ยัยตัวประหลาดกับคุณชายปริศนา

บทนำ

ฉันชื่อแอนนี่อายุ7ปีเคยอยู่โรงเรียนยูอาด์ตอนยังเป็นประถม 1-3 แต่ต้องย้ายมาโรงเรียนโหไซร์เพราะเกิดเรื่องที่ต้องทำให้ฉันกลายเป็น “ตัวประหลาด” แตกต่างจากทุกคน ไม่มีใครรับกับสิ่งที่ฉันเป็นได้ แม้แต่เพื่อนสนิท ฉันที่ชื่อ “ริว” เขาเป็นผู้ชาย ที่คอยอยู่ข้างฉันเสมอ คอยให้กำลังใจปลอบใจเสมอๆแต่วันหนึ่งเขาก็ได้หายตัวไปฉันได้แต่เฝ้ารอเขามาหลายวัน หลายเดือน ฉันยอมเป็นตัวประหลาดที่ทำให้ทุกคนกลัวและเกลียดฉันยอมมาตลอด1ปีแต่เขาก็ไม่กลับมาเขาทิ้งฉันแล้วใช้ไหม? ในใจฉันเอาแต่นั่งคิดคำนี้ปะปนกับคำว่าไม่หรอกเขาแค่หายไปเฉยๆเดี๋ยวก็กลับมา ไม่ว่าพ่อกับแม่ฉันจะสั้งให้ฉันเลิกหมกวุ่นอยู่กันเรื่องนี้แต่ฉันก็ไม่เคยหยุดคิดได้เลย จนกระทั้งวันหนึ่ง......

“คุณหนูค่ะมีจดหมายมาส่งถึงคุณหนูค่ะ” แม่บ้านมาเคาะประตูที่ห้องของฉัน ทำให้ฉันตื่นขึ้นมาในทันที

“จดหมายอะไรค่ะ” ฉันออกไปเปิดประตูหน้าห้องอย่างมึนๆ อะไรเนี้ย! ฉันง่วงจะตายอยู่เล้วนะเมื่อพึ่งนอนเมือตี1ยังจะมาปลุกตอน7โมงอีกหรอ-_-!!

“คุณหนูดูเองดีกว่าค่ะดิฉันก็ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ” แม่บ้านยื้นจดหมายให้ฉันก่อนจะออกจากห้องแล้วเดินจากไป... ฉันค่อยๆเปิดจดหมายอย่างที่ขี้เกียจสุดๆ แล้วดูชื่อผู้ส่งนั้นเขียนว่า “วรากร บุญโชค” ซึ่งแค่เพียงฉันอ่านชื่อก็น้ำตาไหลแล้วเพราะชื่อนั้นเป็นของริวฉันดีใจอย่างหยุดไม่ได้ ฉันไม่รอช้ารีบแกะอ่านทันทีแต่กลับกลายเป็นว่า...ฉันยิ่งอ่าน..มากเท่าไรมันทำให้ฉัน เจ็บปวดอย่างหยุดไม่ได้ฉันได้ร้องไห้หนักมากๆ มากที่สุดในชีวิตฉันก็เป็นได้!!!! ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้!! มันไม่จริงใช่ไหม ไม่นะม่ายยยย!!!!!!!

ข้อความในจดหมายนั้นเขียนว่า “แอนนี่ ฉันริวนะหวังว่าจะจำกัน ได้ที่จากมาโดยไม่ลาเพราะฉันมีบางอย่างจะบอกกับเธอนะจริงๆแล้วฉันเกลียดเธอที่สุด!! ฉันเกลียดและกลัวมากเธอมันเป็น“ตัวประหลาด” นี่คือเหตุผล ที่ฉันต้องย้ายโรงเรียน เธอรู้ไหมว่าตลอดที่ผ่านมาฉันไม่เคยเห็นเธอเป็น “เพื่อน” เลยสักนิด หึๆ ตอนแรกที่ฉันตีสนิทกับเธอเพราะอยากให้จูนสนใจฉันก็เท่านั้น เขาเป็นผู้หญิงที่ฉันแอบชอบมานานล่ะ555 มันช่างเหมือนละครน้ำเน่าจริงๆ ที่ฉันเข้ามาแกล้งเป็นเพื่อนสนิท ก็เพราะ แค่อยากใกล้ชิดกับจูนเท่านั้นเธอมันก็แค่ทางผ่านแต่พอฉันรู้ว่าเธอเป็นตัวประหลาดฉันขยะแขยงเธอมากกว่าที่เคยเป็นฉันจึงต้องยอมทิ้งจูนมานี่ไง มันเป็นเพราะเธอนั้นแหละ ที่ทำให้ฉันต้องเสียโอกาสที่จะได้เป็นแฟนจูนเพราะเธอคนเดียวฉันเกลียดที่สุดเราอย่าได้พบได้เจอกันอีกเลยเธอมันเป็นไอตัวประหลาด!!!!” มันเป็นข้อความที่ฉันจดจำมันไม่มีวันลืมฉันไม่อยากมีเพื่อนสนิทอีกแล้วไม่เอาแล้ว!! ฉันต้องเสียโอกาสที่จะได้เป็นแฟนจูนเพราะเธอคนเดียวฉันเกลียดที่สุดเราอย่าได้พบได้เจอกันอีกเลยเธอมันเป็นไอตัวประหลาด!!!! ฉันจดจำถ้อยคำนี้อย่างไม่มีวันลืมกหัวใจแนมันแตกสลายมันทำให้ฉันคิดว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่ริวทำให้ฉันที่เคยพูดไว้ว่า ‘เราจะเป็นเพื่อนกันตลอดไปเราจะไม่ทิ้งกัน’ มันเป็นเรื่องโกหกทั้งหมดใช้ไหมมันไม่จริงใช้ไหมฉะ...ฉัน..กะ...เกลียด ฉันเกลียดนายที่สุดไอ้ริวบ้าเอ้ยยย!!!!!!!! แต่เป็นเพราะฉันเองแหละเพราะสิ่งที่ฉันเป็นตัวประหลาดนั้นก็คือ......... (ขออนุญาตเก็บความลับของเรื่องนี้เอาไว้ก่อนนะ อดใจรอหน่อย อ่านไปเรื่อยๆเดี๋ยวรู้เองน้ะ~)

(หลังจากวันนั้นฉันก็ได้สลบไป1วัน และชีวิตฉันก็เปลี่ยนหลังจากนั้นแต่แม่ของฉันได้หาผู้ชายคนหนึ่งมาเพื่อนมาแทนแต่ฉันกลับจำอะไรไม่ได้เลยเขาชื่อเล่นว่า แม๊กมาช่วยดูแลจึงทำให้ฉันไม่เหงาอีกต่อไป)

ผ่านไป 10 ปี…………………..