禠音皇叔 มังกรไร้บัลลังก์
มังกรพลัดถิ่น
หมื่นหยดหลั่งรินพสุธา
หนึ่งบุรุษใต้เงาดารา
หวนกลับมา“ทวงบัลลังก์”
“ดาบทวนเล่มนั้นฟาดฟันมาที่เราเสีย หากเจ้ามิกล้า...คงจะเป็นทวนของข้าที่แทงทะลุหัวใจเจ้า”
พระปิตุลาแคว้นต้าเป่ยเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง นัยน์ตาสีอำพันเป็นประกายฉายแววมั่นคงไม่สั่นไหวแม้ร่างกายของตนจะอยู่ท่ามกลางวงล้อมของศัตรู หนึ่งมือกระชับอาวุธคู่กายให้ถนัดอีกหนึ่งมือยกขึ้นกดบาดแผลบริเวณช่วงเอวที่ยังคงหลั่งโลหิตเอาไว้
ต่างจากแม่ทัพต่างแคว้นที่ยังคงนิ่งเฉยบนหลังอาชาสีทมิฬแต่ทว่าแววตาสั่นระริก มือหนากำด้ามอาวุธทวนของตนไว้แน่นจ้องมองไปยังเจ้าของชุดเกราะสีเงิน ใบหน้างดงามที่เคยสะอาดเกลี้ยงเกลาเต็มไปด้วยคราบเลือดเกรอะกรังปนกับเขม่าควันไฟ แก้มกระจ่างใสบอบช้ำจากแรงปะทะก่อนหน้า ริมฝีปากสีท้อที่เขาเคยครอบครองบัดนี้ซีดขาวเสียจนน่ากลัว
มังกรขาวที่เป็นดั่งดวงใจบาดเจ็บสาหัสด้วยน้ำมือของเขา
หากจะโทษใคร...คงโทษได้แค่เพียงลิขิตสวรรค์
ในเมื่อให้เราทั้งสองนั้น เป็นได้แค่เพียงศัตรู
ร่างแข็งแกร่งตวัดเท้าลงจากอานม้าทันท่วงทีเมื่อเห็นบุรุษสูงศักดิ์กลางวงล้อมกระอักเลือดคำโตเข่าทรุดลงจรดพื้นดินหนึ่งข้าง เวยหยาหมายจะถลาเข้าไปประคองแต่ถูกคมอาวุธในมืออีกฝ่ายจ่อขึ้นมาเสียก่อนเขาจึงต้องหยุดเท้าลง เจ้าของใบหน้าซีดเซียวค่อยๆเงยขึ้น นัยน์ตาทั้งสองสอดประสาน...ก่อนจะฉายแววเจ็บปวดไม่ต่างกัน
“เรา…หย่งซือยินครานี้พ่ายแพ้ในสนามรบ”
“…”
“หากทว่าสนามรัก ผู้ที่พ่ายแพ้เสียจนหมดท่าคงเป็นเจ้า จ้าวเวยหยา!”
ฉึก!!
ลูกธนูสีเข้มแหวกฝ่าอากาศหนาวเย็นด้วยความรวดเร็วจนแม่ทัพใหญ่แคว้นจินไห่ไหวตัวไม่ทัน หัวศรเหล็กปักลงบนอกบุรุษผู้มียศเป็นถึงพระปิตุลาของแคว้นต้าเป่ยอย่างแม่นยำ ริมฝีปากบางเปื้อนโลหิตกระตุกยิ้มมุมปากก่อนเรี่ยวแรงทั้งหมดจะถูกดูดกลืนหายไปกับความเจ็บปวดที่แล่นริ้วไปทั่วทั้งร่างกาย
กริ๊ง…
เสียงกระพรวนคุ้นหูกระทบเกาะเหล็กดังก้องพร้อมร่างโปร่งระหงเอนตัวลงอย่างเชื่องช้า
สัมผัสสุดท้ายที่ซือยินรู้สึกได้ก็คืออ้อมแขนคุ้นเคยที่โอบอุ้มร่างกายเขาเอาไว้ก่อนแผ่นหลังจะสัมผัสพื้นดินและเสียงร้องตะโกนของบุรุษผู้เป็นศัตรูในสมรภูมิรบ
“ซือยิน! เจ้าลืมตาขึ้นมาเดี๋ยวนี้!!”
เรื่องเก่าไม่ยอมรีไรท์ เปิดเรื่องใหม่อีกและ งุ้ย
youtube
Guest
