บทละครของน้องเอมมี้ตาโต°^°การเสียดสีสังคมอันยิ่งใหญ่

นี้เป็นบทละครที่จะทำส่งคุณครูเพียงเท่านั้น(งานกูก็ไม่ใช่)

ถูกผิดประการใดต้องขออภัยไว้นะที่นี้

กริ้งงงงงง~ๆๆ(เสียงนาฬิกาปลุก)

เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นปลุกหญิงขึ้นจากความฝันอันสวยงาม มาพบเจอกับโลกแห่งความเป็นจริง

*อ่า...วงจรชีวิตของเราก็เหมือนกับหนูที่ถีบจักรซ้ำเดิมๆอยู่ทุกๆวัน* หญิงสาวคิด

หลังจากนั้นหญิงสาวก็ออกไปทำงานตามปกติทุกวัน(เสียงผู้คนในที่สาธาณะ/ที่ๆคนเยอะ)ก่อนที่เธอจะ สังเกตเห็นบางอย่าง

/มองไปรอบๆ/

คนรอบตัวของเธอต่างก็ก้มลงสนใจแต่เครื่องมือสี่เหลียมที่มีขนาดที่แตกต่างกันไป

ในความคิดของเธอ เธอคิดว่า* เฮ้อ อะไรกันมีแต่คนก้มหน้าๆจนจะกลายเป็นซอมบี้กันอยู่แล้วเนี้ย ให้ตายสิ*/เบะปากมองบน/

หลังจากที่เธอทำงานเสร็จถึงเวลาพักเที่ยง ผู้คนต่างถยอยออกมาพักที่ละคน สองคน

"เห้ยแก ไปกันข้าวกันปะ" เพื่อนของเธอเดินมาถาม

"ไปดิ"เธอตอบ

บนโตะอาหารแห่งหนึ่ง เพื่อนของเธอได้สั่งอาหารมามากมายเกินกว่าที่พวกเธอสองคนจะกินไหว

*ให้ตายเถอะ ยัยนี้! สั่งมาเยอะเกินไปแล้ว กินไม่รู้จักคุณค่า สัตว์ตั้งกี่ชีวิตที่ต้องตายมาเป็นอาหารให้เรากินกันเนี้ย* เธอได้แต่คิดพร้อมทำหน้าเครียดๆ

หลังกลับมาบ้าน เธอได้พบพี่ชายนั้งกินอาหารอยู่หน้าโทรทัศน์(เสียง ทีวี) พี่ชายของเธอเป็นคนรูปร่างอ่วนมากๆ เขาเป็นคนชอบกินอาหารขยะ จนร่างกายรับไม่ไหว ต้องไปหาหมอตลอด แต่เขาก็ไม่ได้เลิกที่จะทานอาหารพวกนั้นเลย

(เสียงเพลงซึ้งๆ)เธอมานั้นคิดกับตัวเองภายในห้อง ว่าถึงจะเสียดสีทุกอย่างๆ แต่ถึงที่สุดมันก็ไม่ได้มีอะไรเปลี่ยนแปลงอยู่ดี เธอต้องใช้ชีวิตแบบเดิมๆ เห็นทุกอย่างเดิมๆ...

*ความคิด*

(เสียงซาวต่างๆ)

/อาการ การ กระทำ/

ตัวหนาเป็นการเสียดสี