เรื่องที่จะกล่าวต่อไปนี้ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับบุคคลหรือสถานที่ใดๆนะจ๊ะ
ทุกโรงเรียนมีเรื่องเล่าน่ากลัวเสมอ ไม่ว่าจะเรื่องเกี่ยวกับห้องน้ำในเวลากลางคืน และที่น่ากลัวที่สุดคือห้องนาฏศิลป์ เรื่องราวที่เล่าขานกันรุ่นสู่รุ่นนั้นยังคงอยู่ตลอดมา บางคนฟังแล้วก็ไม่เชื่อหาว่างมงายบ้าง นิทานหลอกเด็กบ้าง
แต่คนที่เคยประสบพบเจอจนเชื่อก็มีอยู่ไม่น้อย พวกภารโรงหรือพวกครูที่ต้องเข้าเวรดึกในโรงเรียนต่างก็เคยเจอกันทั้งสิ้น ไม่รวมบางคนที่ต้องเข้ามาเอาของที่ลืมไว้ยามวิกาล หรือเข้ามาเพื่อทำอะไรบางอย่าง ต่างก็มีไม่น้อยที่เคยเจอเรื่องแปลกๆในโรงเรียนเช่นกัน
เหมือนกับโรงเรียนมัธยมแห่งนี้ที่มีจำนวนนักเรียนอยู่ไม่น้อยเลยทีเดียว เป็นถึงระดับโรงเรียนใหญ่ของจังหวัดที่ก่อตั้งมานานเกือบๆร้อยปี ซึ่งแน่นอนยิ่งระยะเวลายาวนานมากเท่าไหร่ จำนวนรุ่นของนักเรียนในโรงเรียนก็มากตาม
ที่นี่เป็นโรงเรียนที่มีอาณาเขตใหญ่ใช้ได้ เกือบๆเท่ามหาลัยเล็กๆซักที่เลยทีเดียวเพราะมีการสอนตั้งแต่ระดับม.ต้นถึงม.ปลาย มีการแบ่งตึกชัดเจน และมีตึกเฉพาะสาขาวิชาหลายตึก สนามฟุตบอลก็ใหญ่ระดับมาตรฐานมีลู่วิ่งพร้อมสรรพ โรงยิมนั้นก็ครบครันทันสมัย แต่ก็มีตึกเก่าที่ทำจากไม้อยู่ในมุมแคบๆหลังโรงยิมนั่นเอง มันเป็นอาคารเก่าสมัยก่อตั้ง ปัจจุบันถูกใช้เป็นตึกเก็บของ การจะเดินจากสนามฟุตบอลนั้นต้องเดินผ่านทางอาคารเก่าหลังนี้ ซึ่งแน่นอนล่ะ บรรดานักกีฬาเลือกจะไม่ซ้อมดึกมากนักและมักจะเดินกลับมาเป็นกลุ่มใหญ่ เมื่อใกล้จะถึงเขตอาคารดังกล่าวต่างก็ออกวิ่งกันอย่างเร็ว ก่อนจะไปหยุดหัวเราะกันที่ประตูรั้วของโรงเรียน
เหตุการณ์มันเป็นเช่นนั้นเสมอมาทุกรุ่น
แต่วันนี้ วิทย์ เด็กหนุ่มชั้นมัธยมต้นปีที่สาม ต้องเดินหากระเป๋าของเขาที่สนามฟุตบอลเนื่องจากถูกรุ่นพี่ในชมรมฟุตบอลแกล้งเพราะเขามีฝีเท้าที่ดี
เป็นเวลาหกโมงเย็นเกือบจะหนึ่งทุ่มแล้ว วิทย์เพิ่งจะพบกระเป๋าของเขาที่อยู่บนหลังคาห้องเก็บอุปกรณ์ข้างสนาม เขาปีนขึ้นไปเก็บมันลงมา
บรรยากาศเริ่มมืดและอากาศเริ่มเย็นเพราะตอนนี้อยู่ในช่วงปลายเดือนตุลาคม ซึ่งใกล้จะเข้าฤดูหนาวเต็มทีแล้ว
“ไอ้พวกแพ้แล้วพาลนี่ รอกูขึ้นม.4ก่อนเถอะ กูจะดักตีหัวให้หมด หึๆ”
เขาบ่นเมื่อตรวจดูความเรียบร้อยของกระเป๋า เมื่อพบว่าทุกอย่างยังอยู่ครบก็อุ่นใจ อย่างน้อยพวกนั้นก็แค่แกล้งเบาๆ
เขายกนาฬิกาจากข้อมือขึ้นมาดู
“หกโมงจะทุ่มแล้วเหรอวะเนี่ย ชิบหายละ ต้องผ่านอาคารเก่าด้วย วิ่งยาวเลยดีกว่า”
เขาตัดสินใจวิ่งรวดเดียวจากสนามฟุตบอลหลังโรงเรียนมายังหน้าโรงเรียนเพราะได้ยินเรื่องเล่าจากหลายๆคนถึงวิญญาณที่สิงอยู่ในอาคารเก่าหลังนั้น
กะเวลาเสร็จสรรพ วิทย์ก็ออกวิ่งทันที ทุกอย่างดูราบรื่น ไฟตามอาคารและไฟทางในโรงเรียนยังคงเปิดส่องสว่างให้เขาอยู่ เขาใช้ความเร็วสม่ำเสมอ จนใกล้จะเข้าเขตอาคารเก่า วิทย์ตั้งใจจะใส่ความเร็วสูงสุดที่เขาจะทำได้
แต่ว่า...
หญิงสาวในชุดมัธยมปลายที่เขาไม่คุ้นตา ผมยาวสีดำผูกโบว์สีขาว กำลังยืนหันหลังให้เขาอยู่ที่ข้างอาคารใหญ่!!!
วิทย์ชะงัก หรือว่านี่จะเป็นผีที่รุ่นพี่ต่างร่ำลือกัน เขาหยุดยืนมองเธอคนนั้นเหมือนกับโดนสะกด เธอค่อยๆขยับตัวช้าๆก่อนจะหันมา!!!!
เด็กหนุ่มตะลึง เพราะหน้าของเธอนั้นมันไม่มีอะไรเลย!!
ก่อนที่เขาจะได้สติอะไร เสียงเย็นยะเยือกจากสาวไร้หน้าคนนั้นก็ดังมา
“อุ้ย..หนุ่มน้อย ไม่ได้การต้องทำหน้าสวยก่อนสิน้า♥”
เธอค่อยๆลูบหน้าตัวเองจากหน้าผากช้าๆ เมื่อมือเลื่อนผ่าน ทั้งคิ้ว ตา จมูกปากก็ปรากฏบนในหน้านั้นทันที
เมื่อมีใบหน้าครบสมบูรณ์ เธอเป็นผู้หญิงสวยคนหนึ่งเลยทีเดียว แต่กับวิทย์คงจะสวยไม่ออกแล้ว เขาขาสั่นก้าวไม่ออก ฟันในปากกระทบกันกึกๆๆเหมือนอยู่ในอากาศหนาวสุดๆ
ผีสาวค่อยๆลอยมาหาเขาช้าๆโดยที่เขาทำอะไรไม่ได้เลย ทั้งๆที่ในใจเขาอยากตะโกนร้องดังๆให้คนช่วยหรือไม่ก็ออกวิ่ง แต่กลับทำได้แค่ยืนมองเธอค่อยๆลอยเข้ามาหาช้าๆ
“หน้าตาใช้ได้นะเรา ทำไมถึงผ่านมาคนเดียวล่ะจ๊ะ ไปอยู่กับเจ๊ไหม^^”
ผีสาวถามเสียงเย็น
หลังจากนั้นวิทย์ก็เหมือนหลุดจากภวังค์ ด้วยอะไรไม่ทราบได้ เขาแหกปากร้องเสียงดังลั่น ก่อนจะออกวิ่งหนี
แต่ผีสาวก็ลอยมาดักหน้าไว้เรียบร้อยแล้ว!!!
“ว่างาย สนใจมาอยู่ใน..เค้าเรียกว่าอะไรนะสมัยนี้ คลอเลคชันรึเปล่าน้า เอาอันนี้ละกัน♥ สนใจมาอยู่ในคลอเลคชันของเจ๊มั้ยรูปหล่อ^^”
วิทย์ส่ายหน้าอย่างแรง
“ผะ..ผะ..ผมยังไม่อยากตาย ปล่อยผมไปเถอะครับ”
เขายกมือไหว้ผีสาวขอชีวิต
เธอยิ้มอย่างพอใจ ก่อนจะลอยไปข้างๆเปิดทางให้เขา
“ไปสิ^^ แล้วอย่ากลับดึกอีกนะจ๊ะ♥”
เขาตัดสินใจวิ่งทันที แต่พอพ้นเขตอาคารเก่าได้ ก็หยุดและหันกลับมามอง ผีสาวตนนั้นก็ยังลอยอยู่ที่เดิม เขาแน่ใจแล้วว่าเรื่องที่เล่าขานกันมาเป็นเรื่องจริง
“ขอบคุณครับพี่คนสวย”
เขาตะโกนกลับไปยังผีตนนั้น ทำเอาผีงงกันเลยทีเดียว
วันต่อมา เรื่องเล่าของเขาก็ดังไปทั่วชั้นม.ต้นจนมีคนเข้ามาถามไถ่ไม่ขาดช่วง
“นั่นน่ะพี่ใหม่ เขาเสียที่อาคารนั่นแต่ไม่มีใครรู้ว่าเสียเพราะอะไร เช้ามาก็เจอศพแกแล้ว”
โบ๊ท เพื่อนของวิทย์บอกขณะนั่งคุยกับกลุ่มเพื่อนที่ศาลาข้างโรงยิม
วิทย์พยักหน้า
“เขาโคตรสวยอ่ะมึง สวยจนกูก้าวขาไม่ออก ฮ่าๆๆ”
วิทย์พูดแล้วก็หัวเราะ
แต่ขณะที่พวกเขากำลังคุยกันนั้น มีสายตาคู่หนึ่งมองพวกเขามาอย่างเงียบๆจากอาคารเก่าหลังนั้น!!
…………………………………………………………………………………………………………….....
Guest
