ในงานปัจฉิมนิเทศ โรงเรียน
"เรียนท่านอาจารย์และแขกผู้มีเกียติทุกท่าน กระผมมีความยินดีที่จะได้แลกเปลี่ยนประสบการณ์เพื่อเป็นประโยชกับรุ่นน้องและผู้ที่เคยหลงผิดทุกคน"
เอกราชในชุดนัเรียนเต็มยศแต่งกายสะอาดสะอ้านหมดจด ยืนถือไมค์ด้วยท่าทีสง่าและยืดอกด้วยความภาคภูมิใจ 'สิ่งที่ผมจะเล่าต่อไปนี้เป็นเรื่องราวที่เกิดกับผมเองและไม่ได้มีเจตนาที่จะพาดพิงถึงใครในทางที่ไม่ดี'เอกราชค่อยๆลำดับเรื่องราวเมื่อครั้งเขายังเป็นเด็ก เอกราชอยู่กับแม่สองคน ไม่เคยรู้ว่าพ่อเป็นใคร เขาเคยพร่ำถามมารดาหลายครั้งแต่ดูเหมือนแม่ ไม่เคยให้คำตอบที่ชัดเจนได้ แม่เลี้ยงดูเขากับน้องมาด้วยความรัก แม่เอกราชมีอาชีพทำพวงมาลัยขาย ตอนเด็กๆเขากับน้องช่วยแม่ตัดสายริบบิ้นให้แม่จนดึกดื่น บางครั้งบางคราเผลอหลับไป ตื่นมาอีกครั้ง แม่เขายังนั่งประกอบริบบิ้นพวงมาลัยยังไม่มีทีท่าจะเลิกทำแม้ดึกดื่นมากแล้ว
" เอกไปส่งริบบิ้นให้แม่ก่อนไปโรงเรียนได้มั้ยลูก" เสียงแม่ดังแว่วมาจากทางหลังบ้าน ขณะที่เขานั่งสวมรองเท้านักเรียนก่อนไปโรงเรียน " ได้ครับแม่" เขาคว้ากระเป๋าและริบบิ้นที่แม่เตรียมไว้ไปส่งร้านขายดอกไม้ปากทางไปโรงเรียน
" นังออนี่มันโชคดีนะ มีลูกชายก็ขยันช่วยงานช่วยการและยังตั้งใจเรียนอีกด้วย" ป้าสายเจ้าของร้านดอกไม้เอ่ยปากชมเอกราช ที่แวะมาส่งริบบิ้นทุกครั้งที่แม่เขาทำได้พอได้ค่ากับข้าว อรสาแม่ของเอกราชเป็นแม่ม่ายลูกติดสองคนคือเอกราชกับอรอุมา ซึ่งสามีของอรสาติดคุกข้อหาค้ายาเสพติดและถูกฆ่าตายในคุก ปล่อยให้เธอเลี้ยงดูลูกๆแต่เพียงลำพัง กระนั้นอรสาก็ยังเพียรอบรมสั่งสอนให้ลูกๆของเธอเป็นคนดี ขยันทำมาหากิน อรอุมาเรียนอยู่ชั้นม.3 เป็นเด็กนักเรียนเรียนดีจนได้ทุนการศึกษาทุกปี
" เอกราชครูว่าปีนี้จะส่งเธอเข้าแข่งขันคณิตศาสตร์ระดับภาค เตรียมตัวไว้นะ" อาจารย์วิจิตรา ครูสอนคณิตศาสตร์เรียกเอกราชมาคุยหลังจากเลิกเรียน เอกราชตื่นเต้นมากเพราะปีที่แล้วเขาพลาด ไม่ได้เข้าร่วมการแข่งขันเนื่องจากคณะกรรมการยกเลิกการจัดงาน ปีนี้ทางโรงเรียนจึงคาดหวังเป็นพิเศษ
เอกราชกลับมาบ้านเล่าให้แม่ฟังด้วยความภาคภูมิใจ "ดีแล้วหล่ะลูก คุณครูเขาไว้วางใจเราอย่าทำให้เขาผิดหวังหล่ะ" อรสาพูดกับลูกชายขณะที่มือถือริบบิ้นในมือและทำอย่างตั้งใจ
Guest
