“ยอมข้าเถอะน่า ข้ารู้ว่าเจ้าต้องการข้า” แวนค่อยๆใช้มือแกร่งถอดกางเกงนอนของไวโอเล็ตออก จนในที่สุดก็ไม่เหลืออะไรให้ปิดบังเรือนร่างของเธอแล้วในตอนนี้
“เจ้านี่มันทะลึ่งที่สุด!” ไวโอเล็ตพยายามขยับขาทั้งสองให้มาชิดกันเพื่อปกปิดสาวน้อยของเธอเอาไว้
“จะเขินอายไปทำไมกัน? อีกไม่นานเจ้าก็ต้องเล่นกับข้าทุกวันอยู่แล้วนี่?” แวนกระตุกยิ้มที่มุมปาก ก่อนจะถอดกางเกงนอนของเขาออกเช่นกัน
“ไม่เอา! ข้ายังไม่พร้อมเลย” ไวโอเล็ตเบนหน้าหนีด้วยความเขินสุดขีดทันที หน้าของเธอกำลังแดงก่ำจนถึงใบหูเลยล่ะ
“ทีคราวก่อน เจ้ายังเชื้อเชิญข้าอยู่เลยนะ? ไหงตอนนี้มาอายซะได้?” แวนใช้มือแกร่งลูบไล้ไปมาที่ต้นขาของไวโอเล็ต
“ก็มัน แบบว่า...” ไวโอเล็ตก้มหน้าต่ำลงเล็กน้อย นั่นสิ!? ทำไมตอนนั้นข้ายังรุกแวนอยู่เลย!? จะมาอายเอาทำไมตอนนี้เนี่ย ยัยไวโอเล็ต!?
“ว่ายังไงล่ะ? ข้าก็ไม่อยากขืนใจที่รักของข้าหรอกนะ?” แวนใช้มือเรียวลูบใบหน้าของไวโอเล็ตอย่างหยอกเย้า
“ก็ได้ เบาๆล่ะ นี่ครั้งแรกของข้า” ไวโอเล็ตพยักหน้ารับ เธอยินยอมที่จะเป็นของเขา
“ต้องอย่างนี้สิ” แวนยิ้มอย่างพึงพอใจในคำตอบนั้น ก่อนจะประกบจูบลงไปที่ริมฝีปากบางสีชมพูอ่อนอย่างวาบหวาม รุกล้ำริมฝีปากบางตรงหน้านั้นโดยใช้ลิ้นเก็บเกี่ยวความหวานไปทุกหนทุกแห่ง เมื่อเขาลิ้มรสสาแก่ใจแล้วจึงค่อยๆถอนริมฝีปากหนาออกมา
“เจ้าเป็นของข้าคนเดียว” แวนกระซิบไปที่ข้างหูของไวโอเล็ต ก่อนจะงับไปที่หูของเธอเบาๆ
“รู้แล้วล่ะน่า” ไวโอเล็ตหลบสายตาของแวนที่กำลังจ้องมองอยู่ปานจะกลืนกินเธอไปทั้งตัว
“ข้ากำลังปลุกอารมณ์เจ้าอยู่นะ อย่าขัดสิ?” แวนยิ้มเยาะ ก่อนจะเริ่มซุกไซร้ซอกคอเนียนขาวของไวโอเล็ต พลางสูดกลิ่นอายหอมอ่อนๆของเธอ เขาฝากรอยประทับตราความเป็นเจ้าของไปทั่วตัว
“หวานยิ่งกว่าขนมชิ้นใดบนโลกนี้เสียอีก” แวนใช้ลิ้นเลียรอบยอดอกสีชมพูนั่น ก่อนจะดูดมันจนเกิดเสียงดังน่าอาย พลางใช้มือหนาลูบไล้ขึ้นลงที่ต้นขาของไวโอเล็ตเพื่อกระตุ้นอารมณ์เธอ
“อ...อือ” ไวโอเล็ตพยายามกลั้นเสียงครางเอาไว้ ก่อนจะใช้มือเรียวสวยโอบกอดแวนไม่ให้เขาหนีไปไหน
“ข้าจะใส่มันเข้าไปแล้วนะ?” แวนแยกขาทั้งสองของไวโอเล็ตออกอย่างอ่อนโยน ก่อนจะจับเอาส่วนหัวแกนกายของตนมาถูไถที่ปากช่องสีชมพูนั่น เหมือนเป็นการบ่งบอกให้เธอเตรียมตัว
“อืม” ไวโอเล็ตพยักหน้ารับ เธอหลับตาปี๋ด้วยความหวาดกลัวเล็กน้อย
“ไม่ต้องกลัวหรอกน่า” แวนใช้มือหนานั่นลูบไปที่ใบหน้าของไวโอเล็ตอย่างแผ่วเบา ก่อนจะพยายามดันแกนกายของตนเข้าไป แต่มันไม่ง่ายเลย
“จ...เจ็บ” ไวโอเล็ตกำมือของตนแน่นจนเลือดไหลซิบออกมา
“เดี๋ยวก็เป็นแผลหรอก!?” แวนจับมือของไวโอเล็ตให้เธอไปกำผ้าห่มแทน
“มันเจ็บ” ไวโอเล็ตเริ่มน้ำตาคลอเบ้า
“ทนหน่อยนะที่รักของข้า ข้าจะให้ความเจ็บปวดแปรเปลี่ยนเป็นความสุขสมแทน ข้าสัญญา” แวนพรมจูบลงไปที่หน้าผากของไวโอเล็ตเบาๆ พลางใช้นิ้วชี้เรียวปาดน้ำตาออกให้เธอ ก่อนที่เขาจะพยายามดันแท่งใหญ่เข้าไปอีกครั้ง จนในที่สุดมันก็เข้าไปจนมิด
“อึก” ไวโอเล็ตกัดฟันแน่นด้วยความเจ็บปวด
“ของเจ้านี่มันแน่นจริงๆเลยนะ” แวนค่อยๆบรรเลงเพลงรักอย่างช้าๆ วาบหวาม เขาใส่มันเข้าไปจนสุดและถอนออกมาซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างนุ่มนวลพลางใช้มือที่แสนซุกซนคลำทรวงอกของเธอไปตามสัญชาตญาณ
“อือ” ไวโอเล็ตครางในลำคออย่างพึงพอใจกับการกระทำของเขา
“ส่งเสียงของเจ้าออกมามากกว่านี้อีก ข้าอยากได้ยินมัน” แวนเริ่มขยับสะโพกของเขาเร็วและแรงขึ้นเรื่อยๆ
“อา... ร...เร็วกว่านี้สิ” ไวโอเล็ตใช้มือเรียวสวยโอบกอดแวนลงมา ก่อนจะส่งสายตาที่ยั่วยวนไปให้เขา
“ถ้าเจ้าขอเช่นนั้น” แวนประกบจูบลงไปที่ริมฝีบางสีชมพูอ่อนเบื้องหน้านั่นอีกครั้ง เขารุกล้ำริมฝีปากบางโดยใช้ลิ้นตักตวงความหวานของเธอให้หายอยากแต่ครั้งนี้มันรุนแรงมากกว่าเดิมจากที่วาบหวามก็กลายเป็นเร่าร้อน เขาบดขยี้ริมฝีปากบางตรงหน้าตามใจอยากของตนโดยไม่สนสิ่งอื่นใดก่อนที่เขาจะเริ่มขยับเอวถี่รัวขึ้นและรุนแรงอย่างบ้าคลั่ง
“อื้ม...อ้า... อย่างนั้นแหละ” ไวโอเล็ตส่งเสียงครางไม่หยุด เธอกำผ้าห่มแน่นเพื่อระบายความเสียวซ่านที่แวนมอบให้
“อ๊า!?” ไวโอเล็ตสะดุ้งทันที เมื่อปลายแท่งชนกับจุดอ่อนไหวของเธอเข้า เมื่อแวนเห็นแบบนั้นเขาจึงจงใจกระแทกส่วนนั้นย้ำรัวๆ
“อ๊า!...ม....ไม่เอา...ตรงนั้น...อื๊อ! ...ไม่เอา...” ไวโอเล็ตพยายามขยับตัวหนี
“อะไรกัน? ทั้งที่มีความสุขแบบนี้อย่าปฏิเสธข้าสิ” แวนหัวเราะหึในลำคอพลางจับไวโอเล็ตเอาไว้ ก่อนที่จะเริ่มบรรเลงเพลงรักให้มันเร่าร้อน เขาตั้งใจชนส่วนอ่อนไหวของเธอให้ถี่รัวและรุนแรงมากขึ้น
“อ๊า...ไม่ไหว...ข้าไม่ไหว...อื้ม” ไวโอเล็ตจิกหมอนเพื่อเป็นการระบายความเสียวซ่านสุดขีดที่แวนบังคับให้เธอรับมันอย่างขัดไม่ได้
“ข้าอยากอัดเสียงเจ้าเก็บไว้จริงๆ” แวนใช้มือแกร่งคลำทรวงอกไวโอเล็ตพลางบีบยอดอกสีชมพูนั่นอย่างหยอกเย้า
“อื้อ...อ...อ้า” ดวงตาสีม่วงสว่างเลื่อนลอยอย่างมีความสุข เธอรู้สึกเสียวไปหมดทั้งร่าง
“อึก” แวนกัดฟันแน่น ก่อนจะกระแทกเข้าไปสุดแรงเพื่อให้เขาได้ปลดปล่อยน้ำให้ลึกที่สุดเท่าที่จะทำได้
“แฮ่กๆ” แวนหอบเหนื่อย พลางถอนแท่งใหญ่ของเขาออกมาจากช่องสีชมพูนั่น ตอนนี้มันเอ่อล้นไปด้วยน้ำสีขาวขุ่นแล้ว
“เจ้านี่มันแฮ่ก บ้าคลั่งจริงๆ” ไวโอเล็ตหอบเหนื่อยไม่แพ้เขาเลยพลางลูบท้องนูนที่ข้างในเต็มไปด้วยน้ำของแวน
“ขอบคุณที่ชม” แวนยิ้มอย่างถือผู้ชัยชนะ ก่อนที่เขาจะลงไปนอนข้างๆไวโอเล็ต
“ราตรีสวัสดิ์นะ” ไวโอเล็ตยิ้มหวานให้แวน พลางหยิบผ้าห่มมาคลุมให้เขา ก่อนจะใช้มือเรียวสวยโอบกอดเอาไว้
“เช่นกัน ที่รักของข้า” แวนใช้นิ้วเรียวเล่นกับผมสลวยของไวโอเล็ตอย่างหยอกเย้า ก่อนจะโอบกอดเธอคืนเช่นกัน และค่อยๆหลับตาลงเข้าสู่ในห้วงนิทรา
Guest
