สองภพพิษฐาน

สองภพพิษฐาน

“ถึงจะสิ้นวิญกี่ครั้ง

ฉันก็ยังรักเธอฝังใจ

ถึงจะสิ้นดวงจันทร์ไฉไล

ไม่เป็นไรเพราะยังมีเธอ”

-เพลง รักไม่รู้ดับ-

บทนำ

ปีพุทธศักราช ๒๔๓๙ สมัยรัชกาลที่ ๕

"คุณหลวง!อย่าเป็นอะไรนะขอรับ"ร่างเล็กเขย่าร่างของหลวงประภากรที่ต้องคมดาบนอนบาดเจ็บอยู่ในอ้อมแขนของตน

"หึ! หากฉันตายไป ก็คงสมใจพ่อพฤกษ์กับขุนนคเรศแล้วล่ะสิ"หลวงประภากรพูดด้วยเสียงน้ำเสียงแผ่วเบาแต่แฝงด้วยความขุ่นเคืองและความน้อยใจ

"ไม่นะขอรับ!!คุณหลวงกำลังเข้าใจกระผมผิดนะขอรับ"น้ำใสๆที่ไหลออกมาจากดวงตาคู่หวานของพฤกษ์บ่งบอกว่าตัวเขาไม่ได้เป็นอย่างที่หลวงประภากรกล่าวมา

"พ่อพฤกษ์ไม่ต้องแก้ตัวดอก ฉันเห็นอยู่เต็มตา ข้าหลวงประภากรขอพิษฐาน ไม่ว่าชาตินี้หรือชาติไหน ข้าจะขอตามพ่อพฤกษ์ไปทุกภพทุกชาติ ไม่ว่าใครก็มิอาจพรากพ่อพฤกษ์ไปจากฉันได้ "

คุณหลวงประภากรกล่าวกับ พฤกษ์ก่อนสิ้นใจ

**นี่เป็นวายเรื่องแรกของไรท์เองค่ะดีไม่ดีก็ติชมกันด้วยนะคะฝากนิยายเรื่องนี้ด้วยนะคะ