LOVE LOVE มารักกันนะยัยเเว่น

{บทนำ} 

"วะ เเว่นตาฉันไปไหนน่ะวาโกะ" 

ฉันคลำหาเเว่นตาที่ยัยวาโกะถอดออกไปเมื่อกี้ 

"เเกต้องรับปากก่อนว่าวันเสาร์จะมาติวหนังสือให้ฉันอ่ะ" 

"ก็ได้ๆจะไปติวให้ เเกเอาเเว่นฉันคืนมานะT^T" 

ฉันทำเป็นบีบน้ำตาพร้อมเขย่าเเขนของวาโกะเบาๆ 

"เอานี่ ต้องมานะยูนะไม่งั้นเเว่นเเก....." มองเห็นรังสีอำมหิตเลยอ่ะ เพื่อนเรานี่โหดอ่ะน่ากลัวเเต่พึ่งพาได้ ฉันรีบรับเเว่นตาคืนเเล้วใส่เเว่นทันที 

"จ้ะๆ^^" 

ฉันตอบยิ้มๆ 

กริ๊ง!!! 

เสียงอ่อนเลิกเรียนดังขึ้น ฉันเก็บกระเป๋าเตรียมตัวไปที่ร้านcoffeeเพื่อทำงานพิเศษ 

"ยูนะฉันไปที่ร้านไม่ได้นะมีธุระฉันฝากลาพี่อรด้วยนะ" 

"ได้ งั้นไว้เจอกันนะบาย" ฉันเเยกกับวาโกะที่หน้าโรงเรียนเเล้วเดินไปที่ป้ายรถเมย์ ขึ้นรถเพื่อไปที่ร้าน 

coffee 

ฉันทำงานอยู่ที่ร้านcoffee 

เป็นผู้ช่วยผู้จัดการน่ะ เเม่ฉันรู้จักเลยเอามาฝากทำงาน เเต่ตอนนี้เเม่.....ชังเถอะ^^ 

นั่งรถมาไม่นานก็มาถึงร้านcoffee 

ติ๊ง!!... 

เสียงกระดิ่งที่ประตูดังขึ้น พี่อรก็วิ่งมาหาฉันหน้าตาตื่นๆ 

"ยูนะ เมื่อกี้มีคนใส่ชุดดำมาถามหาอยู่ยูนะด้วยนะ" พี่อรพูดเเบบไม่หายใจ 

"เดี๋ยวนะคะมีคนมางั้นหรอ ยูนะไม่รู้จักนะค่ะพวกชุดดำอะไรนั้น" 

ฉันตอบเเบบงงๆ 

"หรือว่าเขามางานศพ?" 

"พี่อรค่ะร้านเราไม่มีใครตายนะคะ-.-" 

"อ่ะๆ งั้นยูนะก็ระวังตัวด้วยนะ มันไม่น่าไว้ใจเท่าไร" พี่อรพูดพร้อมทำหน้าเครียดๆ 

"ค่ะๆ^^" 

ฉันตอบรับคำยิ้มๆ เเล้วเดินเอากระเป๋าไปเก็บที่ตู้เก็บของพนักงาน 

"เเล้ววาโกะง่ะยูนะ" จริงสิยังไม่ได้บอกเลยนิ 

"อ่อ วาโกะลาค่ะ เห็นว่ามีธุระค่ะ" ฉันยิ้มให้พี่อรเเล้วเดินไปเปลี่ยนชุดที่ห้องน้ำ พอเปลี่ยนชุดเสร็จก็มาทำหน้าที่ของตัวเอง งานฉันไม่มีอะไรมากเเค่ทำตามที่ได้รับออเดอร์มาเเล้วก็ทำบัญชีร้าน 

เวลาผ่านไปเนินนานเป็นเวลา 

20.00 

น. ฉันไปเปลี่ยนชุดเเละเอากระเป๋าเพื่อกลับบ้าน ระหว่างทางกลับบ้านฉันรู้สึกเหมือนมีใครตามมายังไง ในขณะที่ฉันกำลังคิดอะไร ไปเรื้อยเปื้อยนั้น ฉันก็รู้ว่ามีคนตามมาจริงๆเงาที่สะท้อนในกระจกรถที่จอดอยู่ริมทางเดิน ฉันเร่งฝีเท้าเพื่อไม่ให้พวกนั้นตามทัน พวกคนชุดดำก็ยังตามมาไม่ห่าง จากการรีบเดินขอฉันเปลี่ยนเป็นวิ่งเเทน 

"เฮ้ย! รีบตามไปเร็ว" ฉันได้ยินเสียงคนชุดดำไล่ตามหลังมา 

ฉันตัดสินใจวิ่งเข้าไปหลบที่ร้านขายของที่รู้จักกันกับฉัน 

"ป้าค่ะขอยูนะหลบอยู่นี่เเป๊บนะคะ" 

"จะ...จ้ะ!?" 

ป้ามองหน้าฉันงงๆว่าฉันพูดเรื่องอะไรเเต่ตอนนี้ยังไม่มีเวลามาอธิบายต้องหลบก่อน ฉันวิ่งเข้าไปไหนห้องน้ำ เเละไม่ลืมที่จะบอกป้าว่า 

"ป้าคะถ้ามีใครมาถามถึงยูนะให้บอกว่าไม่เห็นนะคะ" เเละฉันก็ปิดประตูห้องน้ำทันที หลังจากนั้นไม่นานฉันก็ได้ยินเสียงมีคนมาตามป้า 

"เฮ้ย! ป้ามีเด็กผู้หญิงใส่เเว่นผ่านมาทางนี้ไหม" 

"เอ่อ..ไม่เห็นนะ" 

"โธ่เว้ย!"เเล้วเสียงรองเท้าหลายๆคู่ก็ค่อยๆไกลออกไปนั้นเเสดงว่าพวกมันไปเเล้วสินะ 

"ไปเเล้วจ้ะหนูยูนะ" ป้าหันมาบอกที่เเอบอยู่ในห้องน้ำ ฉันค่อยๆเปิดประตูออกช้าๆ ก็เห็นป้ายิ้มอย่างเป็นมิตรให้ฉัน 

"ขอบคุณนะค่ะที่ช่วยยูนะไว้"" 

ไม่เป็นไรจ้ะ ป้าเข้าใจ" ฉันยิ้มใส่ป้าเเล้วก็เดินกลับบ้านอย่างเหนื่อยๆ พอมาถึงบ้านด้วยความเหนื่อยฉันก็ทิ้งตัวลงที่เตียงเเละคิดเรื่องพวกคนชุดดำนั้น พวกนั้นเป็นใคร ต้องการอะไรจากเรา 

เเม่ค่ะถ้าเเม่ยังอยู่กับหนู หนูคงมีความสุขกว่านี่.............. 

................................................................................................................................................................. 

มาคุยกันหน่อยยย =^^= 

เรามาลงนิยายเก่าตั้งเเต่สมัยนูนนนนนนนนน.....ประมาณ2ปีได้เเล้วอ่ะ 

จริงๆเราก็ลงในเด็ก ดี ไปเเล้วเเต่ดันหายเพราะไม่ได้เข้านานหรือไรไม่รู้ เเต่อยู่เรื่องนี้มันก็หายไปเฉยๆเลย เราก็เลยเอามาลงใหม่ อิอิ 

ยังไงก็ฝากติดตามกันด้วยนะคะ ถึงนานๆที่จะมาดูก็เถอะ555 

ถ้าเราว่างงงงง เเบบมากๆๆๆ มีอารมณ์ดีดี๊ก็จะพยายามเขียนเรื่อง The Phantom love of night.....ต่อนะ