คุณเคย....จินตนาการหรือเปล่า
แล้วคุณคิดว่าสิ่งที่คุณจินตนาการมีจริงหรือไม่
.
.
.
.
.
ผม...คือคนธรรมดา
พวกเขา...คือสัตว์ประหลาด
.
.
.
.
.
ผมควรดีใจหรือไม่ เพราะผมได้เป็นเมียสัตว์ประหลาด ไม่ใช่แค่หนึ่ง แต่เป็นพรวน มันเกินที่มนุษย์ธรรมดาอย่างผมจะรับไหว ถึงจะว่าอย่างนั้น แต่ผมก็ไม่สามารถหนีพวกเขาไปได้เลย ไม่มีที่หนีเลย ไม่ว่าผมจะตาย พวกเขาก็จะปลุกผมขึ้นมาเผชิญกับความโหดร้ายนั้นอีกครั้ง อย่างไม่มีที่สิ้นสุด
สายหมอก
"ผม...ขอโทษ แต่...ผมรักพวกคุณไม่ได้หรอก ไม่...ไม่ได้จริงๆ สิ่งที่พวกคุณทำกับผมไว้...มันมากเกินให้อภัยจริงๆ"
"ได้โปรด...ปล่อยผมไปเสียที..."
"อึก...ฮ๊าาา...อ๊ากกก..ผะ...ผม...เจ็บ...แฮกๆ...บะ...เบาๆ...อ๊ะ...อ๊ะ...อ๊าาาา...ตะ...ตรงนั้น...อึก...ยะ...อย่า...โดน...ตรง...อ๊าาา"
พวกเขา
"นาย...คือของพวกเราสายหมอก ไม่ว่านายจะหนีไปสุดขอบโลก เราจะตามล่านายกลับมา และลงโทษนายอย่าหนักเลยล่ะ ต่อให้นายตายไป...พวกเราเนี่ยแหละที่จะไปกระชากนายจากยมทูตเอง จำเอาไว้"
"หมอก...เราสัญญาว่าพวกเราจะอยู่กับหมอก ไป...ตลอกกาลเลยล่ะ หึๆๆ"
"ซี๊ด...อ่าห์...หมอก...นายเนี่ย...อืม...นั่นแหละ...แบบนั้น...ตอดชั้นสิ...หืม...ตรงนี้งั้นหรอ...ได้เลยหมอกน้อยของชั้น"
*************************
สวัสดีนักอ่านทุกท่าน
ไรท์เป็นเพียงนักเขียนมือสมัครเล่น หลากผิดพลาดประการใดขออภัยมา ณ ที่นี้
ไรท์แต่งขึ้นเพื่อความสนุกเท่านั้น และเพื่อความบรรเทิงของผู้อ่าน
อาจจะมีคำหยาบบ้าง เพื่อให้ได้อรรถรส
ติ-ชม ได้ไม่ว่ากัน
ถ้าชอบก็เม้นให้บ้างนะ