...............................................................................
“จะไปไหน?”
กึก
ตัวผมที่กำลังก้าวเดินไปทางหลังโรงเรียน ได้แต่ชะงักพลัน เลือดในกายเย็นเฉียบ ก่อนจะค่อยๆชำเลืองสายตาไปมองเห็นตรารูปปีกนกวับๆแวบๆที่อกซ้าย แม่เอ้ย! ตัวเป็นๆเลยวะ
สารวัตรนักเรียน!!
อยู่ให้จับเหรอ เผ่นดิวะ!
หมับ!
แต่ไม่ทันที่จะได้เคลื่อนตัว มือใหญ่ของคนด้านหลังก็คว้าหมับเขาที่แขนของผม เขาบีบแน่นจนเจ็บ ทำให้ผมไม่กล้าแม้แต่จะหายใจ กลัวไปกระทบกระเทือน(?)
“ถามว่าจะไปไหน” เสียงทุ้มดุของอีกคนเอื้อนเอ่ยอีกครั้ง ไปไหนเหรอ? หนีไง แต่ตอนนี้หนีไม่รอดวะ ต้องหาทางเอาตัวรอดก่อนล่ะวะ ทางตรงนี้มันไปไหนวะ ห้องน้ำ? ไม่ๆ มันไม่ได้ไปห้องน้ำ ป่า? เออ เข้าท่า เพราะแม่งมีแต่ป่า! “จะหนีใช่ไหม?” อย่าฉลาดนักจะได้ไหม ไอ้เด็กห้องคิง!
“ปะ...เปล่า” ผมล่ะล่ำละลักตอบ ในสมองก็เริ่มตีรวนเพื่อหาทางออก แยกสิ แตกแขนงความคิดสิฟ๊ะ
ติ้ง
“แล้วจะไปไหน?” ถูกตั้งโปรแกรมเหรอวะ ถามจริง ไปไหน ไปไหน ไปไหน เหอะ
“ไปเรียนเกษตรที่ชายป่า แถวๆหลังโรงเพาะเห็ด” ผมตอบฉะฉาน เป็นไงล้า
“เหรอ?...วันนี้ตอนบ่ายเด็กห้องหนึ่ง มีเข้าคาบโฮมรูมที่ตึก 8 ชั้น 4 ห้อง 846 สองชั่วโมง”
อึก มึงแดกตารางเรียนเข้าไปเร๊อะ!
ผมค่อยๆหันกลับไปมองหน้าคนด้านหลัง ก่อนจะชะงัก หันกลับแทบไม่ทัน ไอ้เชี่ย! กูไม่แปลกใจเลยว่าทำไมมึงจำได้ เพราะแม่ง เล่นประธานนักเรียนเลยเรอะ!? แค่ตามกูคนเดียว ไม้ต้องใช้ระดับสูงก็ได้ม๊างงง กูจะได้หลอกง่ายๆหน่อย ฮื่ออ จบกันชีวิต
“จะหนีใช่ไหม?” แล้วมันก็มาลูปเดิม
............................................................................
“เพราะมันอ่ะ ศัลย์เลยโดนเช็คสายเลย”
ผมนั่งฟังเสียงของเพื่อนในห้องเอ่ยต่อว่าผม ที่ทำให้ขวัญใจคนในโรงเรียนต้องมีประวัติด่างพร้อย เห็นไหม บอกแล้ว ไม่มีใครเข้าใจหรอก...ไม่มี
“ใช่ๆ ตัวปัญหายังไงก็เป็นตัวปัญหานั่นแหละ”
“บอกให้ศัลย์ย้ายมันกลับเหอะ เสียภาพลักษณ์ห้องหมด”
บลาๆๆๆ
ผมได้แต่นั่งกัดฟันอยู่ที่โต๊ะ โต๊ะข้างตัวตอนนี้ว่างเปล่า เพราะอีกคนโดนอาจารย์ประจำวิชาเรียกไปคุย นั่นสินะ ผมมันก็แค่ตัวปัญหา เป็นลูกแพะในฝูงแกะ ไม่สมควรเลยจริงๆ ไม่สมควรที่จะมาอยู่ตรงนี้เลย!
ครืนนนน
ผมดันเก้าอี้ออกแล้วลุกขึ้น ทุกคนในห้องต่างพากันพร้อมใจกันเงียบเสียง ผมกวาดสายตามองไปรอบๆ ก่อนคว้ากระเป๋าแล้วเดินออกจากห้องไป ไม่ควรอยู่ที่นี่จริงๆ ไม่สมควรเลย...
......................................................................................
ฮึ่ย นอนไม่หลับ!
ผมได้แต่กลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียง นี่ก็เกือบตีหนึ่งแล้ว แต่ผมนอนไม่หลับจริงๆ คงเพราะพึ่งตื่นไม่กี่ชั่วโมงบวกกับแปลกที่ เลยทำให้ร่างกายไม่ชิน ก็แหมมันจะไปชินได้ไงวะ ก็เตียงที่ห้องผมมันแข็งจะตาย แต่เตียงที่นี่ แม่ง! แม่งๆๆ นุ่มชิบหายเลย! แถมหอมอีกต่างหาก
“อือ...” ผมตัวแข็งฉับพลันเมื่อคนด้านข้างพลิกตัวแล้วครางเบาๆ อย่างคนที่ถูกรบกวนการนอน ผมจำต้องนอนตะแคงข้างนิ่งๆ เพื่อไม่ให้รบกวนอีกคน แต่...
หมับ
!!!
ผมตัวแข็งทื่อยิ่งกว่าเดิม เมื่อแขนหนาพาดเอวผมเอาไว้ เลือดในกายเย็นเฉียบ ตาเบิกค้างประหนึ่งเจอผีหลอก โอ้ แต่นี่ยิ่งกว่าผีวะ! นั่นๆ มันไม่พาดไว้เฉยๆมันรัดแล้วดึงผมเข้าไปกอด!!! อ๊ากกกก ไอ้ประธาน4.0!อย่านะเว้ยยยอย่ามากอด กรู๊ววววว เพราะกู เพราะกู...จะเคลิ้มอย่างน่าประหลาด ฮ้าววว ง่วงได้ไงวะ อืมม อุ่นชิบ
ว่าแล้วก็พลิกตัวไปอีกด้าน ซุกเข้าอกหนาที่อุดมไปด้วยกล้ามเนื้อและกลิ่นหอมอ่อนๆ เหมือนทุ่งหญ้ายามหลังฝน หอมและเย็นสบาย ฮ้า หลับล่ะชาวโลก คร่อก...
“หึ...”
...........................................................................
“ผมไม่อยากอยู่ที่นี่ ผมอยากย้าย ขอร้องละครับ ช่วยเซ็นให้ผมเถอะนะครับ” ผมอ้อนวอน พลางดันเอกสารให้ท่านเซ็น แต่ใบหน้าเข้มที่มีเคล้งโครงคล้ายใครบางคนนิ่งงัน ไม่ละสายตาไปจากใบหน้าของผมสักนิด
“เอ้า... ท่านประธาน ว่าไงละ” แล้วจะไปถามทำไม!?
“...” ผมเงียบในขณะที่ศัลย์ลุกขึ้นแล้วเดินมานั่งข้างผม เมื่อถูกดึงให้มีส่วนร่วม อีกคนมองผมนิ่งๆแล้วหันไปมองผ.อ. ก่อนมือเรียวจะเอื้อมไปหยิบเอกสารลาออกของผม แล้ว...
แควกก
ฉีกมันต่อหน้าต่อตา!!!
“...” ผมอึ้ง ไม่มีคำใดเล็ดลอดออกจากปากไป ได้แต่มองเศษซากของใบลาออกที่วางแหมะอยู่ตรงหน้าอย่างนิ่งงัน
“โอ้ นี่คือคำตอบรึ? ท่านประธาน” ผ.อ. ว่าขำๆอย่างไม่ถือสา ในขณะที่ผมเริ่มโมโหจริงๆแล้วล่ะ “เอ๋... ดูท่าอีกคนจะฟิวส์ขาดไปแล้วนะ”
ผมลุกพรวดขึ้น แล้วกระชากคอเสื้อของศัลย์ให้ลุกตามก่อนจะต่อยที่โหนกแก้มของอีกคนไปเต็มแรง
ตุบ
ร่างของศัลย์กระแทกพื้นอย่างแรง แต่ผมไม่สนใจ ตอนนี้ผมโมโห ฟิวส์ขาด ไร้สติ ไร้การควบคุมไปแล้ว ตอนนี้ที่ผมรู้สึกมีแค่ความรู้สึกอยากต่อย อยากกระทืบ อยากฆ่าเท่านั้น ผมย่างสามขุมมาคร่อมตัวอีกคนเอาไว้ ก่อนจะซัดหมัดใส่แก้มที่เดิมกับก่อนหน้านี้อีกครั้ง แน่นอน มันแตกเพราะผมหยิบ ‘บางอย่าง’ ในกระเป๋ากางเกงออกมา
“เฮ้ๆ พอๆ!” ผ.อ. พยายามจะเข้ามาห้าม แต่ผมสะบัดแล้วยืนขึ้นพลางง้างมือขึ้นเพื่อต่อยคนที่เข้ามาขวาง
“รันเวย์!!!”
กึก
ผมนิ่งงัน นัยน์ตาไหววูบ ก่อนมันจะปรับโฟกัสใหม่ ผมมองผ.อ. ที่ยืนมองผมนิ่งๆ ก่อนที่ผมจะหันไปมองอีกคนที่พื้นใต้ตัวของผม เลือด... แผลโดนต่อย... ความเย็นวาบที่ข้อนิ้วทำให้ผมหันไปสนใจมัน
!!!
เคล้งง!
ผมสะบัด ‘สนับมือ’ ทิ้งทันทีราวกับมันเป็นของร้อน นี่...นี่ผม...อึก
ผมทิ้งตัวนั่งลง กลายเป็นว่าตอนนี้ผมกำลังนั่งอยู่บนหน้าขาของศัลย์ แต่ผมไม่สนใจ เพราะที่ต้องสนคืออาการของผม... มัน...
“เอาล่ะๆ รันนิรัช สงบสติอารมณ์ก่อนนะ”
“ผม... ผมขอโทษ” ผมกระซิบเสียงแผ่ว น้ำใสๆบดบังม่านตา ผมพลาด ผมทำมัน ผม... “ผมขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอ...”
หมับ
กึก
ผมนิ่งงัน เมื่อได้รับสัมผัสอุ่นๆบนศีรษะ
“...อย่าออกเลยนะ” สิ้นคำ น้ำตาผมก็พรั่งพรูออกมา ผมได้แต่สวมกอดคนตรงหน้าแล้วปล่อยโฮออกมาอย่างไม่อายใคร เหนื่อย ขอระบายได้ไหม... “ร้องเถอะ ระบายออกมา นายอดทนมันมามากแล้ว”
“...ฮึก”
..............................................................
Guest
