รอยจันทร์ลวงใจ 18+ (จบ) พระเอกหื่น ใจร้าย น่าตีมากกก

ดราม่า

จบ รอยจันทร์ลวงใจ 18+  (จบ) พระเอกหื่น ใจร้าย น่าตีมากกก

รอยจันทร์ลวงใจ 18+ (จบ) พระเอกหื่น ใจร้าย น่าตีมากกก

ลิขิตนางฟ้า ทรายสีรุ้ง ทอแสงจันทร์

ดราม่า

31
ตอน
20.2K
เข้าชม
58
ถูกใจ
3
ความคิดเห็น
78
เพิ่มลงคลัง

 

ศศินกุล ฤทธิไกรฤกษ์ 

อายุ28 หล่อ รวย ชายหนุ่มบินหนีข้ามน้ำข้ามทะเลเมื่อต้องหมั้นหมายกับน้องสาวคนที่เคยทำร้ายตน กลับมาอีกครั้งเมื่อมารดาเคลียร์ชีวตให้เป็นหนุ่มโสดอีกครั้ง แต่คู่หมั้นสาวน้อยกลายเป็นสาวเต็มตัว ความคึกคะนององวัยหนุ่มมีหรือเขาจะปล่อยเธอไป 

 

หทัยรัตน์ เดชะพิทักษ์ (มะนาว) 

อายุ 20 ตัวแทนเกมแค้นของศศินกุล สวย อ่อนหวาน รอคอยคู่หมั้นแม้เวลาจะผ่านไปอย่างไร้จุดหมาย ที่พึ่งพิงหมดสิ้นเธอหวังเพียงให้เขาช่วยเหลือ แต่เมื่อเจอกันเขามีแค่ความเฉยชา ที่แท้การหมั้นหมายจบสิ้นนานแล้ว โดนทิ้งโดยไม่รู้ตัว ทำไมใครๆ ถึงใจร้ายกับเธอนักนะ... 

ตัวอย่าง 

 

หน้ามหาวิทยาลัยมีชื่อ 

 

ปี๊ดๆๆๆ 

“ว้าย 

! 

” หทัยรัตน์เดินใจลอยข้ามถนนตกใจจนแหวนหมั้นที่กำอยู่ในมือกลิ้งหายไป แม้ล้มลงเจ็บก้นเธอรีบวิ่งตามแหวนวงเล็กไป 

อย่าหายนะ อยู่ไหนนะ อยู่ไหน 

! 

“บ้าจริงๆ เดินยังไง ไปกันเถอะค่ะ ลุกขึ้นวิ่งไปโน้นแล้วคงตกใจเพราะรู้ว่าตัวเองผิด” เบลินดาบอกศศินกุล 

“คุณอยู่ในรถก่อนนะผมไปดูเค้าหน่อย” ศศินกุลเปิดประตูรถคันหรูเดินลงไปหลังจากเทียบรถใกล้ฟุตบาท 

“หาอะไรคุณแล้วเจ็บตรงไหนหรือเปล่า” ชายหนุ่มถามเห็นคนที่ทำตนตกอกตกใจซึ่งเธอกำลังมองหาบางอย่างแถวฟุตบาท 

“แหวนฉัน” 

“แล้วเจ็บตรงไหนไหม?” ศศินกุลถามซ้ำสำรวจด้านหลังสวยในชุดนักศึกษา ก้นงอนงาม ขาเรียวยาวขาวผ่อง ซึ่งทำให้ศศินกุลทนอากาศร้อนอบอ้าวถามไถ่อยู่อย่างที่ไม่เคยคิดทำ 

“ไม่ค่ะ ไม่เจ็บ ขอบคุณ” ใบหน้าที่อยากเห็นหันมาช้าๆ ศศินกุลอึ้งไป คิ้วขมวดหากัน 

“เธอ” 

“คุณศศินกุล 

 

คุณ เป็นคุณจริงๆ ด้วย” เช่นเดียวกับหทัยรัตน์ซึ่งตกใจเห็นว่าใครที่เกือบชนคนใจลอยเช่นเธอ แต่เพียงไม่นานใบหน้าตกใจแกมดีใจก็กลายเป็นหน้าไร้สีเลือด 

“ถ้าไม่เจ็บฉันไปนะ” ศศินกุลเลิกสนใจผู้หญิงตรงหน้าเห็นว่าเป็นใคร 

ผู้หญิงที่กล้าทำให้ชีวิตโสดของเขาหมดสนุกและสนุกนิดหน่อย ตอนนั้นเขาแค่ยอมลงเล่นเกมตามน้ำเพราะเหตุผลบางอย่างเท่านั้น เขาไม่มีวันลืม แม้ตอนนี้จะดูมีน้ำมีนวลน่ามองแต่เขาไม่คิดเกี่ยวข้องคนบ้านนั้นอีก นายศศินกุลมีแต่สนใจแล้วเรียกหา เบื่อก็ทิ้งเอง ไม่ชอบให้ใครวิ่งตาม มันน่าเบื่อ 

ยายคนนี้คงแรงยิ่งกว่าพี่สาวละมั้ง ใจกล้าหน้าด้าน 

“เดี๋ยวสิคะมะนาวดีใจจังที่เจอคุณ มะนาวไปหาคุณแต่ เอ่อ 

 

ช่างมันเถอะ คุณพอจะมีเวลาว่างให้มะนาวสักนิดไหมคะ มะนาวอยากคุยเรื่องของเรา รอมา 

 

” มะนาวลืมตัวรั้งต้นเขาใหญ่ไว้ในมือ 

มองใบหน้าหล่อเหลาคมเข้มรอคอยคำตอบ 

“เรื่องของเราเคยมีด้วยเหรอ ถ้าจะเคยมีแต่ตอนนี้ก็ไม่มีเรื่องของเราแล้วนี่ ที่เธอต้องการไม่มีแล้ว เธอไม่รู้หรือแกล้งลืม ฉันไปละ มีคนคอยอยู่ เสียเวลาจริงๆ” 

สาวน้อยในชุดนักศึกษาเข้ารูปทรงผมสีดำหางม้าลืมเรื่องแหวนเพราะไม่ทันพูดจบโดนขัดคอ มองเข้าไปในรถคันหรูที่มีนักศึกษาหลายคนมองอยู่เช่นกัน รู้สึกใจหาย คอแห้ง ดวงตาที่สุกสกาวนิดหน่อยในตอนแรกเพราะความดีใจ มันกลายเป็นความแห้งแล้ง 

เกือบลืมตัววิ่งตามเจ้าของรถไป ดีที่หยุดเท้าไว้ทัน 

เจ้าของรถทิ้งเธอไว้เบื้องหลัง รถหรูออกตัวแรงจากไป ทิ้งไว้แค่ความไม่เข้าใจของหทัยรัตน์ 

คุณศินทำไมเขาเย็นชาอย่างนี้ เย็นชาจนเหมือนเกลียดชังกัน ไหนแม่บอกว่าการหมั้นหมายวันนั้นเขาเต็มใจ แล้วตอนนี้เกิดอะไรขึ้น 

เธอต้องถามเรื่องนี้กับแม่ให้รู้ความจริง 

รอคอยเขามานาน วันนี้พอเจอกันทุกอย่างผิดไปอย่างที่คิดเสียหมด ไปหาเขาเธอน่าจะรู้ถึงความเปลี่ยนแปลงของคนบ้านนั้น หทัยรัตน์ทำไมมองโลกแสนดีเช่นนี้ สาวน้อยใจเจ็บแปลบเสมือนแผลที่ยังไม่เคยตกสะเก็ดไม่เคยหายเริ่มปริจนมีเลือดไหลอีกครั้ง นักศึกษาหลายคนเริ่มมองหทัยรัตน์ปาดน้ำตาที่ไหลมาสู่ขาวซีดเมื่อเดาเหตุการณ์ไปทางร้ายๆ แต่ยังคงสาวเท้าเดินไปหาแหวนหมั้นที่รักและห่วงมาก 

 

อยู่ไหนนะ 

เรื่องพบเขาค่อยคิดใหม่ก็แล้วกัน 

ยังไงเธอไม่ต้องการให้เรื่องราวค้างคาใจอย่างนี้ 

ฝากเรื่อใหม่ด้วยค่ะ ขอบคุณค่ะ 

ลิขิตนางฟ้า 

แสดงเพิ่มเติม

รีวิว (0)

เรื่องนี้ยังไม่มีรีวิว