โทรศัพท์ลอยขึ้นระดับสูงและตกลงมากระแทรกพื้นอย่างแรง “ซวยแล้วพลอยเอ้ย!! ทำอะไรลงไปเนี่ย ซุ่มซ่ามจริงๆเลยโอ้ยยย” หน้าจอโทรศัพท์แตกละเอียดยิบ ดับสนิทไม่มีวี่แววว่าจะติดแม้แต่น้อย

"นี้ยัยอ้วน !! รู้มั้ยโทรศัทพ์เครื่องนี้ราคาเท่าไหร่ พังหมด หน้าจอละเอียดยิบเลย นี้ทำไมไม่หัดดูทางบ้างห้ะ ตัวก็อ้วน ยังจะซุ่มซ่ามอีก เดินยังไงไม่มองทาง นี่ทางมันก็ออกจะใหญ่นะ แต่ก็เถอะ ตัวเธอใหญ่กว่าทางเดินนี่ซะอีก อ่อละนี่ใส่แว่นด้วย มองไม่เห็นทาง ถามจริงนี่สายตาสั้นหรือตาบอด เพื่อนๆช่วยดูแลหน่อยนะไม่ใช่ปล่อยให้เดินชนคนอื่นเขาไปทั่ว เดี๋ยวคนอื่นกระดูกเขาจะหักหมด" สีหน้าจริงจัง พร้อมกับอารมณ์โมโห คิ้วเข้มๆขมวดชนกัน ปากอมชมพูที่กำลังด่าฉันอย่างเมามัน ท่อนแขนกล้ามเป็นมัดๆแสดงถึงความเป็นนักกีฬาบาสเก็ตบอลของมหาลัยชี้หน้าฉัน หล่อจัง!!! แต่ว่าเลี้ยงหมาไว้ในปากกี่ตัวเนี่ย???

ชานนท์เดือนคณะวิทยาศาสตร์การกีฬา ดีกรีนักกีฬาบาสเก็ตบอลมหาลัย บ้านรวย สาวๆสต็อกแน่นเอี้ยด เพียบพร้อมดูดีไปซะทุกอย่าง  แต่เสียอยู่อย่างเดียว ผู้ชายอะไรปากจัดฉะมัด ถึงฉันจะผิดก็เถอะแต่ไม่เห็นต้องด่าขนาดนี้เลย ฉันไม่ได้ไปเผาบ้านไหม้สักหน่อย

"นี้ นายคิดว่านายเป็นใครห้ะ คำก็อ้วน สองคำก็อ้วน กะอีแค่โทรศัพท์มันจะเท่าไหร่กันเชียว หน้าตาก็ดี แต่ปากไม่ได้ดีตามด้วยเลย ก็ขอโทษไปแล้วไง จะเอาค่าเสียหายก็บอกกันดีๆดิ ไม่เห็นต้องมาด่าขนาดนี้เลย" อารมณ์ที่เปี่ยมล้นไปด้วยความโมโห ถ้าไม่ติดว่ามีพรีเซ้นงานนะมีหวังได้จัดสักยกสองยกแน่

“เฮ้ย!! พูดจาให้มันดีๆหน่อยได้ปะ เป็นถึงเดือนคณะไม่ใช่รึไง ทำไมนิสัยแย่ขนาดนี้วะ” แหวนพูดขึ้นพร้อมกับชี้หน้าด้วยความโมโห สีหน้าดูเอาเรื่อง พร้อมเปิดฉากบู๊ทุกเมื่อ

“ผู้ชายอะไรวะด่าผู้หญิงโคตรจะแมนเลย ถามจริงตำแหน่งที่ได้มาเพราะบ้านรวยเลยใช้เงินยัดใช่ปะ” ก้องเดินเข้ามาข้างกันให้ผู้หญิงอยู่ข้างหลัง พร้อมกับสีหน้าดูจริงจังและท่าทางที่อยากจะซัดผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเต็มที