เกริ่นนำ
นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้น โดยไม่เกี่ยวข้องกับสถานที่ หน่วยงาน หรือบุคคลหนึ่งบุคคลใด แต่จะเป็นการสะท้อนความจริงที่เกิดขึ้นในสังคมยุคปัจจุบัน ไม่มีเจตนา ชี้นำ ดูหมิ่นบุคคลหรืออาชีพใดๆ มีเนื้อหาที่ไม่เหมาะสมทางด้านพฤติกรรม, ความรุนแรงเรื่องเพศ และการใช้ภาษาที่ค่อนข้างรุนแรงและหยาบคาย... ขอให้นักอ่านทุกท่าน ... โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านนิยายเรื่องนี้อย่างถี่ถ้วน ... (โปรดหลีกเลี่ยงการกระทำลอกเลียนแบบบทบาทในตัวละคร ... เพื่อความปลอดภัยของตัวคุณเองนะครับ !!) ....
... Mr.RunRun ...
****************************************
บทนำ
พวกเราจะถูกปลูกฝังความคิดเรื่อง “ การแข่งขัน” มาตั้งแต่วัยเด็ก บางคนก็ถูกตั้งโปรแกรมว่าจะต้องเรียนสถาบันแห่งนั้นแห่งนี้... เหตุเพราะเป็นสถาบันมีชื่อเสียงมาก... เด็กคนไหนได้เข้าเรียนจะถือว่า เป็นหน้าเป็นตา ให้กับวงศ์ตระกูล... แต่ความเป็นจริงแล้ว... สังคมในโรงเรียนแห่งนั้นจะเป็นอย่างไรก็ไม่มีใครรู้... บางคนก็ถูกพ่อแม่บังคับให้เรียนในสิ่งที่เขาไม่ชอบเพื่อต้องการจะ เอาชนะ เพื่อนและครอบครัวอื่นๆในสังคม... จนท้ายที่สุดแล้ว... เด็กคนนั้นก็ไม่สามารถที่จะคิดเองหรือตัดสินใจอะไรเองได้เลย... เนื่องจากอยู่แต่ใน กรงขังทรงสี่เหลี่ยม ที่พ่อแม่ของพวกเขา... กำหนดทางเดินเอาไว้ให้เท่านั้น !!
ถึงแม้ว่าในยุคปัจจุบัน... มนุษย์จะสามารถคิดค้นเทคโนโลยีใหม่ๆ มาเพื่ออำนวยความสะดวกในการดำเนินชีวิต เฉกเช่น โทรศัพท์มือถือ, กล้องถ่ายภาพดิจิตอล, ระบบเครือข่ายอินเตอร์เน็ต หรือ เครื่องใช้ไฟฟ้าต่างๆ เป็นต้น แต่ภายในจิตใจของความเป็นมนุษย์นั้น... เริ่มถอยหลังและลางเลือนหายไป... ความจริงใจที่มีให้แก่กันเริ่มจางหายไป ยกตัวอย่างเช่น การใช้โทรศัพท์มือถือ... เชื่อว่าทุกคนต้องมีอย่างน้อย 1 เครื่อง... ตอนนี้... เราให้ความสำคัญกับมันมากเกินไป... ราวกับเป็น อวัยวะชิ้นใหม่ ที่งอกออกมาจากร่างกายของเราเอง!! ... สังคมแห่งการก้มหน้าดูจอสี่เหลี่ยมเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว.... จนพวกเราลืมให้ความสำคัญกับคนที่อยู่ข้างๆ และสิ่งแวดล้อมต่างๆรอบตัว ... เด็กวัยรุ่นบางคนนั่งกินข้าวกับครอบครัว... แต่หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเล่นเกมส์หรือคุยแชทกับเพื่อนฝูง ... ในขณะที่ผู้ปกครองกำลังสอบถามเรื่องต่างๆ จนเป็นเหตุให้เกิดการทะเลาะวิวาทกันภายในครอบครัวของพวกเราเอง ... ต้นเหตุเพราะการให้ความสำคัญกับหน้าจอสี่เหลี่ยมนั้นมากจนเกินขอบเขต... มันทำให้เกิดคำว่า “ ตัวฉัน ” มีค่ามากกว่าคำว่า... “ ครอบครัว ” !!
คำว่า “ถูก” และคำว่า “ผิด” เป็นคำที่ได้ยินอยู่เป็นประจำ... ได้ยินมาตั้งแต่จำความได้... มันอาจขึ้นอยู่กับการอบรมสั่งสอนของพ่อแม่ ญาติพี่น้อง การดูแลเอาใจใส่ ... หรือการได้รับความรักและความอบอุ่นจากครอบครัว ... บางครั้งคำว่า “ถูก - ผิด” ถูกใช้เปรียบเทียบการกระทำของบุคคล 2 คน ยกตัวอย่างเช่น เด็กคนหนึ่งตั้งใจเรียน... แต่เด็กอีกคนหนีเรียนไปคลุกอยู่ร้านเกม เป็นต้น (มันขึ้นอยู่กับว่า... เราจะเลือกใช้ในสถานการณ์แบบใดจึงจะเหมาะสมที่สุด!!)
ในเรื่องของ “ความรัก” ก็เช่นกัน... ผมเชื่อว่าหลายคนกำลังค้นหาความหมาย ... หรือกำลังค้นหาคนที่ใช่... เพื่อตอบโจทย์ปัญหาที่น่าปวดหัวนี้... แต่ใครจะค้นหา คำตอบที่แท้จริง ได้ล่ะ!? ... ในเมื่อ “ความรัก” มันไม่มีแบบแผน... ไม่มีกฎเกณฑ์อีกต่อไปอีกแล้ว ...
ผู้ชายรักผู้หญิง ... ผู้ชายรักผู้ชาย หรือ ผู้หญิงรักผู้หญิง ... มันก็กลายเป็น เรื่องธรรมดา … จริงไหมล่ะครับ !?....
****************************************
ปล. เนื้อหาภายในนิยายทั้งหมดเป็นเรื่องที่แต่งขึ้น... ไม่ได้อ้างอิงจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจริงแต่อย่างใด... เยาวชนผู้มีอายุไม่ถึง 20 ปีโปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน... และไม่อนุญาตให้นำเนื้อหาส่วนหนึ่งส่วนใดไปเผยแพร่ที่อื่น... จะต้องได้รับการยินยอมจากตัวผมคนเดียวเท่านั้น... ขอบคุณมากครับ!!
Guest
