Nc onc shot [seulrene](98%lll)

17.25 นาที

" จี วันนี้เธอรีบกลับบ้านรึเปล่า "

สาวร่างเล็กหุ่นดีถามเพื่อนพรางไล้ปลายนิ้วมืออันเรียวสวยไปตามชั้นวางหนังสือต่างๆเพื่อหาสมุดวิชาชีววิทยาศาตด้านกายมนุดที่เคยอ่านค้างไว้เมื่อมาที่หอสมุดกับเพื่อนตอนอาทิศที่เเล้ว

" ไม่นิ มีอะไรรึเปล่า "

จีชูหญิงสาวสุดฮ๊อดในมหาลัยที่ทั้งชายหนุ่มและผู้หญิงหลายคนต่างก็ชื่นชอบเธอเป็นพิเศษเพราะเป็นบุกคนที่คนใหญ่คนโตก็ให้ความเคารพพูดจริงๆเธอก็เป็นลูกสาวของ ส.ส ที่กำลังจะลงเลือกตั้งในปีนี้นั้นละทำให้ผู้หญิงคนนี้ไม่ว่าจะทำอะไรก็เหมือนมีสายตาหลายคู่จ้องมองอยู่ตลอดเวลา ทั้งตอนนี้ก็เหมือนกันที่เธอแค่เดีนเข้ามาห้องสมุดเพื่อหาที่อ่านหนังสือเงียบๆกับเพื่อนคนสนิทของเธอคือ คัง ชึงกิ แต่ก็นั้นละดูเหมือนว่าชึงกิจะมีธุระวอนให้เธอช่วยอะไรสักอย่างแล้วเพื่อนรักอย่างจีชูจะปฏิเสธได้ไง

" จี เย็นนี้ไปร้านขายต้นไม้เป็นเพื่อนกันหน่อยดิ ร้านที่สองวันก่อนเราไปด้วยกันนะ "

เรีมเข้าเรื่องเมื่อใจจริงหญิงสาวที่เป็นเพื่อนเธออยากไปหาใครบางคนที่เป็นเจ้าของร้านต่างหากก็ตั้งแต่เจอกันเมื่อสองวันที่เเล้วในความคิดของชึงกิก็มีแต่ผู้หญิงตัวเล็กผิวขาวที่เจอกันไม่นานตอนไปเอาต้นไม้กลับมาปูกที่บ้าน  พอกลับมาใบหน้าขาวใสของผู้หญิงคนนั้นดันติดในหัวใจมาด้วยจนต้องขอให้เพื่อนอีกคนที่ทำงานอยู่แถวร้านเขาให้ลองค้นหาปะหวัดให้จึ่งรู้ว่าเป็นใคร  มาวันนี้ก็เลยอยากลองไปทักทายคุยด้วยเลยเพราะอดคิดถึงเขาไม่ไหวแต่ไม้กล้าไปคนเดียวจึ่งต้องให้เพื่อนรักคนสนิทอย่างจีชูไปด้วยถึงจะกล้าเจอเขา

" หืม แกจะไปชื้อต้นไม้อีกเหลอ "

ก็เมื่อวันก่อนเห็นไปชื้อมาแล้ววันนี้ชึงกิอยากไปอีกทำไม รึว่ามีอะไรรึเปล่า

ตอนนั้นความคิดดีๆก็ผุดขึ้นเพราะรู้จักนิสัยเจ้าเพื่อนคนนี้ดี พอเวลาปิ้งใครเข้าก็ไม่ยอมบอกหลอกว่าชอบใครถ้าเราไปถามนะแต่จะเล่นใกล้เคียงคอยดูเขาอยู่ห่างๆแถมยังคิดถึงมากอยากไปหาไม่เลีก. เมื่อวันก่อนพอเจอพี่เจ้าของร้านขายต้นไม้ตอนไปด้วยกับชึงกิเห็นมันมองเขาอย่างกับจะเข้าสิงสะ. แถมยังยิ้มรื่นหวานสะเมื่อตอนเขาคุยด้วย. สงใสหมีกิเราอาจจะชอบพี่คนสวยคนนั้นแน่นอน เห็นอาการออกสะขนาดนี้

" ว่าไงแกจะไปทำไม. "  จริงๆก็น่าจะรู้อยู่เเล้วว่าเจ้ากิอยากไปเจอพี่เขา แต่ลองถามดูก่อนว่าจะปากเเขงอย่างไง

" คือ. .. ฉันอยากได้ต้นดอกบัควีตไปปูกที่ห้องนะ มันสวยดีเลยอยากได้ "

จีชูยิ้มขำหนึ่งทีก็เจ้าหมีกิเพื่อนเธอเลือกดอกไม้มาโกหกได้มีความหมายดีเเฮะ ดอกบัควีตงั้นเหลอ มันก็สวยดีนะ แต่ว่าคนที่บอกว่าจะไปชื้อดอกไม้เนี่ยอยากให้คำชมของดอกไม้ที่พูดเมื่อกี้นี้ใจจริงอยากบอกคนที่อยู่คิดถึงในใจตอนนี้ต่างหาก

" อื่ม ดีเลยฉัน ก็อยากได้ต้นดอกกุหลาบอยู่เหมือนกันไปเดียวนี้ละ "

'  เย้ จะได้เจอเขาแล้ว' จีชูเห็นเพื่อนเธอวิ่งมาเกาะแขนทั่งดูทำท่าทางเหมือนดีใจที่จะได้ของขวัญชิ้นโตสะอย่างงั้น รู้แล้วละว่าอยากไปแต่อย่ามาเกาะแขนเข้าเเบบนี้ เพราะมีคนมองเธอทั้งคู่ตั้งแต่อยู่ในห้องสมุดจนมาถึงลานจอดรถสายตาผู้คนที่มองมาอย่างจับผิดเพราะคิดว่าลูกสาว.ส.ส คนใหม่เดีนควงกับเพื่อนสนิทดูใกล้ชิดเกีน จนคิดว่าเป็นแฟนกัน แต่ก็นั้นละความคิดคนอื่นคนอย่างจีชูแคร์ผู้คนสะที่ไหนเอาเป็นว่าตอนนี้รีบพาหมีกิไปหาคนที่คิดถึงดีกว่าดูท่าจะดีใจมากสะด้วยเห็นยิ้มมาตั้งแต่อยู่ห้องสมุดจนขึ้นรถมาแล้วเนี่ย.

" เป็นอะไร ดูยิ้มไม่หุบเอาสะ " จีชูทักเพื่อนดู ทันเวลานั้นคนที่ยิ้มกิ่มดีใจก็ลดรอยแก้มลงมาเป็นจู๋ปากเหมือนเด็กถูกขัดใจเอาแทน

" ขับรถไปเร็วหน่อยสิจะคำ่แล้วเนี่ยเดียวพี่เขาก็ปิดร้านก่อนพอดี " ชึงกิเร่งเพื่อนเอาสะดื้อๆก็ขับรถไม่ทันใจสักทีถ้าพี่เขาปิดร้านไปก่อนก็กินแห้วเพราะไม่เจอเขาพอดี

" ได้คะ จะรีบไปไหนหนักหนาเนี่ย วันอื่นค่อยมาก็ได้" จีชูยังไม่อยุดเล่นต่อล้อต่อคำกับเพื่อนปากแขงคนนี้เพราะได้แก้งแล้วสนุกดีแต่ก็ยอมเร่งเหยียบเข็มไมล์รถให้เร็วขึ้นกว่าเดีมตามคำสั่งของเพื่อนชอบเอาแต่ใจของเธอ

18.04 นาที

" เฮ้อ เวรกรรม ร้านปิดสะแล้ว " ชึงกิหน้าหงอยทันทีก็ตั้งใจมาแล้วนะวันนี้ขอแค่เจอเขาแป็บเดียวก็ยังดีทำไงละทีเนี่ยต้องกลับบ้านไปคิดถึงเขาอีกวันอย่างที่คิดถึงมาตลอดในช่วงสองวันที่ผ่านมานั้นละ

" เอ่อน่า พรุ่งนี้ค่อยมาก็ได้ นี้ก็มาช้าแค่4นาทีเอง แต่พี่เขาก็ดันปิดร้านตรงเวลาสะก่อน " ชึงกิหันขวับไปมองจีชูแบบเช็งๆแล้วทำหน้าหงอตามเดีม นี้มาช้าไม่กี่นาทีเองนะ ก็ได้พรุ่งนี้ค่อยมาใหม่

กึก กึก กึก

" เสียงใครเดีนมาว่ะ " จีชูกำลังจะหันไปมองข้างหลังว่าใครมา แต่พอหันไปปับยังไม่ทันเห็นหน้าเพื่อนสาวอีกคนในกุ่มที่ทำงานในร้านอาหานแถวนี้ก็โผเข้ากอดจีชูอย่างจังจนตั้งตัวไม่ทันเชถอยหลังไปเกือบล้มให้ได้

" ดีใจสะหมัดไม่เจอแกแค่สามวันนะฉันคิดถึงจนกินข้าวไม่ได้จนตัวผอมเลยเนี่ย "

เวนดี้ เพือนชึงกิกับจีชูพูดเอาสะเว้อนี้แค้ไม่เจอกันเพราะติดสอบแค่สามวันเองดูมันผอมตรงไหน ส่วนชึงกิจากทำหน้าหงอยเมื่อกี้ก็ยิ้มได้เพราะอย่างน่อยก็มีไอ้จีกับเวนดี้อยู่ด้วยนี้ละ

" เกีนไป  ปล่อยก่อนๆ หายใจไม่ออกละเนี่ย "

จีชูผลักเพือนออกโดยไม่ใยดีว่าเพื่อนจะเชล้มไปรึเปล่าจนชึงกิต้องมาช่วยพยุงตัวเวนดี้ขึ้นไม่ให้ล้ม

" เอ่อน่า ว่าแต่แกมาทำอะไรคำ่มืดแถวนี้กัน ไอ้กิด้วยช่วงนี้ว่างรึไงเห็นติดสอบหนักด้วยเนี่ย " เวนดี้เห็นเพื่อนสองคนมาเดีนอะไรแถวร้านขายต้นไม้ของพี่เบชึ่งเธอรู้จักอย่างดีเพราะเป็นรุ่นพี่ที่เขาคอยช่วยเหลืออยู่บ่อยตอนทำงานอยู่ร้านอาหารที่เถ้าแก่เปีดตรงข้ามถนนกัน ชึ่งเวนดี้ถ้าว่างตอนเที่ยงเมื่อไหร่ก็มักจะมากินข้าวกับพี่เขาบ่อยๆ

" อืม พาเจ้าชึงกิมาชื้อต้นดอกไม้นะแต่ร้านเขาปิดละ " จีชูบอกเวนดี้ให้รู้ แต่แปลกใจอีกอย่างคือพี่เบเจ้าของร้านคนที่เมื่อวันก่อนเจ้ากิให้หาปะหวัดให้นี้หว่า รึว่าจะมาหาพี่เขาแต่ดันชวยไม่เจอเพราะเขาปิดร้านไปแล้ว

" ออ อย่างนี้เอง "   เวนดี้พึมพำเล่นๆเพราะรู้ละว่าทำไมเจ้ากิถึงอยากมาชื้อต้นดอกไม้เอาสะตอนนี้ สงใสเพือนเราถ้าจะชอบพี่เบเข้าให้แน่ๆ

" เอ่อนี้ จี,กิ คือวันนี้เถ้าแก่ที่ร้านเขามีเมนูใหม่นะ ลองไปทานข้าวกันเลยดีกว่าหิวแล้วเนี่ย " ทังสองคนฟังสิ่งที่เวนดี้บอกอย่างหน้าสนใจเพราะทั้งสองคนก็ไม่ได้กินอะไรมาตั้งแต่เที่ยงเพราะยุ้งอยู่กับการอ่านหนังสือในห้องสมุดจนลืมทานข้าวเที่ยงไปเลย จึ่งเห็นดีเห็นงามที่จะไปกินข้าวด้วยอย่างที่เวนดี้บอก

" อืม ดีเลย ปะหิวมากแล้วเนี่ยยิ่งไม่ได้กินอะไรมาตั้งแต่เที่ยงเลย "  จีชูเดีนจับมือเวนดี้และพากันจะเดีนข้ามทางไปอีกฝั่งโดยให้ชึงกิเดีนตามหลังมาคนเดียว

แต่.

..      แก๊ก  แก๊ก.

เสียงอะไรแปลกๆเหมือนมีคนจะเข้างัดกุญแจอะไรสักอย่างดังมาจากด้านร้านพี่เบ พอชึงกิที่เดีนตามหลังเพื่อนสองคนเข้า ก็เลยหันไปดูทันที พอดีกับที่เห็นเงารางๆเหมือนมีคนอยู่ตรงแถวนั้น

" กิ ไปเร็ว " จีชูหันมาบอกชึงกิที่ดูเหมือนว่ากำลังจะเดีนกลับไปทางที่ร้านขายต้นไม้ที่พึ่งเดีนห่างมาได้สักพัก

"  ไปก่อนเลยเดียวฉันตามไป " ชึงกิหันมาบอกเพื่อนสองคนให้ข้ามถนนไปทานข้าวที่ร้านก่อนเพราะตัวเองจะขอไปดูที่ร้านพี่เบสักหน่อยเพราะคิดว่าอาจมีคนร้ายรึโจรเข้าปุ้นร้านพี่เขาก็ได้ คิดได้ดั่งนั้นเธอจึ่งรีบวิ่งกลับไปทางที่เดีนมาทันที

" อ้าวอะไรของไอ้กิเนี่ย ไหนบ่นว่าหิวข้าวอยู่ไง"

จีชูหันมาหาเวนดี้พรางทำหน้างงแต่เพื่อนเธอก็ได้แค่ยักไหล่อย่างไม่รู้เรื่องเเล้วพาจีชูเดีนข้ามฟากถนนเพื่อไปร้านเถ้าแก่หาทานข้าวรอเจ้ากิก่อนก็ได้

" ช่างไอ้กิเถอะน่า หาอะไรทานก่อนแล้วกัน " เวนดี้บอกจีชูว่าไม่ต้องเป็นห่วงอย่างชึงกิน่ะเก่งจะตายไม่มีใครทำอะไรได้หลอกน่ะ

.

.

.........

เอียด~ เสียงประตูร้านขายต้นไม้เปีดขึ้นพร้อมกับร่างเล็กตัวขาวเนียนเดีนเข้ามาอย่างเชๆเหมือนจะล้มจนต้องพยุงตัวขึ้นแล้วเกาะตามระเบียงทางเดีนเข้าไปหาอะไรสักอย่างในร้านที่มืดเพราะไม่เปีดไฟเลยสักดวง

ปุ๊บ

" โอ๊ย โทรศัพฉันอยู่ไหนเนี่ย จำได้ว่าทิ้งไว้ที่ร้านนี้น่า "  สาวสวยนามว่าเบ จูฮยอนเจ้าของร้านขายต้นไม้และดอกไม้เเถวย่านถนนกังนัมกำลังวุ่นกับการหาโทรศัพตัวเองในร้านที่ตอนแรกออกจากร้านจะกลับไปถึงบ้านเเล้วแต่พอหาโทรศัพในกะเปาดูแต่กับไม่เจอจึ่งต้องมาหาที่ร้านตอนคำ่มืดให้ท่วจนไม่รู้ตัวว่ามีคนเข้ามาด้วยอย่างเงียบๆมองเธออยู่

..  " คุญ "

พึ๊บ

" โอ๊ย. "   ชึงกิที่ตอนแรกเอื้อมมือไปจับไหล่คนที่หันหลังหาโทรศัพเพราะเหมือนพี่เบที่อยากเจอมาทั้งวันแต่พอจะแตะตัวเข้าอีกคนก็หันมาเขวี้ยงมือผลักเธอจนล้มอย่างแรงไปชนเข้ากับโถใส่ต้นดอกไม้จนข้อสอกถลอกเพราะโดนบาดจากรอยแหลมของต้นไม้

" คุญ เป็นอะไรรึเปล่า ขอโทษทีฉันไม่น่าผลักคุญแรงขนาดนั้นเลย " เบรีบมาพยุงตัวคนที่หกล้มไปเพราะคิดว่ามีคนร้ายเข้ามาสะอีกจนเผลอใช้มือผลักเขาอย่างแรงโดยไม่ดูสะก่อนว่าเป็นใครเพราะในร้านถึงจะมืดมากแค่ไหนนะก็ยังเห็นหน้ารางๆว่าเป็นคนที่เธอรู้จัก ก็คนที่มาชื้อต้นไม้เมื่อสองวันก่อนแล้วถูกชะตาด้วยนั้นละแถมยังใช่คนที่รุ่นน้องอย่างเวนดี้บอกว่าสืบหาปะหวัดเธอนั้นอีก ถึงตอนแรกก็ดุอยู่หลอกว่าบอกปะหวัดตัวเองให้เวนดี้เอาไปบอกคนอื่นได้ไงแต่ในเมื่อรู้ว่าคือชึงกิเธอก็ใจอ่อนลงกว่าคึ่งเพราะที่จริงเเล้วเธอก็เผลอชอบชึงกิตั้งแต่วันที่เจอกันเมื่อสองวันก่อนนั้น เบจึ่งให้เวนดี้น้องรักหาปะหวัดเขาให้ด้วยเหมือนกันจึ่งรู้ว่าเป็นใคร

" เป็นอะไรมากรึเปล่า มานี้เดียวฉันดูแผลให้ "  เบเดีนไปเปีดไฟแล้วพาคนเจ็บข้อสอกมานั่งตรงโชฟาตัวยาวในห้องที่มันกั้นไว้ด้วยกำแพงไม้ มันค้ายกับห้องพักผ่อนและเอาไว้นอนเลยถ้าไม่ได้กลับบ้าน.

" เดียว เดียวฉัน ทำเองดีกว่า " ชึงกิร้องห้ามคนที่กำลังจะล้างบาดแผลให้และถือวิสาสะจับมือเธอไปกุมไว้ด้วย. 'นี้พี่เขาทำให้ฉันใจสั่นจนอยู่ไม่สุขเลยรู้ไหมเนี่ย '

" มาทำอะไรแถวนี้ "

" .... "

เบยิ้มหวานหนึ่งทีเมื่อคนตรงหน้านิ่งงันไม่พูดอะไรด้วยแต่ทำท่าทางเหมือนเขีนเธอทั้งเอาแต่ก้มหน้าหงิดไม่กล้ามองหน้าเธอด้วย.

" เธอเนี่ยก็ น่ารักเหมือนกันนะรู้รึเปล่า " เมื่อกี้นี้กิหูฝาดไปรึเปล่าถ้าฟังไม่ผิดเหมือนพี่เขาชมเธอด้วยว่าน่ารักนี้น่า. เอาไงดีหน้าแดงหมดแล้วพี่เขาต้องรู้แน่เลยว่าเราชอบเขา

" มาชื้อต้นไม้นะคะ แต่พอดีเห็นร้านพี่ปิดแล้ว "  พูดด้วยเพื่อกลบเกื่อนความเขีน ส่วนคนพี่ก็ทำแผลให้เสร๊จเรียบร้อยพอดีจึ่งเก็บก่องอยาไว้หน้าโต๊ะแล้วหันมาคุยกับรุ่นน้องที่นั่งด้วยต่อ

" อืม งั้นเดียวพรุ่งนี้พี่หาให้อยากได้ต้นอะไรล่ะ "

" ต้นดอกบัควีท " ใจจริงอยากมาเจอพี่เบนั้นละแค่หาเรื่องต้นไม้มาเป็นข้ออ้าง

" ต้นดอกบัควีท พี่ก็ชอบเหมือนกันนะมันมีความหมายดี "

" .... " เงียบกิบไม่มีคำพูดหลุดจากปากชึงกิสักคำ ไม่รู้ว่าตัวเองดีใจและหน้าแดงแค่ไหนที่ได้นั่งคุยกับคนที่ชอบแบบสองต่อสองได้สนิทสนมแบบนี้ พี่เขาจะรู้รึเปล่าว่าทำให้เด็กแถวนี้มีความสุขมากแค่ได้เจอหน้าได้คุยด้วยแม้จะไม่นานก็เถอะ

กริงๆ. กริงๆ. เสียงโทรศัพของชึงกิดังขึ้นท่ามกลางความเงียบเมื่อกี้นี้จนชึงกิหลุดจากความคิดเเล้วเอื้อมมือไปกดรับทันทีที่เห็นหน้าจอโชว์ว่าเป็นเบอร์เวนดี้เพี่อนเธอ

" นี้กิ แกหายไปไหนนานแล้วนะจะกินไม่ข้าวนะ ให้รอสะตั้งนาน  " ชึงกิยังไม่ทันพูดอะไรเสียงโวยวายจากปลายสายก็แทรกขี้นให้ต้องเงี่ยงโทรศัพออกห่างเดียวแก้วหูจะได้แตกพอดีถ้ายังฟังเพื่อนมันพูดต่อ

" เดียวฉันจะกลับไปแล้ว ทานก่อนเลยบอกไอ้จีด้วยเดียวรีบไป "

" ok งั้นเดียวทานข้าวรอที่ร้านเถ้าแก่นะ รีบมาด้วยเข้าใจไหม "

ตืด ปลายสายโทรศัพกดตัดไปทันทีพูดจบ ชึงกิหันมาบอกคนพี่ที่นั่งมองหน้าเธอจนต้องเขีนอีกแล้วแต่ต้องขออนุญาตเขากลับก่อนเดียวเพื่อนเธอทั้งสองคนจะรอนาน

" จะกลับแล้วเหลอ " คนพี่พูดก่อนเมื่อเห็นว่าชึงกิคว้ากะเปาแล้วเตียมใส่รองเท้าเหมือนจะออกไปแล้ว

" คะ คือว่าพรุ่งนี้ฉันจะมาใหม่แล้วกันนะคะ ตอนนี้เพื่อนรออยู่เดียวเขาโมโหเอาที่ให้รอนาน "

" อืม " okพี่เบแค่พยักหน้าอนุญาต ใจจริงกิอยากอยู่ต่อนานๆกว่านี้ถ้าไม่ติดเจ้าสองคนนั้นแถมวันนี้ก็ตั้งใจมาหาพี่เขาแท้ๆไม่ใช่รึไง. แต่ช่างเถอะถือว่าได้คุยกับพี่เบแล้วพรุ่งนี้ค่อยมาใหม่

...   พึบ

ชึงกินิ่งงันเดีนต่อไม่ได้เมื่ออยู่ดีๆพี่เบก็กอดเธอจากข้างหลังตอนตัวเองลุกขึ้นกำลังจะเดีนออกไปพอดี

" .... "

" พี่ พี่เบ "

หัวใจชึงกิกระตุกวาบเมื่อคนที่กอดเธอรัดอ้อมแขนให้แน้นขึ้นไม่พอยังพาใบหน้าสวยๆมาใกล้และใช้จมูกหอมแก้มเธอไปเต็มๆทีหนึ่งจนตัวกิต้องอยืนแขงนิ่งกว่าเดีมเพราะเขีนกับการถูกจู่โจมหอมแก้มไปเมื่อกี้นี้

" ชอบพี่รึเปล่า "

จู่ๆพี่เบก็ยิงคำถามที่ตรงเกีนให้คนที่โดนกอดต้องคิดสักพักว่าจะตอบอย่างไงดี แต่จะปฏิเสธว่าไม่ชอบได้ไงก็ตัวเองทั้งให้เพื่อนช่วยหาปะหวัดพี่เขาให้ว่าเป็นใคร จนวันนี้ก็ได้โอกาสได้เจอได้คุยกับพี่เขาอีกที่สำคัญจะปฏิเสธความรู้สึกแบบนี้อย่างไงได้เมื่อพี่เขาอยู่ใกล้ขนาดนี้ทั้งยังทำให้หัวใจเต้นแรงจนจะระเบิดออกมาอีกเมื่อเขาดันจมูกเข้ามาสวยโอกาสชกแก้มเธอไปอีกรอบ

" พอแล้ว " ชึงกิห้ามปามคนที่เอาแต่หอมแก้มเธอไปทั้งหันหน้ามาเผชิญกันให้ได้เห็นหน้ากันชัดๆ พอได้อยู่ใกล้ขนาดนี้มันยิ่งเหมือนมีอะไรปุกตัวให้อารมณ์เพี่มขึ้นที่ปกติอุณหภูมในร่างกายมันเย็นทำมดาแต่พอเห็นพี่เขาล้วงมือเข้ามาจับเอวคนตรงหน้าให้เข้ามาชิตตัวเต็มๆแถมยังใช้จมูกดมกิ่นหอมๆจากชอกคอขาวของชึงกิทั้งยังทำรอยกีบกุหลาบไว้ทั่วลำคอระหงนั้นจนชึงกิต้องรั้งไหล่เขาไว้ไม่ให้ตัวล้มลงไปจากแรงของคนที่ชัดเข้ามา

" อย่า พี่จะทำอะไรเนี่ย " ชึงกิถามเสียงแหบผ่าเพราะพยายาข่มอารมณ์ตัวเองเอาไว้ไม่ให้หลงไหลกลับการกะทำของคนเป็นพี่ที่ไม่ฟังอะไร แต่ดันยิ้มกิ่มเจ้าเลห์ให้จนชึงกิต้องเสียวหลังวาบเมื่อพี่เขาดันตัวเธอให้ลงไปนอนราบกับเตียง ไม่พอคนด้านบนที่ค่อมตัวเธอยิ่งได้โอกาสส่งจูบที่ร้อนแรงทั้งดันลี้นเข้าไปเพื่อชิมความหวานจากปากอีกคน. เมื่อชึงกิจะห้ามปามเท่าไหร่แต่เหมือนสู้แรงเขาไม่ไหวเธอจึ่งต้องยอมเผยริมฝีปากออกเล็กน้อยให้ลี้นร้อนๆได้เข้ามาชุกเล่นสะให้พอใจ.

อื่มมม เสียงคลางอื้ออึงในลำคอหญิงสาวดังขึ้นพอให้เพี่มอารมณ์คนกะทำเมื่อเป็นดั่งนั้นคนแก่กว่าก็ไม่รอช้ารีบส่งฝ่ามือนุ่มๆเข้าไปแกะกะดุมเสื้อเชิ้ตแฟชั่นสีขาวของชึงกิออกทีละเม็ดจนในที่สุดมันก็หลุดออกจนหมดให้มือเธอที่ชนพอๆกับลี้นเข้าไปสำหลรวดเนื้ออกนุ้มของคนใต้ร่างทั้งสองเต้า

" อ่าา " คงไม่พอกับอารมณ์ที่ต้องการจะปลดปล่อยเมื่อคนตัวเล็กที่ค่อมชึงกิตอนแรกเปลี่ยนริมฝีปากและลี้นลงมาเล่นเลียกับชอกคอขาวที่ทำรอยรักไว้เต็มแถมยังมาเพี่มรอยอีกตรงไหล่มนทั้งสองข้าง แล้วไล่เลียลี้นมาเลื้อยๆจนถึงกระดูกไหปลาร้า " อื้ออ "  ชึงกิดี้นพล่านไปหลายทีเมื่อคนด้านบนพอเล่นจากเนีนอกเธอย่างพอใจแล้วเปลี่ยนที่ลงมางับตรงยอดอกที่เเขงชันพรางสู้ปากร้อนที่เข้ามาขบมันจนเกีดรอยฟันทั้งมือข้างขวาก็ทำหน้าที่ลงมาลูบไล้แถวหน้าท้องไร้ไขมันที่มีรอยก้อนเนื้อเป็นเลกสิบเอ็ดของคนที่ชอบออกกำลังกายให้คนด้านบนใช้นิ้วมือเรียวกีดเนื้อขาวลงไปมาจนชึงกิต้องเก็งหน้าท้องแทบไม่ทันเมื่อเรียวนิ้วเขาเผลอจิกรอยเล็บลงไปตรงท้องเธอหลายจุด " อ๊ะ  "

มือสองข้างของชึงกิใช้มันกุมผมสีดำสนิทของคนด้านบนไว้ทั้งบิดตัวร่าเพื่อรบายความเสียวที่คนด้านบนส่งมาให้จนแทบหายใจรับไม่ทัน. " อ่าา อย่า พอแล้ว " ชึงกิร้องห้ามคนที่กำลังพยายามถอดกางเกงเธอออกแต่ไม่ทันพูดจบมือเขาก็ชกมันออกอย่างไวเหมือนจงใจแกล้งกิชัดๆ

" ทำไม แน่ใจนะว่าอยากให้อยุดตอนนี้ " ดูคนแก่กว่าถามเธอพรางยั่วนิดๆ ใจจริงอารมณ์มันมาเกีนที่จะอยุดอยู่เเล้วแต่เพราะไม่อยากให้เขารุกรำ้ร่างกายเธอไปมากกว่านี้ทั้งยังกลัวกับอะไรอีก เอาง่ายๆคือไม่เคยมีประสบการณ์แบบนี้เลยไม่กล้าทำ. แต่คนที่กะทำเธอก็มีอารมณ์มาเกีนกว่าจะอยุดเหมือนกันเมื่อเขามองคนใต้ร่างด้วยสายตาอบอุ่นพรางเชื่อใจให้คนใต้ร่างไม่ต้องกังวลอะไร จังหวะนั้นละเธอจึ่งส่งนิ้วชี้กับนิ้วกลางเข้าไปช่องทางรักที่มีนำ้ไหลออกมา

"  อ่าาา เจ็บ. อื้ออ " ชึงกิครางเสียงสูงเมื่อเขารับรู้ถึงสิ่งที่เข้ามาในร่างกายที่มันทำให้ตัวเธอเจ็บเหมือนจะแตกเป็นเสี่ยงๆอีกเพราะคนด้านบนจะขยับนิ้วต่อแต่ดันขยับไม่ได้เพราะมันเเน้นเกีนจนต้องค้างนิ้วไว้อย่างนั้นให้ข้างในได้ปรับสภาพเข้ากับสิ่งที่สร้างความเสียวให้เธอ

" อืมม" เมื่อขยับนิ้วต่อไม่ได้เบจึ่งก้มหน้าลงมามอบจูบที่เเสนจะอ่อนโยนให้คนใต้ร่างได้รู้สึกดีและหายเก็งตัว. สักพักก็ได้ผลเมื่อเขาเรี่มขยับนิ้วมันช้าๆ จากเบาๆก็เร็วขึ้นตามอารมณ์คนกะทำ ให้คนใต้ร่างต้องดิ้นพล่านไปอีกเมือเขาถอนจูบออกเเล้วมาเล่นลี้นต่อกับหน้าท้องแล้วไล้ขึ้นมางับหน้าอกเธออีก.

" อ๊ะ อะๆๆ อ่าา "  ชึงกิขูดเล็บลงแผ่นหลังขาวเนียนของคนด้านบนทั้งชีดส์ปากร้องเสียวพรางกัดริมฝีปากเเน่นเมื่อเขาเร่งชักนิ้วเข้าออกหลายที" อ๊ะๆๆ อ่าาา จนถี่ขึ้น "ชีดส์ " จนเสียงกรีดดังขึ้นอีกครั้งพร้อมการกระตุกตัวทีหนึ่งของคนที่ได้รับการปลดปล่อย. " อ๊ะ อะ "

พี่เบเงยหน้าขึ้นมองคนที่ตาเคริ้มลอยเหมือนจะหลับแล้วจูบชับหน้าผากที่มีเหงื่อโชกไปหนึ่งที. ทั้งลุกขึ้นถอดเสื้อผ้าต้วเองออกจนหมดเพียงไม่กี่วิด็ดันตังเองลงมาค่อมคนที่นอนอยู่แล้วเรี่มไชร้คอเขาต่อ

เมื่อคนด้านบนเรี่มต้องการปล่อยอารมณ์ที่รุกเร้าของตัวองจนต้องแทรกตัวเข้าไปหว่างขาคนใต้ร่างทีนี้เนื้ออ่อนไหวไวต่อจุดปะสาทเสียวก็ทำหน้าที่ต่อโดยการขยับสะโพกของคนด้านบน จากช้าก็เร็วและช้าสลับกันหลายๆครั้ง จน" อ๊ะ อ๊ะ อ่าา "

จนใกล้จะถึงฝั่ง ริมฝีปากของเขาลงมามอบจูบอันร้อนแรงให้คนใต้ร่างได้สัมผัสพร้อมมือทั้งสองข้างก็ปัดป่ายไปท่วหน้าอกของคนใต้ร่าง ให้ร่างกายสมส่วนของทั้งคู่เร่งจังหวะเข้าเสียดสีแรงขึ้น และเร็วขึ้นอีกเมื่อรู้สึกว่าตัวเองเหมือนตัวจะสั่นลมหายใจเรี่มถี่ขึ้นทั้งหัวใจก็เต้นแรงตามการร้องครางที่ระงมแข่งกันของทั้งคู่

" อ่าาา " เสียงครางพร้อมการกระตุกตัวพร้อมกันของคนทั้งคู่ที่ช่วยกันปลดปล่อยอารมณ์รักให้ไปถึงฝั่งทั้งร่างเล็กของพี่เบก็เลื้อยตัวลงมานอนหายใจแรงข้างๆกันทั้งกอดอีกคนไว้เเน้นเหมือนของรักของหวงที่ไม่อยากให้หายไปไหน

" ฃึงกิ เป็นแฟนกับพี่นะ "

นี้สิคือสิ่งที่ทำให้หัวใจเต้นแรงมากกว่าบทรักเมื่อกี้แต่ยังไม่เท่าคำพูดต่อมาที่เขาพูดว่า

" พี่ชอบเธอนะ ยิ่งตอนนี้อาจจะรักไปแล้วก็ได้ "

รักนั้นเหลอ เมื่อกี้เขาพูดคำนี้ออกมาให้เด็กบื้ออย่างชึงกิได้หายใจถี่และแรงขยับของหัวใจที่เเรงขึ้นตามลมหายใจอุ่นๆที่รดต้นคอของคนที่นอนอยู่ข้างกันพูดว่ารักเธอ

" ค่ะ ฉันก็ชอบพี่นะ จนตอนนี้อาจรักพี่ไปแล้วก็ได้  " พี่เบยิ้มกิ่มเมื่อคนที่ชอบก็ชอบเธอด้วยเหมือนกันก่อนจะกะชับวงแขนกอดชึงกิไว้แน้นๆกว่าเดีมให้คนที่นอนข้างๆได้ไออุ่นจากกายเธอก่อนจะหลับไปด้วยรอยยิ้มพร้อมๆกัน

...ณ ร้านเถ้าแก่จา

" จี ไอ้กิมันหายไปไหนตั้งนานวะ กินข้าวรอจนจะอี่มเเล้วเนี่ย "

" เอ่อน่า ช่างมันเถอะกินก่อนเถอะน่า อิ่มแล้วก็กลับบ้านนอน ส่วนไอ้กิก็. .ช่างมันเถอะ "

The end