แม่ครับผมขอโทษ

“ถ้าเราสามารถย้อนอดีตกับว้าปไปอนาคต ถ้าเป็นคุณ คุณจะเลือกข้อไหน สำหรับผม ที่กำลังลำบากไม่มีเเม้ตังกินข้าว ผมคงเลือกย้อนไปอดีต ย้อนไปตอนที่ผมเรียน ผมจะตั่งใจเรียน ผมจะเชื่อฟังแม่ ถ้ามันสามารถทำไห้ผมไม่ต้องลำบากถึงทุกวันนี้ ผมก็จะทำ ผมจะทำทุกอย่างทึ่แม่บอกแม่หวังดีกับผมเสมอ มีแต่ผมที่ทำตัวแย่ๆ ไม่ฟังท่าน เกเร หาเรื่องไม่เว้นวัน ทำแต่เรื่องปวดหัว ผมอยากจะขอโทษแม่นะครับผมขอโทษที่ทำตัวแย่ จนต้องทำไห้แม่เสียน้ำตาหลายต่อหลายครั้ง จนถึงครั้งสุดท้ายของชีวิตท่าน ผมก็ยังไม่ไปดูดำดูดีท่าน ผมขอโทษนะครับแม่”

:มันสายไปแล้วละ !!! ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองชายร่างสูงโปร่งที่ยืนข้างๆเค้าตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้

:แล้วคุณเป็นใครไม่ทราบ. ชายหนุ่มมุ่นคิ้วมองอย่างเอาเรื่อง. ชายร่างสูงโปร่งหัวเราะเป็นการใหญ่พลางหลีตามองชายหนุ่ม

:เจ้าน่ะ ปรารถนาอะไรมากที่สุดชายหนุ่มเงียบกริบมองหลุมศพของแม่เค้า

:ข้าน่ะหรือ ? จะปรารถนาสิ่งใดได้นอกจาก.. ชายร่างสูงโปร่งหลีตาต่ำมองชายหนุ่มที่ทำหน้าเลือนลอย

:อย่าบอกนะ ว่าเจ้าปรารถนาอยากจะไห้แม่ของเจ้าฟื้น ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆ

:ท่านก็พูดไป ข้ารู้หลอกน่าว่าข้าไม่สามารถปรารถนาสิ่งนั้นได้ ชายหนุ่มถอนหายใจเบาๆ :แล้วเจ้าปรารถนาสิ่งใดเล่า

:ข้าอยากจะย้อนอดีต..จะได้มั้ยท่าน

:งั้นรึ? ชายหนุ่มพยักหน้า ชายร่างสูงโปร่งมองชายหนุ่มเรียบๆ

:แล้วเจ้าจะเปลี่ยนอะไรได้ ในเมื่ออนาคตมันก็ต้องเป็นแบบนี้อยู่แล้ว

:ได้สิ ข้าตั้งใจซะอย่าง ชายหนุ่มมองอย่างมีความหวัง. ชายร่างสูงโปร่งพยักหน้า

:แต่ข้ามีข้อแม้ ชายหนุ่มรีบหันมอง

:ถ้าเจ้าสมหวังแล้ว ข้าจะกลับมาทวงของที่เจ้ารักมากที่สุด เจ้ายอมได้หรือไม่

ชายหนุ่มรีบตอบรับอย่างไม่ทันได้ไตร่ตรองเพราะเค้าจะได้เจอแม่อีกครั้ง

:ได้ท่าน ได้ๆ. ชายร่างสูงโปร่งยิ้มมุมปากก่อนจะเอามือปิดตาชายหนุ่ม

:เมื่อเจ้าลืมตาขึ้นเจ้าจพบกับตัวเองที่กำลังนั่งเรียนอยู่ ข้าขอไห้เจ้าโชคดี

สิ้นคำพูด

ชายหนุ่มก็ลืมตาขึ้นมา จริงอย่างที่บอกชายหนุ่มกำลังนั่งเรียนอยู่จิง ชายหนุ่มรู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูก เค้าตั้งใจเรียนจนเพื่อนๆต้องประหลาดใจ หลังเลิกเรียนเค้าก็รีบกลับบ้านซึ่งมันทำไห้เพื่อนๆของเค้างงงวยกันอย่างมาก ชายหนุ่มหัวใจเต้นรัวเมื่อถึงหน้าบ้าน เค้าเดินถอดรองเท้าวางกระเป๋านักเรียนก่อนที่จะค่อยๆเดินไปที่ห้องครัว เห็นแม่ของเค้ากำลังผัดข้าวหม้อใหญ่เค้ารีบเข้าไปกอดอย่างสุดคิดถึง :ดองฮุก ทำอะไรของลูกแม่ของเค้าตกใจจนเกือบทำข้าวของตก

:คิดถึงแม่จังครับบ ชายหนุ่มพูดไม่ออก

ได้แต่กอดอยู่อย่างนั้น. แม่ของชายหนุ่มสายหัวไปมา :อะไรกันลูก แม่งงไปหมดแล้ว เป็นอะไรเรา. ชายหนุ่มเผลอร้องไห้ออกมาจนแม่ตกใจปลอบเป็นการใหญ่

:ผมคิดถึงแม่จิงนะครับบ

หลังจากวันนั้นเค้าก็ตั้งใจเรียนตั้งใจทำงายช่วยงานบ้านช่วยขายของเป็นลูกที่ดีของแม่ หลังจากที่เค้าเรียนจบเค้าก็สามารถสอบชิงทุนไปเรียนต่างประเทศ

ทำไห้เค้าทีชื่อเสียงในด้านต่างๆเค้ามีหน้าที่การงานมีภรรยาที่ดีมีลูกสาวที่น่ารักแต่สุดท้ายแล้ววันที่เค้าไม่อยากไห้มาก็ต้องมาถึง ชายร่างสูงโปร่งปรากฎตัวขึ้นอีกครั้งต่อหน้าชายหนุ่ม

:ไปได้ดีเลยใช่มั้ย ชายหนุ่มพยักหน้าอย่างหวาดระเเวง

:เจ้าคิดไว้เเล้วใช่หรือไม่ว่าวันนี้จะต้องมาถึง. ชายหนุ่มพยักหน้ารับทราบ

:เจ้าเเค่หลับตา เจ้าจะไม่รุ้สึกอะไร

ชายหนุ่มร้องไห้โฮ :ข้าทำไม่ได้ๆ

:แล้วยังไงเล่ามันคือข้อตกลงของเรา เจ้าเองก็รู้เเก่ใจ ชายหนุ่มทรุดลง

:ข้าทำไม่ได้หลอกท่าน ชายร่างสูงโปร่งมองชายหนุ่มก่อนจะถอนหายใจเบาๆ

:เจ้าเเค่เลือก. ชายหนุ่มยิ่งร้องไห้หนักกว่าเดิม :ข้า.. ชายร่างสูงโปร่งปลายตามอง. :ท่าเจ้าเลือกไม่ได้ ข้าจะเลือกไห้เจ้าจะได้ไม่ต้องรู้สึกเจ็บปวดมาก

=br=

แม่ครับผมขอโทษ...