เช้าวันอาทิตย์ที่หลายคนชื่นชอบและหลงไหลมัน แต่สำหรับผมมันเป็นมากกว่านั้น
วันหยุดสุดสัปดาห์ของมนุษย์เงินเดือนซึ่งอาศัยอยู่ในย่านตัวเมืองที่รถโคตรจะติดแบบนี้คงมีไม่กี่ที่ให้คนอย่างผมได้พักผ่อน แล้วคาเฟ่นี้ก็เป็นหนึ่งในสถานที่ที่ผมชื่นชอบเป็นพิเศษ ไม่ใช่เพราะการตกแต่งที่ดูเรียบง่ายแต่กลับดึงดูดลูกค้าได้อย่างดี หรือรสชาติของอาหารเครื่องดื่มต่างๆ ที่ทางร้านตั้งใจทำเพื่อเอาใจลูกค้าอย่างผม
แต่เป็นเพราะเขาคนนั้น เจ้าของร้านหน้านิ่งที่มักหลุดยิ้มทำลายล้างออกมาให้ลูกค้าอย่างผมได้เสพความงดงามราวกับรูปปั้นบนผิวขาวซีดนั่น
ช่างดูดีเสียจนในหัวผู้ชายด้วยกันเองอย่างผมมีประโยคนึงผุดขึ้นมาทุกครั้งที่ได้มาเยือน
คนอะไร...หล่อเป็นบ้า
ผมเป็นลูกค้าประจำของร้านนี้ และอย่างที่บอก ผมเป็นมนุษย์เงินเดือน ร้านนี้เป็นตัวเลือกแรกๆ ที่ผมอยากไปนั่งเล่นหลังจากทนเครียดกับงานที่บริษัทมาทั้งสัปดาห์ อีกอย่างนี่เป็นสถานที่ที่ทำให้ผมมีความสุขได้ง่ายๆ ขอเพียงแค่ได้เห็นรอยยิ้มของเจ้าของร้านคนนั้น
ร้านนี้คนไม่ค่อยเยอะเท่าไร อาจเป็นเพราะไม่ค่อยได้โปรโมทหรืออะไรสักอย่าง แต่ก็ช่างเถอะ นั่นไม่ใช่เรื่องที่ผมต้องใส่ใจ เพราะเรื่องที่ผมใส่ใจกำลังเดินมานั่นแล้ว
"ชาเขียวลาเต้ กับครัวซองนมสดได้แล้วครับ"
ออร์เดอร์ที่ผมสั่งมาพร้อมกับการบริการรอยยิ้มจากเจ้าของร้านนี่มันดีจริงๆ
"ขอบคุณครับ คุณเจ้าของร้าน"
"วันนี้ตื่นเช้าจังนะครับ คุณ..."
"กวางครับ"
"ครับ คุณกวาง"
ท่าทางแปลกๆ นั่นมันอะไรกัน เป็นเพราะเขารู้สึกผิดที่จำชื่อลูกค้าประจำอย่างผมไม่ได้งั้นหรอ
"ต้องขอโทษด้วยนะครับคุณกวาง ผมจำชื่อคุณไม่ได้สักที ทั้งๆที่คุณเป็นลูกค้าประจำของร้านเรา"
"ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมไม่ได้ซีเรียสขนาดนั้น แค่เจ้าของร้านมาบริการเองแบบนี้ผมก็ประทับใจมากอยู่แล้วน่ะครับ"
"เพราะเป็นคุณกวางนะครับ ผมถึงอยากบริการด้วยตัวเอง"
ให้ตายเถอะ คุณเจ้าของร้านเขายิ้มให้ผม...
เป็นรอยยิ้มที่ฆ่าคนได้เลยนะนั่นน่ะ
"แหม่ คุณเจ้าของร้านพูดแบบนี้ผมก็ไม่กล้าไปกินร้านอื่นพอดี"
"งั้นก็ดีเลยครับ คุณกวางจะได้มาแต่ร้านเรา"
นี่คุณจะตรึงผมไว้ด้วยยิ้มทำลายล้างนั่นจริงๆ หรอ เจ้าของร้านคนนี้อันตรายจริงๆ
"นั่งก่อนไหมครับ ยืนนานเดี๋ยวจะเมื่อยเอา"
"ไม่เป็นไรครับ ผมต้องกลับไปทำงานต่อแล้ว ทานให้อร่อยนะครับ"
"...ครับ"
ร่างสูงผู้เป็นเจ้าของร้านกำลังหันกลับไปทำงานต่อแล้วล่ะ เวลาแห่งความสุขที่ผมจะได้มองหน้าเขาใกล้ๆ กำลังจะหมดอีกแล้วหรอ
"เกือบลืมไป ผมชื่อยูนะครับ"
"..."
"ยูแบบ 'ไอ มิส ยู' น่ะครับ ยินดีที่ได้รู้จักอีกครั้งนะครับ คุณกวาง"
"เช่นกันครับคุณยู"
"เรียกพี่ยูก็ได้นะครับ เหมือนคุณกวางจะเด็กกว่าผม"
"ครับ... พี่ยู"
ยิ้มปิดท้ายของประโยคอ้างสิทธิความอาวุโสนั่นมันช่างดู...อบอุ่นจัง
ชักเริ่มอยากเป็นเจ้าของรอยยิ้มเจ้าของร้านนี้ซะแล้วสิ
ก่อนกลับผมไม่มีทางลืมที่จะรอจังหวะให้คุณเจ้าของร้านมาประจำที่เคาท์เตอร์คิดเงินเสียก่อน ผมถึงจะยอมลุกไปจ่ายเงินทั้งที่กินหมดไปตั้งครึ่งชั่วโมงได้แล้ว
ไม่ใช่แค่ผมอยากจะบอกลาเพื่อไปทำธุระที่อื่นต่อ แต่ผมอยากได้รับรอยยิ้มนั้นแบบใกล้ๆ เพื่อเก็บเป็นพลังสำรองไว้ใช้สู้งานในสัปดาห์ถัดไปด้วยต่างหาก
"ขอบคุณที่ใช้บริการนะครับคุณกวาง"
"ครับผม"
"ผมจะรอคุณกลับมาอีกครั้งนะครับ"
"เอ่อ... ครับ"
"ขับรถดีๆ นะครับคุณกวาง"
ผมได้แต่ยิ้มตอบไปแล้วก้มหน้าก้มตาเดินกลับรถของตัวเองที่จอดอยู่ข้างร้าน
แล้ววันนี้มันวันอะไรกัน ทำไมคุณเจ้าของร้านถึงใจดีกับเราขนาดนี้เนี่ย...
หรือเจ้าของร้านจะชอบเรา?
////-////
×××××××××××××××××××××××××××××
ลองแต่งฟิคครั้งแรกน่ะค่ะ ภาษาไม่สวยโปรดให้อภัยเราหน่อย ติชมได้ แล้วเราจะปรับปรุงนะคะ (๑‾ ꇴ ‾๑)
twt : @Kaitlynn0309
Guest
