เมื่อคืนฝันว่าพี่ตุ๊ดในสาขากับเพื่อนญชอบกัน เลยแต่งฟิคนี้ขึ้นมา

พี่ลูกพลับจริงๆเป็นเพศที่ 3 นะ สาวมากกกก แต่พอมาอยู่กับแสนดีคืออย่างแมนอะ

แสนดี ปี 2

ลูกพลับ ปี 4

“พี่...ลูกพลับคะ” แสงดวงจันทร์ส่องแสงเหลืองนวล อยู่นัยน์ตาของรุ่นพี่ซึ่งห่างจากฉันแค่สองปี ดวงตากลมสวยที่เมื่อปีที่แล้วฉันกลัวจับใจ แต่ตอนนี้ฉันกลับหลงรักดวงตาคู่นั้นมากเสียจนอยากจะเก็บไว้คนเดียว... แต่ทำไงได้ล่ะ พี่เขาชอบผู้ชายนี่นา คงไม่มาชอบผู้หญิงหรอก โดยเฉพาะฉันด้วย...

ฉันรู้ว่ามันบ้ามาก แต่ฉันก็อยากจะทำมันลงไป

“ชอบพี่นะ...” เสียงเหมือนอยู่ในลำคอ พี่เขาคงไม่ได้ยิน “ชอบพี่นะคะ หนูชอบพี่ตั้งแต่ครั้งแรกเลย พี่ใจดีกับหนูมาตลอด มากกว่าพี่คนอื่นๆ...

....คบกับแสนดีได้มั้ย”

ฉันหลบดวงตาสวยคู่นั้นทันที มองทอดไปยังแม่น้ำอันกว้างใหญ่ที่ดำสนิท แต่สะท้อนแสงจันทร์เหลืองนวล ลมโชยและอากาศเย็นสบายผิดกับในใจที่มันร้อนระอุ ฉันรู้ว่าพี่เขาเป็นต้องหัวเราะเยาะแน่ๆ ใช่ มันเป็นไปไม่ได้ ที่ฉันจะคบกับพี่เขา ทั้งเพื่อนๆของพี่เขาซึ่งต้องล้อแน่ๆ ไม่มีใครเชื่อหรอกว่าผู้หญิงและเพศที่ 3 จะคบกันได้จริงๆ ที่ฉันพูดไปแบบนั้นจะได้รู้สึกสบายใจซักที

พี่เขากำลังเงียบ... ฉันรู้ว่าเขากำลังหาทางปฏิเสธฉันอยู่ ฉันจึงหันมามองหน้าพี่เขาอีกครั้ง แต่เขากำลังหน้าแดงอยู่

“เอาสิ...” พี่ลูกพลับยิ้มให้ สายตาอบอุ่นเหมือนทุกครั้งที่มองมาที่ฉัน “พี่ก็ชอบเราเหมือนกัน พี่อยากเป็นคนแรกที่บอกด้วยซ้ำ”

“อื้อ...” ฉันเผลอทำเสียงประหลาดอีกแล้ว พี่เขาเอามือมาลูบหัวฉันอีกครั้ง รู้สึกว่าเราใกล้กันมากขึ้น จนฉันได้กลิ่นหอมอ่อนๆของโลชั่นทาผิว มือของพี่เขาเอื้อมมาจับมือฉัน ฉันกุมมือพี่เขาทั้งสองข้าง ช่างเป็นมือที่นุ่ม คงเพราะดูแลอย่างดี

“งั้นจากนี้ไปเราเป็นแฟนกันนะ” แล้วเขาก็ยิ้มให้ฉัน ฉันหลุบตาลงเพราะความเขินอาย พี่เขาใช้มือดึงให้ฉันเขามากอด ฉันสูงแค่จมูกของพี่ ดังนั้นหน้าจึงซุกกับไหล่ กลิ่นหอมมาก และตัวก็นุ่มมาก อยากจะเก็บช่วงเวลานี้ไว้ตลอดไปจัง

แต่ฉันก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้

“อะ.. แต่หนูจะไม่บอกใครนะคะว่าเราคบกัน... ” ฉันเงยหน้าพูด และเพิ่งรู้ว่าใบหน้าของเราสองคนอยู่ใกล้กันมาก จนฉันต้องเป็นฝ่ายถอยหลัก

“อ้าวทำไมล่ะ...” พี่ลูกพลับถาม แต่มือยังดึงร่างของฉันเขาไปกอด ยิ่งทำให้ใบหน้าเราใกล้กันกว่าเดิม ฉันรู้สึกว่าร่างกายเราจะแนบชิดกันมากเกินไปแล้ว

“ก็เดี๋ยวพี่ลูกพลับก็อายเขาแย่ มาคบกับผู้หญิงแบบนี้อะ” ฉันตอบ รู้สึกถึงลมหายใจของพี่เขารดมาที่ริมฝีปาก

“ทำไมต้องอายล่ะ” เขาพึมพำ เสียงใกล้หูมาก ฉันไม่เห็นหน้าพี่ลูกพลับแล้วเพราะมันใกล้เกินไป ใกล้เกินไปมากจนฉันต้องปิดตา และก็สัมผัสได้ถึงความอบอุ่นที่ริมฝีปาก ช่างแผ่วเบา อ่อนหวาน แต่ร้อนรุ่ม มือที่ใช้ประคองหัวค่อยๆมาเชิดคางของฉันให้มันได้องศา ฉันรับรู้ได้ถึงความต้องการที่มากเหลือล้นจากจูบ ทุกครั้งที่ฉันพยายามถอนริมฝีปาก พี่ลูกพลับก็จะประกบปากฉันอีกครั้ง ฉันไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ จนความรู้สึกของพี่เขาได้ถ่ายทอดมาที่ฉันหลอมรวม จนกลายเป็นฉันที่ต้องการบ้าง ฉันจูบเขาตอบจนเคลิ้มไป นานเท่าไหร่ไม่รู้จนพี่เขาถอนริมฝีปาก น้ำลายเปรอะเปื้อนยืดไหล ทั้งๆที่ไม่ได้ออกกำลังกายแต่ฉันกลับรู้สึกเหนื่อยจนหายใจหอบใบหน้าของเขาตอนนี้ดูหล่อมาก ฉันสัมผัสได้ถึงความต้องการอย่างอื่นในแววตาของพี่เขา ฉันก็ต้องการเหมือนกัน... แต่คงยังไม่ถึงเวลา...

“เข้าใจแล้วล่ะ...” ฉันตอบ “แต่หนูก็ยังห่วงพี่อยู่ดี แต่พี่จะโดนล้อนะคะ”

“ช่างมันสิ” พี่ลูกพลับตอบทันควัน และหยิบโทรศัพท์จากกระเป๋ากางเกงขึ้นมา ชั่วครู่หนึ่งพี่เขาก็ยื่นหน้าจอให้ฉันอ่าน

ลูกพลับ In a relationship with แสนดี

“ตัวเองไม่ต้องกลัวว่าคนอื่นจะมองไม่ดีกับเค้านะ” เขาดึงฉันมากอดอีกครั้ง คราวนี้ฉันเป็นฝ่ายเข้าไปเอง สองมือโอบรอบที่คอ ให้ทั้งสายตาพี่เขาจ้องฉันแค่คนเดียวเท่านั้น และยอมให้เขาทุกอย่างตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป

“รักพี่นะคะ” ฉันพึมพำ เขย่งตัวขึ้นไปจูบ