บทนำ
วันเสาร์ วันที่14 ปี......
ณ โรงเรียนเเห่งหนึ่งในภาคตะวันออกของประเทศ.....
"อืม....วันนี้เงียบสงบดีจริงได้จิบกาเเฟเบาๆ"ว่าพลางชูเเก้วขึ้นไปพราง
"เเน่ใจหรอ?นายพูดอะไรก็มักจะกลับกันสะตลอด ยกตัวอย่างเช่น นายบอกวันนี้อากาศดีอีก2นาทีทั้งฝนทั้งลมเเหมมมมมนึกว่าทอนาโดลง"
"เเหมพี่ก็ ผมว่าบังเอิญมากกว่าฮ่าๆๆๆๆๆ"
จริงๆผมก็คิดนะว่าผมนะโชคร้าย พูดอะไรมักได้กลับกัน หวังอะไรมักเเห้ว เเห้วๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆจนจะตั้งบริษัทเเห้วเฉพาะกิจส่งขายละ เออ!ผมลืมเเนะนำตัว ผม
"ฟ้า ฟ้าคราม ยอมรัก"
ครูหนุ่มรูปหล่อวัวตายควาย
ล้มที่สุดในทรพีเอ้ย!ปฐพี ผมเป็นครูประถมที่เป็นที่นิยมอันมากๆ(?) เเต่จะนิยมยังไงผมก็อยากจะมีประสบการณ์ใหม่บ้างผมคิดว่าการที่ผมตัดสินใจเขียนเรื่องย้ายมันคือเรื่องยากเเต่...เพื่อโลกใหม่ประสบการณ์ในฐานะครูผมยอม เเต่นี้ก็ล่วงมาเกือบหนึ่งปีเเล้ว----ก็ยังไม่มีการตอบมาเลยว่าโรงเรียนไหนว่าง
"เฮ้อ......"กลั้นนำ้ตาไปพลางจิบกาเเฟ ชีวิตมันขมขื่น----
"คิดหนักเรื่องย้ายหรอ มันก็เป็นงี้เเหละช้าเเต่อาจได้โรงเรียนดีนะเว้ย"รุ่นพี่มาตบไหล่ปลอบใจชายหนุ่มสุดหล่อระดับควายตายที่มีชีวิตน่าเศร้า(ซิกๆๆๆๆๆๆ//ร้องไห้)
"เป็นงั้นก็ดีสิพี่.....เอ๊ะ!!!!พี่!!กรี้ดดดดด!!!!"ผมร้องลั่นห้องพักครูที่ถือว่าเเคบเเต่ผมก็ล้องดังลั่นประดุจขึ้นคีย์สูงของพี่ตูนบ่อดี้เเสตม(?)
"อะไรฟ้าโดนผีเข้าไง หรือไฟช็อตตีนว่าเเล้วบอกให้ลุงภารโรงมาเช็คก็ไม่มา"
"ไม่ใช่พี่ๆผม.........ได้.........ย้าย........เเล้ว!.......ค่อก.-------"
"เห้ยไอ้ฟ้า ดีใจจนเป็นลมสะงั้นนักเรียนช่วยครูด้วย"
เเละนั้นจุดเริ่มต้นของความโชคดีของผมมั้ง--
ถึงวันผมเดินทางผมดีใจมากที่ได้ออกไปหาประสบการณ์ใหม่ โดยผมได้ทราบมาว่า โรงเรียนที่ผมย้ายไปอยู่ภาคเหนือ อยู่บนภูเขาทองคำ ฟังชื่อก็ตื่นเต้นเเล้วได้เเอดเวนเจอร์ ได้ชมป่าชมนกหูวววววววววใช้ชีวิตสโลไลฟ์ จะถึงเเล้วๆ-----
พอผมก้าวลงจากรถสิ่งเเรกที่พบเจอคือ...
คือ....!
คือ!!!!
ผมตกลงเเล้วกลิ้งลงเขา ดีนะที่อยู่ตรงต้นไมเเยอะผมเลยห้อยเหมือนลิงเเต่อาภัพกว่าลิง เฮ้อ....ผมไม่เเน่ใจเเล้วว่าการย้ายมาของผมคือจุดเริ่มต้นของความโชคดีรึป่าวนะ?....
Guest
