“ฮึก ฮืออออ แม่ แม่อย่าเพิ่งเป็นอะไรนะ” เด็กผู้ชายหน้าตาน่ารักแต่เสียดายที่แก้มทั้งสองข้างตอนนี้เปื้อนไปด้วยน้ำตากำลังกุมมือเรียวที่ตอนนี้เริ่มซีดเผือดจากการเสียเลือดมาก
“ไหน ฮึก แม่สัญญาว่าจะอยู่กับโป ฮึก จนโปเรียนจบไง”
ร่างเล็กของผู้เป็นแม่ที่อยู่บนตักเริ่มแน่นิ่งไป จนเด็กชายรู้สึกกลัว
'กลัวว่าจะต้องเสียคนที่รักไปอีกคน'
“แม่ แข็งใจไว้นะ ฮึก แม่ต้องรอด รถพยาบาลกำลังมาแล้ว ฮึก” มือที่เคยช่วยตอนหกล้มหรือช่วยลูบหัวกล่อมให้หลับ
ได้ร่วงลง เป็นสัญญาณแห่งความสูญเสีย เด็กชายร้องไห้หนักกว่าเดิมเพราะแน่ใจว่าร่างที่อยู่บนตักของเขาสิ้นลมหายใจไปแล้ว
“คุณเป็นญาติของคนไข้ใช่ไหมครับ” คุณหมอวัยกลางคนเดินออกจากห้องมาพร้อมสีหน้าเคร่งเครียด
“ครับเป็นลูกครับ” เด็กชายตอบเสียงติดสะอื้น ลุกขึ้นยืนอย่างลำบากเพราะหน้าเริ่มมืด
“หมอ....เสียใจด้วยนะครับ” น้ำตาที่ตอนแรกแห้งเหือดไปกลับพรั่งพรูออกมาอีกครั้ง ถึงจะรู้อยู่แล้วว่าไม่รอด แต่ก็ยังพอจะมีความหวังเล็กๆอยู่บ้าง แต่ตอนนี้..มันหมดแล้ว
แม่ไม่มีทางกลับมาได้อีกแล้ว
“ไม่จริง ไม่จริง!”
ฟุ่บ
ร่างเล็กทรุดฮวบ
“พยาบาล!” นั่นคือเสียงสุดท้ายที่เด็กชายได้ยินก่อนสติจะดับวูบ
________________________________________________________________________________________________________________________
ไรท์ : ฮัลโหลววว เรื่องนี้ไรท์แต่งเป็นเรื่องที่ 2 แล้ว คนละแนวกับเรื่องที่แล้ว(อยู่ในเด็กดีเด้ออ)เลย555555 ขอมาแนวดราม่าบ้างไรบ้าง
ช่วยคอมเมนต์ กันด้วยนะะะะะะะะะะะะะ
Guest
