นางร้ายแบบฉันนี่แหละเป็นนางเอก

เมื่อฉันที่ตายแล้ว เพราะอุบัติเหตุทางรถยนต์ แต่ไม่ใช่ฉันที่ตายคนเดียว ยังมีอีกคนที่มีดวงชีวิตเหมือนฉัน ตายในวันเดียวกับฉัน และตอนนี้........ฉันยืนอยู่หน้ากระจกสีขาวบานใหญ่ มีผู้หญิงหน้าตาฝรั่งผมสีดำน้ำตาล ดวงตาสีน้ำตาลสว่างชวนหลงไหล เธอมองตรงมาที่ฉันที่สภาพก็ไม่ต่างกับเธอ ก่อนที่เธอจะพูดบางอย่างออกมาว่า........................

คฤหาสน์ ฟอเรสเซีย

แต่ทันทีที่ฉันลืมตาขึ้นาก็พบกับผู้คนมากหน้าหลายตาที่เดินไปเดินมาภายในห้องของฉัน ก่อนที่พวกเขาจะมองมาหาฉันด้วยสายตาที่ตกตะลึง

"ทุกคนเซลฟื้นแล้ว" ผู้ชายหน้าตาหวานๆคนหนึ่งตะโกนออกไปนอกประตู ก่อนที่คนอื่นๆจะวิ่งกรูกันเข้ามา ใครเซล? ฉันหรอ? ฉันฝันไปใช่มั้ยนะ? แต่ก็ดีนะผู้ชายล้อมรอบ หล่อๆทั้งนั้น ฉนคิดว่าคงตื่นได้แล้วล่ะป่านนี้แม่คงปลุกไปทานข้าวแล้ว

แต่ทันทีที่ฉันหลับตาลงอยู่นาน ก็ลืมตาขึ้นมาอีกครั้งกลับพบว่าฉันยังอยู่ที่เดิมและคนอื่นๆก็มองมาที่ฉันแบบงงๆเช่นเดียวกัน

"เซลๆไหวมั้ยลูก" มีผู้ชายหน้าตาดีผมสีทองคนหนึ่งเดินมาที่แันพร้อมกับแบมือกุมที่หน้าผาก

"ฉันอยู่ที่ไหน ฉันเป็นใคร แล้วพวกคุณคือใคร" ตอนนี้ฉันสับสนไปหมด ก่อนที่ทุกอย่างจะฉายขึ้นมาว่าฉันตายไปแล้ว รึว่านี่คือสวรรค์กัน ต้องใช่แน่ๆไม่งั้นคงไม่มีผู้ชายหล่อๆแบบนี้เยอะแยะไปหมด

"นี่พ่อไงลูก....จำไม่ได้หรอ?"

"จำพี่ได้มั้ย? เควินไงๆ"

"ผมน้องชายพี่เอง เจคอปอ่ะๆ"

"พี่ว่าตกบันไดขนาดนั้น สมองคงกระทบกระเทือนอยู่แหละ"

"งั้น......เฮ็ดริกไปตามหมอมาที ส่วนคนอื่นๆไปทำหน้าที่ตัวเองไป"

ซุลเซล ฟอเรสเซีย  

ตัวร้ายที่ชอบแย่งทุกสิ่งทุกอย่างมาจากคนอื่น จนกระทั่งวันหนึ่งคนที่เธอรักกลับหักหลังเธอ ในวันที่พวกเขาทะเลาะกันเธอกลับเป็นผู้ผิดทุกอย่าง คนอื่นๆต่างรู้นิสัยของเธอว่าเธอนั้นชอบวิ่งตามผู้ชาย ไม่สนการเรียนสักอย่าง ทำให้ตระกูลเสื่อมเสีย แต่....ตั้งแต่ที่เธอตกบันไดตอนนั้นและหายไปจากโรงเรียนเป็นเวลาหนึ่งเดือน เธอก็กลับมา....แต่คราวนี้ดูเหมือนว่าเธอจะเปลี่ยนไปจนผิดสังเกต แถมยังมีนิสัยแปลกกว่าเดิม ทั้งนิ่ง หยิ่ง เย็นชา อีกอย่างเธอสวยกว่าเดิม ลักษณะคนเก่าของซุลเซล เธอมีนิสัย ชอบเอาแต่ใจ จองหอง หาเรื่องคนไปทั่ว โง่เพราะผู้ชาย ไม่ตั้งใจเรียน อีกอย่างเธอชอบใส่กระโปรงยาวคลุมเข่า ผมเผ้ากระเซอะกระเซิง ใส่แว่นตากลมโต แล้วตัดภาพมาดูตอนนี้สิ มันต่างกันมาก เธอเปลี่ยนไปแล้ว........