ตะวันเฉียง

บทนำ

ท่ามกลางอากาศที่ร้อนระอุ แทบจะเผาไหม้ผิวหนังแบบนี้ ... ทำไมผมถึงต้องมายืนกลางสนามแบบนี้นะ ... ทำไมผู้คนถึงพากันชะโงกหน้าออกจากห้องเรียนเพื่อจ้องมองมาที่ผม ... ทำไมกันนะ .. ทำไมมันถึงเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ..

ผมยกข้อมือขึ้นมาเพื่อดูนาฬิกา .. เที่ยงห้าสิบห้า .. ให้ตายสิ พระอาทิตย์ตกหัวเลยแหะ ...

“ ตะวัน “

เด็กหนุ่มวัยเดียวกันกับผม ที่ยืนอยู่ตรงหน้ามองหน้าผมอย่างจริงจัง .. ใบหน้าที่เต็มไปด้วยสิวนั่นกำลังถืออะไรบางอย่างไว้ด้านหลัง .. ตอนนี้เหมือนเขาไม่รู้เลยแหะว่าผมร้อนแทบจะไหม้อยู่แล้ว .. ตอนนี้เขาคิดบ้างหรือเปล่านะว่าผมแทบจะกลายเป็นเนื้อย่างสุกไปแล้ว .. เห้ออ... อะไรของเขากันนะ ...

“ คือ ... ผมมีอะไรจะบอก “

เอาเถอะ .. นายจะบอกอะไรฉันก็รีบๆ ตอนนี้ฉันอยากนอนลงในบ่อน้ำแข็งหรืออะไรที่เย็นๆเต็มทนแล้ว .. แถมรอบๆนี่พวกนักเรียนก็เอาแต่จ้องมาที่พวกผมอย่างกับดูหนังระทึกขวัญอยู่ได้ ให้ตายสิ ..

“ ผมชอบตะวัน “

“ตึ้ง !! “

เสียงนาฬิกาโรงเรียนดังขึ้นมาทันใดเหมือนมันจะหยุดลมหายใจผมเสียตรงนั้น .. เสียงกังวานนั่นดังสนั่นอยู่ในหัวผมไม่หายไปไหน .. ตอนนี้ผมไม่รู้ตัวว่าควรทำอะไร .. ไม่รู้สึกถึงแดดร้อนๆนั่นอีกแล้ว .. ผมรู้เพียงแต่ว่า ......

“ ผมเกลียดหมอนี่เป็นบ้าเลย “

จบ. { บทนำ }