เรื่องจริงยิ่งกว่านิยาย (เรื่องจริง ตอนเดียวจบ) อยากให้คนที่รักรับรู้

ผมชื่อ N นามสมมุติ เรียนราชภัฏเชียงราย  ส่วนคนรักชื่อ H อดีตเรียนแม่ฟ้าหลวง

..........................................................................................................................................................................

H   เค้าคิดถึง H ตลอดนะ ถึงแม้บางสิ่งที่ N เคยขอโทษไป N ก็ยังรู้สึกผิดตลอด เค้าโง่เองที่ทำแบบนี้กับH ตอนที่ N ไปเที่ยว มฟล ทุกครั้งมักจะเห็นภาพเก่าๆติดตาทุกครั้งเพราะเป็นครั้งแรกที่ได้เคยไปที่นั้นเลยเพราะไม่เคยขับรถไปหาใคร

มีครั้งหนึ่งเค้าไปเดินถนนคนเดินในมอแม่ฟ้าหลวง พอถึงป้ายหน้ามอทีไร นึกถึงตอนที่เจอกันครั้งแรกที่นั่น เด็กชายตัวน้อยหน้าตาสดใสใส่แว่นกลมหนาวสั่นตากเหมยน้ำค้างรออยู่ที่ใต้ต้นไม้เพราะเป็นสถานที่นัดเจอกันครั้งแรก

แม้กระทั่งไปกินหมูกระทะที่แก้วลำจังที่ใกล้หอเก่าของตัวเอง H ก็นึกถึงวันที่เราเคยอยู่หอ เอิร์ธ โอโซน ด้วยกันถึงแม้จะอยู่ด้วยกันไม่นาน ขณะตอนที่ H รอเค้านั้นนั้น H ได้ซื้อเห็ดหอมและคะน้าให้ตอนที่เราเจอกันครั้งแรกเพราะ H บอกว่าถ้าเจอกันจะทำกับข้าวให้กิน เพราะเป็นมื้อแรกที่เค้าเคยทานเจ ผัดคะน้าเจ เค้ายังจำรสชาติได้ถึงทุกวัน ตอนที่เค้ายืนดูตัวเองทำกับข้าวจนตัวเองต้องไล่เค้าไปเพราะความเขิน

ก่อนนอนก็คุยกันอย่างมีความสุขเปิดแอร์เย็นมากกกก มีผ้าห่มผืนบางเพียงสองผืน คิดถึงตอนเค้ากอดตัวเอง เค้าชอบตอนที่ตัวเองนอนอยู่บนตัวเค้ามาก เพราะตัวเองตัวเล็กสูงไม่ถึง160มั้ง แต่เค้าสูงถึง186 รู้สึกอุ่นเพราะตัวเล็กกอดง่าย พอตื่นเช้ามาอากาศเย็นมากเห็น H นอนขดตัวอยู่ข้างเตียง รู้สึกผิดเพราะเด็กตัวเล็กๆอยู่ในสภาพอากาศเย็นเพราะเปิดแอร์เย็น แถมยังห่มผ้าคนเดียวอีก

พอตอนเช้าเค้าต้องรีบกลับหอเพราะเค้ามีเรียนเช้าและมหาลัยทั้งสองคนก็ไกลกันราว10โล มีเช้าวันหนึ่งโทรหา H ขณะที่ H กำลังไปเดินเรียน เค้ายังยังแซวว่าเสียงรองเท้าที่ตัวเองเดินอยู่นั้นเหมือนเสียงม้าเดิน เพราะตัวเล็กๆขาสั้นน่าเอ็นดูต้องเดินไปเรียนทุกเช้า โทรคุยจนกว่า H จะถึงห้องเรียน

พอตอนเย็นก็โทหา H ให้ H มาหอเค้าด้วยให้ลงที่ตลาดบ้านดู่เพราะใกล้หอผม พอเค้าไปถึงตลาดเพื่อจะไปรับคนตัวเล็กก็เห็นคนตัวเล็กสบายกระเป๋าผ้าคล้องที่ไกล่ใส่กันหนาวมีหมวกสีเทาใส่หูฟังยืนร้องเพลงโดยไม่สนใจใครท่ามกลางคนเต็มตลาด ผมก็ยืนข้างหลังมองเค้าร้องเพลงเป็นห้านาทีโดยเขาไม่รู้ว่าผมมาถึงนานแล้ว ละพาไปซื้อรองเท้าใหม่ เพราะรองเท้าเขาขาด

เป็นอีกวันหนึ่งที่เค้าตื่นเต้นแทน H มาก เพราะ H ต้องจัดฟัน เค้าก็รอตัวเองนานมากประมาณหนึ่งทุ่มแล้ว ตัวเองก็จะบอกว่าขึ้นรถเขียวมาหาเค้า แต่สุดท้ายรถเขียวหมดเค้าก็ต้องไปรับตัวเองมาหอเค้าเค้ารู้สึกดีใจนะขนาดคนตัวเล็กๆเพิ่งจัดฟันวันแแรกปวดฟันมากก็ยังจะมาหาเค้า

ตกตอนเช้าพา H ไปเซน แต่ก็ยังไม่ได้ไปขณะขี่รถเจอด่านตำรวจที่สะพานใหม่ต้องให้ H เดินลงไปเพราะไม่ได้ใส่หมวดกันน็อค พอผ่านตำรวจก่อนค่อยมาซ้อนเค้าเพราะกลัวโดนปรับ ผมขำทุกครั้งที่เจอด่านนี้เพราะเป็นความทรงจำที่ดี พอไปขนส่งเก่าเพราะว่าผมกลัวจะเจอด่านตำรวจอีก เราจึงไปแวะทานข้าวร้านเจ เค้าจำได้ว่าตัวเองสั่งก๋วยเตี๋ยวน้ำใสที่แม่ค้าต้องสับเส้นสับผักและลูกชิ้นให้ละเอียดเพราะตัวเองปวดฟันมากปวดฟัน พอทานเสร็จก็หารถแถวเพื่อจะไปเซนทรัลกัน รถแถวคันหนึ่งกำลังออก รีบให้ H ขึ้นรถขณะรถกำลังเคลื่อนเค้ารีบวิ่งรถ พร้อมรีบเอาเงินยัดให้เพราะกลัวไม่มีค่ารถตอนนั้นต่างฝ่ายต่างไม่มีเงิน

อีกคืนที่สองขณไปหา H นั้น ตอนเย็นผมได้ไปหา H ละขอไปดูงานที่มอที่เขาจัดหนังสือในเอ็มสแคว ให้ H ทำกับข้าวรอ เชื่อปะ H โทรจิกตามเค้าเสมอเพราะทำกับข้าวรอ ตอนที่ผมกลับไป ผมได้ซื้อกุ้งฝอยเอาไปกินด้วย เพราะ H ทานเจ แต่ผมไม่ได้ทานเจไง ผมจึงซื้อไปทานด้วย ทานข้าวไปทานข้าวมา เกิดการทะเลาะกันเล็กๆน้อยๆเรื่องไม่เป็นเป็นเรื่อง ทานข้าวเสร็จก็สอนการบ้านติวหนังสือให้ H  แล้วฝากเสื้อโค๊ดม่วงตัวหนึ่งให้ H ซักด้วย

พอหายไปซักช่วงเพราะต่างฝ่ายต่างติดสอบผมก็ไม่ได้ไปหาเขาหลายวัน พอวันนี้ไปหา H ขณะไปหานั้นกลับลืมเสื้อกันหนาวไปด้วยเพราะด้วยความคิดถึง พอไปถึงห้องเห็นคนตัวเล็กนั่งเล่นคอมผมก็ทั้งแกล้งและแหย่ แต่สีหน้าของ H นั้นนิ่งและดูหงุดหงิดด้วยผิดต่างจากปกติ พอห้องเงียบบรรยากาศเริ่มอึดอัดผมทนไม่ได้เลยอยากแกล้งเค้าแล้วจึงเดินออกไปห้องแล้วบอกว่ากลับห้องนะ คนตัวเล็กก็บอกว่าไม่เห็นอึดอัดเลย แต่ผมก็พยายามออกไป พอผมออกไปผมไม่รู้ว่า H เป็นอย่างไร อยู่ดีๆแชทผมก็เด้งขึ้นมาบอกว่า เราเลิกกันเถอะ ผมก็รีบไปอยู่หน้าห้องเขาเรียก H ออกมาคุยกันโดยที่ H ก็ไม่ยอมให้ผมเข้าห้อง สุดท้ายเราก็จบกันแบบไร้เหตุผลก็จบกัน

พอผ่านไปหกเดือน หลานสาวมาย้อมผมที่หอผม ก็ได้ยินเสียงเสียงเคาะประตูพอเปิดมาผมก็งงว่าผู้หญิงคนนี้คือใคร ผู้หญิงเขารู้จักผมแต่ผมไม่รู้จักเธอ ซักพัก H ก็โผล่ออกมา โลกถึงกับนิ่งเพราะว่าคนที่z,รักและรอมาอยู่ที่หน้าห้องผม ผมก็ไม่คิดไม่ฝันเลย เป็นวันที่ผมมีความสุขมากที่สุด เราคุยกันปกติด้วยกันอย่างมีความสุขและไปส่ง H กลับหอตอนนี้เขาย้ายไปอยู่หอในแล้ว

ก็เกิดการโดนตำรวจปรับอีกที่ รร เม็งราย ผมให้ H ลงอีกรอบ หารู้ไม่ว่ารอบนี้ไม่รอด พอจ่ายค่าปรับเสร็จตำรวจยังแซวว่าไปรับแฟนที่เอาลงจากรถได้แล้ว ที่แท้ตำรวจก็เห็นอยู่แล้ว พอนานไปหลังจาก H กลับบ้านช่วงสงกรานต์ ตอนที่ H กลับบ้านผมได้นัดเจอนั้งคนหนึ่งซึ่งมาจากกรุงเทพ ผมก็หลอก H ไปว่าช่วงนี้น้องชายผมจะมาเรียนพิเศษนะ

พอวันที่16 เมษายน H กลับจากนครพนม เขามาถึงหอก่อนผม ผมจึงให้ตัวเล็กมารับผมที่ตรงสะพานลอยหน้าราชภัฏใส่เสื้อกันฝนผืนใหญ่เห็นแล้วหน้าเอ็นดูเพราะเป็นไซส์สำหรับผม  และ H ก็กินขนมปังรอผมคงหิวมาก

ตอนผมถึงหอเปิดประตูเข้าห้องเพลงแรกที่ได้ยินคือ พันหมื่นเหตุผลเมื่อไหร่ผมฟังเพลงนี้คิดถึงเค้าตลอด พอ22เมษายน  H กับ เพื่อนสาวมาหอผม ก่อนมาถึงเอารถไปล้มเกิดแผล รู้สึกเจ็บปวดแทนมากเพราะคนที่เรารักต้องเอารถมาล้มเพราะมาหาผม เขามาหาผมครั้งนี้เพื่อเตรียมเอกสารชิงทุนที่จะไปเรียนจีน ขณะที่ H เล่นคอม ผมนั้นผมไม่รู้หรอกว่าH เห็นอะไรในเฟรชผมบ้างบ้าง เพราะความที่ผมนิสัยไม่ดีเกิดความเจ้าชู้ ถึงทำให้เกิดเรื่องแบบนี้ถึงต้องเลิกกันไปวันที่ 23 เมษายน สุดท้าย ทั้ง H และ น้องที่อยู่กรุงเทพจับได้ทั้งคู่ สุดท้ายผมก็เลือกน้องที่อยู่กรุงเทพและไม่ได้สนใจ H อีกเลยว่าเขาจะเสียใจขนาดไหน

พอผมไปสอบทุนที่เชียงใหม่ขณะที่ผมรอเพื่อนมารับ ก็เจอH ซึ่งเป็นสิ่งที่z,ไม่อยากเจอที่สุดเพราะความละอายของผม ทำไมโลกชั่งกลมแบบนี้ พอผมถาม H ออกไปว่ามาทำไมที่นี่  H ก็บอกว่ามาหาแฟน ผมหน้าชาและเจ็บปวดที่สุด ด้วยความที่ผมที่นิสัยไม่ดีผมคิดในใจว่าต้องแย่งมาให้ได้ พอรู้ข่าวที่เค้าเลิกกับคนที่อยู่เชียงใหม่ผมโครตดีใจเพราะจะจีบเค้าใหม่ แต่ H ก็ไม่เล่นด้วยผมจึงเกิดความเสียใจก็หายไปซักพัก ก็รู้อีกทีว่า H เกิดอุบัติเหตุเขาใส่แว่นตอนนั้นฝนตก ใบหน้าเค้ากระดูกแตกและนอนโรงพยาบาลคนเดียว ผมโทษตัวเองเสมอนะว่า ทำไมไม่ดูแลเขา ทำไมเราไม่รู้กับสิ่งที่เกิดเหตุการณ์นี้เลย ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเพราะเป็นผมใช่ไหม ผมกับ H เจอกันครั้งสุดท้ายตอนที่ผมพา H จากเซนทรัลกลับหอที่แม่ฟ้าหลวง Hบอกผมว่าอยู่เซนทรัลกำลังรอรถไปส่งเพราะรถออกสามทุ่ม ผมจึงรีบบอก Hwxว่าหนุ่ยอยู่บิ๊กซีเพราะอยู่ตรงข้ามเซนทรัล ที่แท้ผมไม่ได้อยู่หรอก ผมยังอยู่หอที่ราชภัฏเพราะต้องการที่จะไปส่งเค้าเป็นโอกาสเดียว H ต้องโทรตามโทรตามผมว่าอยู่บิ๊กซีทำไมมาช้า เพราะจากราชภัฏมาเซนทรัลราว 12 กิโล ตอนไปส่ง H ขับรถคุยกันไป ผมรู้สึกผิดที่จับขา H ทำให้ H ร้องเจ็บปวดออกมาทันที ผมยังจำเสียงเจ็บปวดนี้ตลอด

พอไม่ได้ติดต่อ H นานเพราะว่าทีไรที่ผมทักแชทไปดูเหมือนเค้าจะรำคาญผม ผมจึงไม่กล้าที่จะทักเค้าไป พอรู้อีกทีว่า H ลาออกไปแล้วเพราะได้เรียนที่จีน ผมเสียใจมากที่ H ไปจากเชียงรายโดยไม่บอกผมเลย

ทุกวันนี้ผมเมาหรือเจอคนที่สนิทจะเล่าให้เพื่อนฟังเกี่ยวกับ H ตลอด เพื่อนก็จะด่าว่าผมโง่ทุกครั้งได้สิ่งที่มีค่าแต่ไม่ดูแล ผมลืม H ไม่ได้หรอกนะ เพราะน่าจะเป็นความรักที่ผมโอเคที่สุด เพราะมีเหตุการณ์อะไรมาเยอะด้วยกัน เวลาเมาเพื่อนจะเล่าให้ฟังว่าผมร้องไห้ฟุมฟามถึงเค้า

ถึงตอนนี้ผมไม่กล้าทักเค้าเลยเพราะละอาย ถึงแม้ H จะตอบแชทผมด้วยคำที่แทงใจผมทุกครั้ง ผมก็ยอม อย่างน้อยได้เห็นสิ่งที่ H ตอบมาก็ดีใจแล้ว

ผมยังรอเขาอยู่ที่ไทยนะ จะนานเท่าไหร่ถึงแม้ H จะไม่ชอบผมแล้ว แต่ผมก็ขอรัก H ข้างเดียวตลอดไป เรื่องของ H ผมจำได้ทุกอย่างไม่มีทางลืม ผมจะรอที่ไทยด้วยความหวัง ทุกวันนี้นี้ฝึกทานเจและไหว้พระประจำเพราะจะได้ปรับตัวเข้ากับ H ได้ สิ่งที่ผมอยากบอกว่า ผมรัก H  ผมลืม H ไม่ได้หรอกครับ ตรงกับเพลง หัวใจทศกัณฑ์  ผมจะรัก H ตลอดไปและจะต้องอยู่ด้วยกันอีกครั้งด้วยอนาคตที่สดใสแน่นอน ปล รักและคิดถึงนะ

ตอนนี้ผมกับเค้ากลับมาคุยด้วยกันแล้ว แต่ยังไม่ได้เป็นแฟนกันแบบเต็มตัว เพราะเขายังไม่พร้อมครับ ต้นเดือนที่ผ่านมาเขากลับบ้านที่ไทยเพราะปิดเทอม  แต่ช่วงหลังมาเขากลับหายไปไม่ชอบแชทผมน่าจะอาทิตย์กว่าแล้ว เมื่อวานเขาไปปักกิ่งแล้วเพราะเปิดเทอมแล้วครับ ผมจะเจ็บตรงหัวใจเสมอเพราะเขาต้องไปหาคนที่เขากำลังคบกันที่ปักกิ่ง ผมก็ไม่สามารถที่จะทำอะไรได้ รอเพียงโชคชะตาเท่านั้นที่จะทำให้เรากัลมาหรือไม่?

ชื่อนี้ หนุ่ย และ โฮลี่

.........................................................................................................................................................