ปีศาจทั้งสี่...
“เราแค่เด็กในบ้านที่ต้องทดแทนบุญคุณของพวกเขา”
คำๆนี้เป็นคำที่ฉันได้ยินมาตลอดทั้งชีวิตเกือบ 19ปีของฉัน
‘ลลิตา’เด็กในบ้าน สาวใช้ คนใช้ หรืออาจะแค่เด็กคนหนึ่งที่ขาดพ่อ ขาดอิสระในการนำเนินชีวิตเพียงเพราะติดคำว่า ‘หนี้บุญคุณที่มีมาตั้งแต่เกิด’ ต้องคอยรองรับอารมณ์ของพวกคุณชายปีศาจในบ้านหลังใหญ่ ไม่มีใครรู้หรอกว่านแกจากที่เธอจะโดนพวกเขากลั้นแกล้ง เธอยังโดนใครบางคนกักขังเธอไว้ด้วยโซ่ความปราถนาของเขาอีกด้วย
=br=

ลลิตา
“ไฟปราถนาที่พยามจะหนีเท่าไหร่..ก็ไม่เคยจะหลุดออกไปจากเขาได้”
=br=

แดนเนียล
“เพราะเป็นของรักของหวงของฉัน..แม้แต่สายเลือดเดียวกันฉันก็ไม่คิดจะแคร์ที่จะทำลายพวกมันถ้ามายุ่งกับเธอ:)”

คาเอล
“ให้ตายเถอะ..คนบ้านนี้กฏมีไว้แหกกันรึไง”
=br=

เมอร์ลิน
“ความหวังดีของฉัน..ก็เหมือนกับยาพิษที่จะทำให้เธอตายทั้งเป็น ^^”
=br=

เดรค
“คำพูดของฉันก็พร้อมที่จะทิ่มแทงเธอได้ทุกเมื่อ..ปากของฉันก็คมกริบเหมือนกับกรรไกรที่คอยแต่จะตัดเธอให้ขาดใจไม่มีชิ้นดีเท่านั้นเอง”
Guest
