Penname : twilight T. mystery
バタフライ地獄
Butterfly hell
Batafurai jigoku
บทนำ
โลกของเราได้ถูกเป็นด้านมืดและด้านสว่างมาตั้งแต่สร้างโลกความสิ้นหวังเปรียบเหมือนด้านมืดของโลกความหวังที่แรงกล้าเปรียบเหมือนด้านสว่างของโลกเพราะฉะนั้นหากมีการสูญเสียด้านมืดก็จะเพิ่มทวีคูณเปรียบเหมือนทุกสรรพสิ่งล้วนเกิดขึ้นมาล้วนย่อมมีจุดจบของแต่ละสิ่ง ถ้าเปรียบกับการตายของคนเราคือการดับและสูญสลายไปของชีวิต...แต่อย่างไรเมื่อชีวิตที่สูญสลายไปจะกลับกลายเป็นผู้ไร้ร่าง เมื่อเป็นผู้ไร้ร่างก็ต้องมีความหวาดกลัวและสิ้นหวัง และเมื่อสิ้นหวังพวกเขาจึงต้องได้รับความหวังที่มาจากผู้ที่จะพาพวกเขาไปยังที่ที่อยู่หลังความตาย
💮ปฐมบทที่ 1 : เวทย์แห่งจันทรา
🔖ตอนที่ 1 : หญิงสาวชุดดำนั่นคือใคร!!??🔖
เมื่อดวงอาทิตย์สาดส่องเข้าสู่หน้าต่างโรงพยาบาลชิมุระในวันที่แสนสุขของครอบครัวอาคิโยโกะ ในขณะนั้นพยาบาลสาวได้อุ้มทารกน้อยเพศหญิงที่หน้าตาสดใส ผิวขาวดั่งหิมะ ริมฝีปากแดงชุ่มช่ำ เสียงร้องที่มีพลังดึงดูดทุกสิ่ง แม้กระทั่งหมู่เครือญาติได้พุ่งตรงมารอบล้อมทารกน้อยที่คลอดได้ไม่กี่ชั่วโมง หมู่ญาติพี่น้องต่างมีรอยยิ้มในใบหน้า ร่วมทั้งหญิงสาวที่นอนอย่างไร้เรียวแรงบนเตียงนั่นก็คือ อาคิโยโกะ ริกะ ผู้เป็นแม่ของทารกน้อย เธอรับทารกจากพยาบาลสาวเข้าสู่อ้อมอกด้วยรอยยิ้มที่แสนสุขและน้ำตาที่รินไหลออกมา แล้วกล่าวว่า
"คารินจัง " น้ำเสียงสั่นเครือ พร้อมใบหน้าที่แสนสุข
...........17 ผ่านไป............
......🍃🍃พริ้ววว🍃🍃.......
สายลมพัดพาความหนาวเหน็บและความเดียวดายมากระทบที่ใบหน้าเด็กสาวหน้าตาเกลี้ยงเกลาที่ยืนพียงลำพังที่ริมหน้าตาบานใหญ่ เส้นผมได้พัดปลิวตามเส้นทางลมที่พัดผ่าน เธอค่อยๆ นำมือมาจับที่ผมอย่างเบาๆ เพื่อกันลมที่พัดผ่าน
"คาริน!!!!"
น้ำเสียงตะโกนเรียก เสมือนต้องการหาใครบางคน แน่นอนเด็กสาวหน้าเกลี้ยงเกลาคนนั้นคือเจ้าของชื่อนั่นเอง
"ฉันอยู่นี่ มิกจัง ยาโกะจัง"
เด็กสาวลุกขึ้น พร้อมชูมือโบกไปมา เพื่อเเสดงถึงที่อยู่ตอนนี้ของเธอ เด็กสาวทั้งสองวิ่งตรงเข้ามาหาเธอ พร้อมสีหน้ายิ้มแย้ม☺
ทั้งสามเป็นเพื่อนที่สนิทกันมากเพราะความแปลกของแต่ละคนจึงทำให้เข้ากันได้ดี
👩👩👩
เช้าวันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรกของนักเรียนมัธยมในโรงเรียนชิมุระ เช้าอากาศสดใสเปรียบเหมือนกำลังต้อนรับนักเรียนเข้าสู่รั้วของโรงเรียนอีกครั้ง
...🔊ติ้ง🔊...
เสียงอ็อดโรงเรียนดังขึ้น เด็กสาวทั้งสามต่างวิ่งพร้อมกันที่จะเข้าห้องเรียนอย่างรวดเร็ว
....ทันใดนั้นเอง....
"ยินดีต้อนรับวันเปิดเทอม"
น้ำเสียงเยือกเย็นนี้ ทำให้คารินถึงกับหยุดสะงักทันที ทั้งๆที่เพื่อนทั้งสอง ได้วิ่งนำไปแล้ว เธอค่อยๆหันหน้าไปหาต้นตอของเสียงอันเยือกเย็นนั้น แต่สิ่งที่เธอได้พบคือ หญิงสาวที่มีใบหน้าขาวซีด กับริมฝีปากอันแดงชุ่ม ในชุดกิโมโนสีดำ ทำให้เธอถึงกับหวาดกลัวไปและรู้สึกว่าโลกทั้งโลกเงียบเชียบ ตาของเธอเปล่งกระกายด้วยความรู้สึกหวาดระแวง แต่ก็อดสงสัยไม่ได้ว่า หญิงสาวตรงหน้านั้นคือใคร??
...🔊ติ้ง🔊...
เสียงอ็อดโรงเรียนดังขึ้นอีกครั้ง หญิงสาวชุดดำได้ค่อยๆหายไปจากสายตาของเธอ คารินรีบดึงสติกลับมาอีกครั้ง และ วิ่งเข้าห้องเรียน แต่ยังไงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ทำให้คารินไม่มีสมาธิในการเรียนแม้แต่นิดเดียว คารินได้แต่นึกคิดและย้อนถึงเหตุการณ์นั้นอีกครั้งแต่ยังไง เธอก็ไม่รู้ว่าหญิงสาวชุดดำคือใคร???
เวลา : 11:50 น. 🕛
"อ่ะนะ ทุกคนก็กลับไปทำความเข้าใจกันเลยนะจ๊ะ วันพรุ่งนี้หวังว่าจะได้ตรวจการบ้านน่าาา"
เสียงอันสดใสของคุณครูชิโมนิ ที่เป็นครูประจำชั้นของคารินและเป็นที่ปรึกษาที่ดีของเธอ
"ขอบคุณค่าาาา" นักเรียนทุกคนต่างพร้อมใจกันลุกขึ้นโค้งขอบคุณคุณครู แล้ว มุ่งตรงออกนอกห้องอย่างรวดเร็ว
...💭แต่มีเพียงคารินที่มั่วแต่นั่งนึกคิดถึงหญิงชุดดำที่พบเจอเมื่อเช้า💭...
"คารินจังง!!! ไปกันเถอะ" เสียงที่ตะโกนที่ประสานกัน มิใช่ใครเลย นอกซะจาก มิยาโกะ กับ มิเอะ เพื่อนที่สนิทที่สุด
มิเอะเดินตรงมาหาคารินด้วยสีหน้ากังวล แล้ว หล่อนค่อยๆนำมือมาตบตรงบ่าของคารินอย่างนุ่มนวล💞
" เป็นอะไรหรอ ฉันสังเกตเห็นเธอเป็นแบบนี้นานแล้วนะ เจออะไรหรือป่าววันนี้น่ะ " มิเอะถามด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลปนความเป็นห่วง คารินค่อยๆลุกขึ้นแล้วโค้งแสดงความขอโทษแด่เพื่อนๆ
"ไม่มีอะไรหรอกน่ะ เรากลับกันเถอะ ขอโทษที่ให้รอฉันนะ แต่ฉันน่ะไม่เป็น..."
....ทันใดนั้นเอง....
"ผู้หญิงชุดดำใช่ไหม ที่ทำให้เธอเหม่อลอยแบบนี้"
มิยาโกะก็แทรกด้วยประโยคที่ทำให้คารินถึงหน้าเสีย😌
"เธอ...เธอเห็นหรอ???" คารินค่อยๆเปล่งคำพูดอย่างเบาๆ พร้อมด้วยสีหน้าหวาดกลัว
" ใช่!!! เธอลืมไปแล้วหรอ ว่าฉันก็เห็นในสิ่งที่เธอเห็นเหมือนกัน "
มิยาโกะตะหวาดใส่คารินอย่างจัง ด้วยสีไม่พอใจ แล้วหล่อนก็ค่อยๆนำมือมาจับมืออีกข้างของคารินที่กำแน่น เพราะความหวาดกลัว
" เธอกลัวหรอ...เธอเคยกลัวด้วยหรอ ฉันกับมิเอะจังอยู่นี่ เธอควรเข้มแข็งนะ!!! "
มือที่กำอยู่ของคารินที่ถูกจับค่อยๆคลายออก
--- เฮ้อ ---
"ฉันขอบใจนะมิเอะจัง และก็ ยาโกะจัง ด้วย😊"
คารินค่อยๆมีรอยยิ้มที่สดใสเหมือนเดิม
...แล้วทั้งสามก็เดินออกจากห้องเรียนไป...
แต่ทว่า....จะมีใครรู้มั้ยว่าหญิงชุดดำที่เจอเมื่อเช้า...เธอได้ซ่อนตัวเองอยู่ในกำแพงในห้องเรียน
...แน่นอน...เธอได้ยินทุกอย่างที่เกิดขึ้น...เมื่อครู่
...หึหึหึหึ...
เสียงหัวเราะในลำคอช่างน่าหวาดกลัว พร้อมด้วยรอยยิ้มที่น่าสะพรึง
...ก็อก ก็อก ก็อก...
เสียงรองเท้าที่เดินมุ่งตรงมาในห้องเรียนที่มีหญิงชุดดำอยู่
...ทันใดนั้นเอง...
เจ้าของเสียงรองเท้าได้มาหยุดที่หน้าประตูห้องเรียน รองเท้าเกี้ยะทำจากไม้ ผมที่สวยสง่า สีผิวที่ตัดกับชุดกิโมโนดำ รอยยิ้มอันแสนเจ้าเล่ห์
" ไง เจอแล้วสินะ เด็กคนนั้น อายุของเธอคงถึงแล้วสินะถึงเจอได้ หึหึ "
น้ำเสียงอันน่าสะพรึงของหญิงสาวหน้าประตู ทำให้หญิงชุดดำในห้องยิ้มปลิกจนเห็นฟัน
พร้อมกับรอยยิ้มที่น่ากลัวน่าพิศวง
" แน่นอน วัยของเธอเหมาะมาก แต่เธอยังไม่เหมาะที่จะเป็นหรอกนะ "
หญิงชุดดำพูดด้วยน้ำเสียงห้วนๆ
"เพราะอะไร!!! เธอควรเป็นได้แล้ว หรือว่าเจ้าน่ะ "
หญิงผ้าคลุมดำพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ
" แล้วจะทำไม เด็กคนนั้น อยู่ในความดูแลของข้านะ นางยังไม่เหมาะ นางยังกลัวกับเรื่องที่พบข้า แม้แต่เรื่องแค่นี้ นางยังกลัว แล้วนางจะเป็นยมฑูตได้ยังไง " หญิงชุดดำพูดด้วยน้ำเสียงห้วนๆ แล้วก็จากไป....
ทำให้อีกฝ่ายที่ยืนตรงประตูห้องนั่น ไม่พอใจ อย่างมาก เธอทำได้แค่เพียงกำมือแน่นด้วยความโกรธ รวมทั้งมือที่กำแน่นด้วยความโกรธ ดวงตาแดงก่ำที่มาพร้อมความโกรธที่ฝุดขึ้นของหล่อน
คืนนี้...สายลมพัดผ่านทุกย่อมหญ้าในเมืองชิมุระ ที่ ถนน ยามากิ ซึ่งเป็นถนนที่เส้นตรงที่ยาวมากของเมืองชิมุระ ต่างมีรถยนต์สัญจรไปมา เป็นถนนเส้นเดียวที่ความรุ่งเรืองตลอดเส้นทาง... ผู้คนต่างพรุนพรานตามสถานที่เศรษฐกิจ ท่องเที่ยวยามราตรี บางคนต่างทำภารกิจของตัวเองประจำวัน
...แต่บางคนก็กำลังเคลื่อนตัวไปยังจุดสุดท้ายของชีวิต...
...โครมมมม...
เสียงประสานกันระหว่างรถยนต์กับรถจักรยานยนต์ที่แล่นตามถนน จากสภาพรถจักรยานยนต์แน่นอนคนขับได้เสียชีวิตคาที่ รวมทั้งคนที่ซ่อนด้วย...
ข้างทางริมฟุตบาท มีหญิงสาวที่เนื้อตัวมอมแมม ตรงระหว่างสะโพกลงมายังหัวเข่าอาบไปด้วยเลือดสีแดงสด อีกทั้ง ระหว่างหน้าผากับคิ้วลงมาอาบไปด้วยเลือด ข้างกายของเธอเป็นเด็กน้อยที่ร่างกายอาบไปด้วยเลือดเช่นกัน...แน่นอนทั้งสองคน คือ ดวงวิญญาณที่เสียชีวิตคาที่
...ทันใดนั้นเอง...
สายลมได้พัดผ่านทั้งสองดวงวิญญาณที่ยืนริบถนน เมื่อสายลมพัดผ่านไป ก็ปรากฏหญิงสาวชุดกิโมโนดำเหมือนนักรบในโบราณพร้อมด้วยผีเสื้อตัวน้อยได้บินวนไปมารอบดวงวิญญาณนั้น
"ไปกันเถอะ~~" หญิงสาวชุดกิโมโนลั่นวาจาแล้ว จากไป พร้อมกับดวงวิญญาณทั้งสอง
...หญิงชุดกิโมโนดำนั่นคือ "ยมทูต"...
..."ยมทูต"...คือ ผู้ที่จะเอาชีวิตของคนที่ถึงจุดจบ กลับไปยัง ที่ที่เหมาะสม นั่นก็คือ ชิโกโนชิ เมืองหลังความตาย
Guest
