มันเป็นประเภณีที่มีมาเนิ่นนาน...และมันก็ยังคงมีต่อไป ตราบใดที่แวมไพร์ยังคงดำรงอยู่บนโลกมนุษย์
โซ่เงินเส้นงามถูกออกแบบมาอย่างประณีต มีทั้งความแน่นหนาและลวดลายกุลาบประดับตามข้อโซ่แต่ละข้อ โลหะเงินทรงครึ่งวงกลมง้างออกได้ เพื่อกักเก็บข้อมือของผู้ถูกจองจำ สลักกุญแจมีตราราชวงศ์ ‘วินเทอร์ฟลอ’ อันเป็นราชวงศ์เก่าแก่ที่มีมาตั้งแต่เริ่มก่อตั้งประเทศ
ความงามของโซ่เงินสั่งทำยิ่งทวีความงดงามขึ้นเมื่อมันได้ใช้งานกับร่างเล็กเหมือนเด็กน้อย ใบหน้าสวยหวานประหนึ่งเด็กของเด็กชายนั้นกำลังทอดสายตาไปที่ชายหนุ่มตรงหน้า เจ้าชาย...คนๆ นี้คือเจ้าชาย ว่าที่พระราชาในอนาคตอันใกล้ ทว่าในสายตาของเด็กน้อยที่อายุเท่ากับชายตรงหน้า เขาคนนี้คือผู้มอบความอัปยศให้แก่ชีวิตแวมไพร์ของเขา
สองแขนเล็กๆ ถูกตรึงเอาไว้เหนือหัว ร่างบอบบางไร้อาภรณ์นอนราบอยู่บนเตียงกว้างสั่งทำพิเศษ ปูด้วยผ้ากำมะหยี่สีแดงเพลิง เตียงสี่เสาหนานุ่มทว่ากลับทิ่มแทงสร้างความเจ็บปวด ไม่หรอก...เขาเจ็บปวดเพราะมันคือแท่นประหารของเขา
“คืนนี้จะเป็นคืนที่นายจะไม่มีวันลืมไปตลอดชีวิตอันเป็นนิรันดร์ของนาย...”
.
.
.
.
*อิมเมจขอดูก่อน อาจจะไม่มี จริงๆ เป็นคนขี้เกียจหาอิจเมจน่ะ แฮ่!*
เรื่องนี้จะแฟนตาซีนิดๆ ไม่มาก ไม่ย้อนยุค อยู่ในปัจจุบัน ส่วนแวมไพร์นั้นเดี๋ยวมีการเล่าถึงความเป็นมา รออ่าน
SM จ๋า...ข้าคิดถึงเจ้า!
นิยายเรื่องนี้ไม่เหมาะกับผู้ที่กำลังอยากหานิยายสบายๆ อ่าน หรือชอบนิยายที่เหตุผลมีมากล้นล่มฟ้า คือ...เอาสะใจนักเขียนเป็นหลักนะจ๊ะ เพราะงั้นถ้าจะไม่ถูกใจ ไม่สมเหตุสมผล ก็อย่าแปลกใจ สามารถเลิกอ่านได้ทันทีที่ท่านคิดว่ามันไม่สมควรอ่านต่อ มันไม่สนุก มันแย่ บลาๆ แล้วแต่เหตุผลของบุคคลนั้นๆ
สำคัญ! อาจมีการไล่ติดเหรียญนะจ๊ะ ตอนใหม่มา ตอนเก่าติดเหรียญ อ่านฟรีได้ง่ายๆ แค่กดติดตามแล้วอ่านทันทีที่มีการอัป ^^
Guest
