คู่กัด...คู่รัก
24
ตอน
50.2K
เข้าชม
75
ถูกใจ
82
ความคิดเห็น
176
เพิ่มลงคลัง

1

ป.6

''เนื้อคู่มึงมาเเล้วไอ้คิว"

" พี กับ คิวลูกออกมากลายเป็น อาร์555+"

 

ม.3

" ปล่อยกูเถอะ...กูต้องรีบกลับ"

ผมบอกไอ้สามตัวตรงหน้าที่นั่งดักรอผมที่ป้ายรถเมย์

หน้าร.ร ไอ้ตุ้ยไอ้ตั้มเเละไอ้คิวครับผมเรียกเเก็งค์มันว่า "แก็งค์เเมงสาบ" เพราะมันเป็นสัตว์ที่ผมเกลียดที่สุด. เเละพวกมันก็มักเรียกผมว่าเด๋อทั้งๆที่ผมชื่อพี

 

" 5555 ดูมันพูดสิว่ะคิว" ชายหนุ่มที่ล็อคคอพีอยู่พูดขึ้น

" กูปล่อยมึงเเน่ไอ้เด๋อเเต่มึงต้องเอาการบ้านพวกกูไปทำด้วย"

" เเต่ครู สุมาลี เขาโหดนะถ้ากูเอาไปเขียนให้พวกมึงลายมือก็เหมือนกันอีก"

" นั้นเป็นวิธีของมึงที่จะทำให้ครูจำไม่ได้ว่าเป็นลายมทอมึงเค้?"

พีได้เเต่พยักหน้ารับก่อนรับสมุดจดงานพวกนั้นมาเก็บใส่กระเป๋าเเล้

 

ม.4

"พีระพัฒ เปิดเทอมใหม่เสื้อเหรอครับ"

ผมเริ่มทำใจกับพวกไอ้คิวมาได้นานเเล้วหล่ะครับพวกมันเเต่ละวันไม่ทำห่าไรหรอกนอกจากแกล้งคนอื่นไปทั่ว ซึ่งผมก็เป็นขาประจำของพวกมันดังนั้นถึงไม่มีใครอยากเป็นเพื่อนผมเพราะกลัวจะซวยตามผมเอา

ผมเดินหนีพวกมันไปอีกทางเเต่คิวมันก็จับคอเสื้อผมไว้ก่อน

" มานั่งทานกับพวกกูก็ได้นิเด๋อ"

" กู...อิ่มเเล้วว่ะ จะเอาจานไปเก็บพอดี"

"งั้นเหรอว่ะ"

ไอ้ตั้มเพื่อนในเเก็งค์ของมันพูดขึ้นก่อนมองหน้าได้ตุ้ย

"ถ้าอิ่มเเล้วงั้นกูขอข้าวจานนี้เเล้วกันนะ"

ไอ้ตั้มมันเเย่งจานข้าวที่ผมพึ่งไปต่อเเถวโคตรยาวซื้อมาเมื่อกี้...ผมได้เเต่มองจานข้าวตรงหน้าเเล้วกลืนน้ำลาย

 

ม.5

ไลน์

คิว:"เด๋อ...ไปเข้าค่ายเอาเต้นท์มาเผื่อกูด้วยนะ"

ตุ้ย: ผ้าหุ่มกูด้วยอย่าลืมนะ กูขี้เกียจเเบกไปว่ะ

ตั้ม: สบู่คือผม

 

"เฮ้อ..."

ผมนั่งมองโทรศัพท์เเล้วไม่เเม้เเต่อยากกดเข้าไปดูด้วยซ้ำที่จริงผมอยากเลี่ยงพวกมันให้ถึงที่สุดเเต่ก็ท่องไว้เเค้ว่า

"อีกปีเดียวก็จบ..."

ผมไม่อยากพี่เรื่องกับพวกมันเลยยอมๆมันไปเพราะพวกมันเยอะกว่าตัวใหญ่ยิ่งไอ้คิวยิ่งหน้ากลัวได้ข่าวว่ามีเรื่องกับห้อง5 ประจำ

อันที่จริงผมมีความลับบางอย่างด้วยที่ไม่ได้บอก

คือผมแอบชอบไอ้คิวครับตั้งเเต่ ม.4 แล้วถึงมันจะชอบเเกล้งผมก็เถอะเเต่มันก็มีส่วนที่ดีอยู่บ้าง

 

ม.4 เทอมหนึ่ง พีเรียนพิเศษเสร็จกำลังเดินกลับบ้านเเต่ระหว่างทางก็ไปเจอกับชายวัยรุ่นแก็งค์หนึ่งดักรออยู่ น่าตาออกเถื่อนๆเหมือนพวกชอบไถเงินเเน่นอนพวกมันกำลังไถเงินจากพีที่เดินมาคนเดียว

 

" ไม่มีหรอกครับ..."

"อย่ามาโกหกกูเลยไอ้น้อง"

ชายหน้าเข้มพูดเสียงดังทำเอาพีตกใจสะดุ้งเฮือก

มือก็สั่น

"คุ้นมัน!"

ไอ้หัวหน้าเเก็งค์มันสั่งลูกน้องมันก่อนที่ลูกน้องมันสองคนตะล็อคเเขนผมไว้เเล้วคุ้นตัวจนได้กระเป๋าตังค์ที่มีตังค์ อยู่ไม่ถึง500 ซึ่งมันเป็นเงินค่าขนมเดือนนี้

"มีเเค่นี้เหรอว่ะ!?"

"ครับ"

"โทรศัพท์มึงหล่ะเอามาดิ"

"ผมไม่มี.."

"อย่ามาโกหก"

ตุ้บ!

อั่กก

"...ผะ..ผมไม่มี"

"ค้นมัน!!"

 

"ปี๊บๆๆๆ

เสียงมอไซต์  M สเลดสีดำขี่มาทางนี้พร้อมบีบเเตรเสียงดังจนคนพวกนั้นหันไปมอง มอไซต์เคลื่อนมาใกล้พวกเราซึ่งรถคันนี้ผมก็แทบจะคุ้นตาสะจริงว่าเป็นรถใคร"ไอ้คิว?บนรถค่อยๆถอดหมวกกันน็อคออกมาเเบ้วก้าวเท้าออกมาจากรถเดินมาที่ผมผมแทบไม่เชื่อสายตาส่าเป็นมัน...หรือว่าคนพวกนี้จะเป็นพวกเดียวกับมันเเต่ดูจากสายตาที่พี่น่าโหดคนนี้มองมันเเล้วดูไม่เหมือนสนิทกันเลย

" พวกมึงรังเเกคนไม่มีทางสู้อยู่เหรอ...เก่งเนอะ"

มันพูดออกมาอย่างไม่เกรงกลัวคนพวกนี

 

"อย่ามาเสือกจะดีกว่านะถ้าไม่อยากเจ็บตัว"

 

" ฮ่าๆ...เหรอ"

 

"เอามันเลยไหมลูกพี่"

 

"เดี๋ยว..."

ลูกน้องคนหนึ่งคงทนท่าทีกวนประสาทมันไม่ไหวจนต้องเอ่ยขออนุญาติคนเป็นลูกพี่ก่อนเเต่ลูกพี่มันก็ห้ามไว้

"มึงต้องการอะไร...มายุ่งทำไมหรือว่านี้เพื่อนมึง?"

"ไอ้เด๋อเนี่ยเหรอ....ฮ่าๆไม่ใช่เพื่อนกู..."

คิวพูดขึ้นอย่างไม่สนใจความรู้สึกใคร นั่นทำให้พี่หันไปมองนิดๆก่อนจะก้มหน้าตามเคยเเล้วถามตัวเองว่า

"มึงมาช่วยกู...หรือมาอะไรกันเเน่"

 

"กูเเค่ขี่รถผ่านมาพอดีไอ้นี่กูรู้จัก...มันเป็นของเล่นกู"

 

"..."

 

เเน่นอนพวกนั้นสคั้นไปนิดกับคำพูดคิวเเล้วหัวเราะออกมาอย่างเสียดัง...

"ที่เเท้ก็พวกคุณหนูหวงของ555"

ลูกน้องสองสามคนก็พ่นหัวเราะออกมาเเต่คิวกลับเเสยะยิ้มอย่างมีเล่ห์

"ไง...มึงเอาของเล่นอะไรมันมาเอาคืนมันไปสิ"

ชายร่างใหญ่หันมาบอกพีที่ยืนเอ๋ออยู่ก่อนพีจะทำหน้างงๆเเล้วส่ายหน้า

"ไม่มี"

 

"พวกโง่"

"มึงว่าไงนะไอ้น่าอ่อน"

"กูหนวกหรือไง....กูบอกว่าโง่ได้ยินหรือยัง''

''มึง!!!"

"กูขี้เกียจพูดกับคนโง่ๆอย่างพวกมึงเเล้ว...ปล่อยมัน"

"กวนตีนเเล้วนะไอ้น้อง..."

พวกนั้นเริ่มหัวร้อนกับความกวนประสาทของคิวเต็มที่จึงเริ่ม...รุมก้าวไปใกล้คิวหวังจะจับตัวเเต่

 

แกร็ก!

"...."

"ไงพี่...ก้าวเข้ามาสิหัวได้เป็นรูเเน่"

"มึงไม่กล้ายิงหรอก"

"ลองป้ะหล่ะ"

คิวยิ้มพอใจก่อนจะเริ่มเหนี่ยวไกปืนที่จ่อหัวหัวหน้าเเก็งค์อยู่

"...ปล่อยเด็กนั่น!!"

ชายน่าโหดตะคอกขึ้นอย่างหัวร้อนเเต่ก็ทำได้เพียง

กัดฟันยอมเพราะถ้าขืนก้าวเท้าเเม้เเต่นิดเดียวไม่รู้ว่าส่วนไหนของร่างกายจะเป็นรูเเทน เเละพวกนั่นคิดคือเด็กแบบนี้พกปืนได้ไงเเถมพวกเขายังไม่มีเเบบมัน

"รีบขึ้นมาสิไอ้เด๋อ...หรืออยากอยู่ที่นี้กับพวกนี้"

พีที่อึ้งอยู่รีบก้าวเท้าก่อนขึ้นซ้อนท้ายคิวที่นั่งอยู่ก่อน

"บอกเเล้วไงว่า...นี่ของเล่นกูอย่ามาเเย่ง^^"

"มึงเจอกูเเน่ไอ้หน้าอ่อน"

"พี่...ที่จริงกูชื่อคิวลูกร้อยตำรวจ เกียรติศักดิ์นะ

ไม่ใช่ไอ้น่าอ่อนถ้าคิดจะตามล่าผมก็ไปหาพ่อผมที่ ศน.ได้"

"...!"

"ไปนะคราวหน้าอย่ารังเเกใครอีกหล่ะ^^"

สิ้นเสียงเด็กหนุ่มคนพวกนี้ถึงกับสยบออกมาเเล้วไอ้หัวหน้าแก็งค์มันดูจะหัวร้อนไม่หายเลยกระชากลูกน้องมันมาชกไปทีนึง

ผัวะ

''โอ้ย..ลูกพี่"?

 

"แมร่งเอ้ย...พวกโง่ปล่อยให้เด็กมาถอนขนงอกได้!"

 

"มันเป็นลูกตำรวจเลยนะพี่"

 

"หึ...ฝากไว้ก่อนเถอะมึง..."

 

 

 

คิวขับรถมอไซต์มาได้ครึ่งทางจึงจอดรถพีที่ซ้อนท้ายมาก็งงๆจึงลงจากรถ

"ยังไงก็ขอบคุณที่ช่วยกู"

"กูเปล่าวช่วยมึง "

"...มึงเอาปืนจ่อพวกนั้นจนมันกลัวยังไงกูก็ขอบคุณ"

" หึ...กุเเค่ไม่อยากให้ใครมาเเย่งของเล่นกู"

"ของเล่น?"

"ใช่ไงเพราะถ้ามึงเป็นอะไรไปกูจะเเกล้งใคร"

"..."

"ส่งเเค่นี้นะจะไปซิ่งต่อ"

แสดงเพิ่มเติม

รีวิว (0)

เรื่องนี้ยังไม่มีรีวิว