มาร์คขึ้นมาคร่อมร่างของยองแจไว้และจับแขนอีกคนกดลงจมเตียงจับเชือกที่อยู่ในลิ้นชักตู้มัดแขนทั้งสองของยองแจไว้กับหัวเตียง
“พี่มาร์ค..อึกปล่อย”
“ยองแจอ่าาอย่าดื้อสิ”
มาร์คไม่ฟังคำขอร้องจากยองแจริมฝีปากร้อนกดจูบลงไปที่ปากบางของคนใต้ร่าง
“อื้อ!”
ยองแจครางลั่นเมื่อมาร์คกัดเข้าไปที่ปากล่างอย่างแรงจนทำให้ยองแจเผลอเปิดปากให้มาร์คเข้าไปฉกชิมความหวานในปากอย่างเอาแต่ใจ
“อื้มม~”
มาร์คครางทุ่มในลำคอความหอมหวานนี้ที่เขาไม่ได้รับมานานจากยองแจมันทั้งโหยหาทั้งกระหาย
มาร์คถอดเสื้อผ้าของตัวเองและยองแจออกด้วยความรวดเร็วและขบเม้มที่ซอกคอขาวที่มีกลิ่นหอมอ่อนๆยิ่งทำให้เขาหลงไหลร่างกายนี้จนอยากจะเก็บเอาไว้เป็นของเขาคนเดียว
“อ๊ะ! ..พี่มาร์ค”
มาร์คพรมจูบลงมาจากคอไปถึงยอดอกสีหวานนิ้วเรียวยาวบดขยี้ยอดอกของคนใต้ร่างปลายลิ้นไล้เลียยอดอกสีหวาน
ทุกสัมผัสจองมาร์คมันรุนแรงและป่าเถื่อนไปหมดแต่ก่อนมาร์คไม่เป็นแบบนี้เขาจะอ่อนโยนกับทุกสัมผัส
“อ๊าาาส์..พ.พี่มาร์คฮึก.อย่าอ๊ะ~”
ยองแจน้ำตาไหลออกมาด้วยความเจ็บปวดที่ไม่ใช่ความเจ็บปวดทางกายแต่มันเป็นทางใจต่างหาก
“หึมาขนาดนี้แล้วจะให้พี่หยุดเหรอ”
ปากหนาดูดเม้มทิ้งรอยไว้ทั่วตัวขาวจนมีสีแดงระเรื่อเต็มตัวไปหมดมือหนาจับเข้าไปที่ส่วนอ่อนไหวของยองแจก่อนจะชักแก่นกายเล็กขึ้นลงช้าๆก่อนที่จะเพิ่มจังหวะความเร็มขึ้นขนร่างเล็กบิดเร้าด้วยความทรมาน
“อ๊ะๆ..พี่มาร์คอึก.อย่าทำ..แบบนี้ครับอ๊าาห์~”
เสียงครางผสานกับเสียงสะอื้นไห้ของยองแจดังไปทั่วห้องยองแจกระตุกปล่อยน้ำสีขาวขุ่นออกมาเลอะเต็มมือของมาร์คไปหมด
“แฮ่กๆผมเหนื่อยพาผมกลับบ้านเถอะครับ”
“นี่แค่เพิ่งเริ่มเองนะอย่าเพิ่งรีบเหนื่อยสิ”
มาร์คพูดกับยองแจก่อนจะจับขาของยองแจอ้าออกและแทรกตัวเข้าไปตรงกลางระหว่างขาก่อนจะเอาน้ำรักของยองแจที่เลอะมือถูวนรอบช่องทางรักสีชมพูสดนิ้วเรียวค่อยๆสอดนิ้วเข้าไปหนึ่งนิ้วและค่อยๆเพิ่มเป็นสองนิ้วและสามนิ้ว
“อ๊ะๆเจ็บนะ..ฮึก.อ๊าาส์~”
“หื้ม~ นี่แต่3นิ้วเองนะคนดี”
มาร์คถอดนิ้วออกและจับแก่นกายตัวเองมาถูวนรอบช่องทางคับแน่นของยองแจ
ยองแจพยายามกัดปากข่มอารมณ์ของตัวเองจากสัมผัสของมาร์คที่กำลังแกล้งเขาอยู่ปากบางเริ่มมีเลือดซิบออกมามาร์คประจูบลงที่ปากบางและจับแก่นกายของตัวเองสอดเข้าไปจนมิดทีเดียว
“อ๊าส์!!! จ..เจ็บฮึก”
ปลายเท้าของยองแจจิกลงที่เตียงเพื่อระบายความรู้สึกเจ็บปวดทรมาณและเสียวซ่านไปพร้อมกัน
“อื้มม~ ไม่ได้เอากันนานยังแน่นอยู่เลยนะนึกว่าจะหลวมไปแล้วซะอีก”
ยองแจมองมาร์คอย่างไม่เข้าใจมาร์คทำแบบนี้ทำไมพูดแบบนี้ทำไมเห็นเขาเป็นอะไรกันแน่
“ทำไมมองพี่อย่างงั้นหล่ะครับหื้ม”
ยองแจไม่ตอบแต่เบือนหน้าหนีมาร์คและมองไปทางอื่นแทน
“ทำไมพี่ถามแล้วไม่ตอบหล่ะหรือพี่จะต้องเป็นไอ้แจ็คสันก่อนแจถึงจะอยากเอาด้วยอะหึ้?”
มาร์คจ้องใบที่ใบหน้าของยองแจที่ตอนนี้มีแต่คราบน้ำตาและน้ำตาที่ไหลออกมาไม่หยุด
“ใช่ครับเพราะพี่มันไม่ใช่พี่แจ็คสันหึ!”
ยองแจหัรกลับมาจ้องหน้ามาร์คกลับด้วยสายตาที่บ่งบอกถึงความเสียใจความผิดหวังและความโกธรเคือง
“อ๊ะๆๆๆ..แรงไป.ล..แล้ว.คะครับ.บ..อ๊าๆๆ.อ๊ะๆ!”
มาร์คกระแทกแก่นกายใส่ช่องทางรักของยองแจแรงๆจนยองแจครางกระเส่าไม่เป็นภาษา
“นี่คือการลงโทษที่ตอนอยู่กับพี่แล้วพูดถึงคนอื่น!”
“เราไม่ได้.ป..เป็นอะไรกันทะ..ทำไมผม.จะต้องสนใจ!.อ๊ะๆ”
ยองแจตวาดใส่มาร์คดังลั่นห้อง
“อ่าาห์..นายเป็นของพี่ยองแจนายเป็นของพี่คนเดียว”
มาร์คขยับตัวกระแทกแก่นกายเข้าออกทั้งเร็วแหละหนักน่วงจนร่างทั้งสองกระตุกปล่อยของเหลวสีขาวขุ่นออกมาพร้อมประโยคนี้ของมาร์คยังคงพร่ำบอกยองแจ
“แฮ่กๆ”
ยองแจนอนหอบตาปรือใกล้จะปิดลงไปทุกที
“คิดว่าจะได้นอนง่ายๆงั้นเหรอ?”
“ผมเหนื่อยแล้วอ๊ะ..อื้มมม”
บทเพลงรักยังคงบรรเลงไปจนถึงเช้า
-กลับไปที่Joy-
Guest
