เริ่มการเดินทาง

เป็นเรื่องที่เกิจากความฝันของผู้เขียนเองคะ เอามาขยายจนเป็นเรื่องสั้น (สั้นจริงๆ)

เนื้อหาเป็นเรื่องราวของเด็กสาวคนหนึ่งซึ่งกำลังวิ่งหนีคนที่ตามฆ่าเธอ  จนไปเจอกับสัตว์รูปร่างหน้าตาประหลาดและสัตว์ตัวนั้นก็พาเธอหนีค่ะ

ฮ่าๆๆๆ  ชอบฝันนี้มากระทึกแล้วก็สนุกดี  แต่เขียนออกมาจะสนุกเหมือนในความฝันรึเปล่าไม่รู้

ยังไงก็ฝากเรื่องนี้ด้วยนะคะ

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ฉึก  ฉึก

เสียงของการกระทำตรงหน้าเด็กสาวทำให้เธอแทบยืนไม่อยู่  เรื่องราวมันเกิดขึ้นเร็วเกินไปสำหรับเด็กน้อยอย่างเธอ  ภาพของแม่ที่แสนอ่อนโยนของเธอกำลังโดนชายแปลกหน้าสวมสูทสีเทาใช้มีดแทงเข้าไปครั้งแล้วครั้งเล่าแม้ว่าแม่ของเธอจะสิ้นลมไปแล้วก็ตาม   เด็กน้อยเอามือปิดปากแน่นกลั้นเสียงสะอื้นไห้ของตัวเองอยู่หน้าประตูห้องครัว

เธอถูกแม่เรียกให้ลงมาทานข้าวเย็นแต่เมื่อมาถึงซึ่งให้เวลาไม่ถึงสองนาทีเพราะเธอวิ่งลงมา  เหตุการณ์ทุกอย่างก็เกิดขึ้น   ชายคนนั้นแทงไปที่พ่อของเธอ  ร่างของพ่อที่เต็มไปด้วยเลือดและแผลเหวอะหวะอยู่บนพื้นห้องครัวไม่ไกลจากแม่นัก

เฮือก

เด็กสาวสะดุ้งเฮือกเมื่อชายคนนั้นผละออกจากร่างของแม่และตวัดสายตามองมาที่เธอ   เด็กสาวตัวเล็กถอยหลังจนติดกับกำแพงบ้าน   ชายคนนั้นแสระยิ้มน่าขนลุกเขาคว้าตัวแม่ของเด็กสาวขึ้นมาล็อคคอและหันมาทางเด็กสาว  ชายคนนั้นเดินเข้ามาใกล้พร้อมร่างไร้วิญญาณของแม่เธอ

ชายคนนั้นเดินเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าของเด็กสาวห่างกันเพียงสามก้าว   เขาจับคอของแม่เธอและบรรจงกรีดมืดลงบนลำคอระหงราวกับว่ากำลังกรีดเนื้อคุณภาพสูง  เลือดมากกมายพุ่งออกมาจากรอยกรีดกระเซ็นใส่หน้าเด็กสาวตัวน้อย   เด็กสาวเบิ่งตากว้างและกรีดร้องลั่น

“ไม่   กรี๊ดดดดดด”

เด็กสาวคุมสติของตนเองไม่อยู่เธอวิ่งออกจากตรงนั้นไปยังประตูบ้าน   เสียงหัวเราะเหมือนสนุกของชายคนนั้นดังไล่หลังพร้อมกับคำพูดที่เด็กสาวได้ยินชัดเจน

“ฉันจะตามแกไป”

ภายในกระท่อมหลังหนึ่งท่ามกลางทุ่งหญ้าที่เกือบสองเมตรมีสัตว์รูปร่างแปลกตาตัวหนึ่งกำลังพูดคุยกับก้อนอะไรสักอย่างอยู่กลางกระท่อมที่โล่งกว้าง  มันมีหูยาวเหมือกระต่าย  ตัวของมันเป็นสีน้ำตาลอ่อน  ใบหน้าคล้ายแมว  มีอุ้มเท้าเหมือสัตว์สี่ขาทั่วๆไป  ขนที่หางฟูฟ่องดูนุ่มนิ่มมีสีเทาขาดเป็นลายขวางที่หาง   ดวงตากลมใสไร้แววข้างซ้ายสีฟ้าคราม  ข้างขวาสีน้ำตาลอมเหลือง   มันยืนสองขาและสวมเสื้อกั๊กหนังสีน้าตาลเข้มที่เอวมีเข็มขัดเก็บของขาดอยู่ข้างขวามีมีดสั้นสี่เล่มใส่ปอกเสียบไว้  ด้านซ้ายเป็นกระเป๋าเล็กๆสามใบ   ด้านหลังของมันมีปล้องใส่ลูกธนูและคันธนูอยู่   มันก้มหน้าคุยกับก้อนสีม่วงอมฟ้าเปล่งแสงที่มีลักษณะเหมือนผลึก

“ครับ   เข้าใจแล้ว  ผมจะไปให้ถึงภายในเจ็ดวัน”

“อย่าหักโหมมากเกินไปล่ะ  ฉันก็ไม่ได้บังคับนายหรอกนะ”

“ครับ”

จบบทสนทนาก้อนหินที่เคยเปล่งแสงก็วูบลงเจ้าตัวประหลาดถอนหายใจพลางเดินไปที่ประตูกระท่อมแต่เสียงฝีเท้าที่อยู่ด้านนอกทำให้มันต้องหยุดเดิน  มันค่อยๆย่องไปที่ประตู และใช้หูยาวๆนั่นฟังเสียง  เสียงฝีเท้าหยุดลงแล้วแต่มีเสียงคล้ายของหนักๆล่วงที่พื้นแทน  มันแง้มบานประตูเพื่อซุ่มดูก่อนจะปิดออกกว้างและมองสิ่งที่อยู่บนพื้นด้วยสีหน้าวิตก

ตรงหน้าของมันคือเด็กสาวตัวน้อยอายุประมาณ 7-8 ปี ในชุดกระโปรงสีขาวเปื้อนเลือดกำลังนอนอยู่  มันชั่งใจอยู่สักพักก่อนจะพาเด็กสาวเข้าไปด้านในกระท่อม   และตรวจดูสภาพร่างกายแต่ก็ไม่มีแผลใดๆมันจึงแค่ในดื่มน้ำและปล่อยให้นอน  ส่วนมันก็นั่งลับมีดของตนเองรอเด็กสาวฟื้น

“อือ...”เสียงที่รอดออกมาจากปากของเด็กสาวทำให้มันหันไปมอง

เปลือกตาบางเริ่มขับและปรือขึ้นก่อนจะกระพริบถี่เพื่อปรับสายตา  เด็กสาวสะดุ้งขดตัวเมื่อเห็นสัตว์รูปร่างแปลกตานั่งลับมีดอยู่ตรงหน้าพลางมองไปรอบด้วยอาการสั่นอย่างหวาดกลัว  เจ้าสัตว์ประหลาดไม่สนใจอาการนั่นมันมองเฉยๆ ก่อนจะถอนหายใจและพูด

“ผมชื่อสตาร์ท   เธอไม่ต้องกลัวผมหรอ ผมไม่ทำอันตรายเธอแน่  เชื่อผมสิ”มันพูดพลางยื่นอุ้งเท้าข้างหนึ่งไปหาเด็กสาว  เด็กสาวมองอุ้งเท้าเล็กนั่นพลางคิดว่ามันน่ารักและมองไปที่เจ้าของอุ้งเท้า  พลันความไม่กลัวก็หายไปทันทีอย่างหน้าประหลาด  เด็กสาวเอื้อมมือข้างหนึ่งไปจับที่อุ้งเท้าที่ยื่นมาและยิ้มให้สตาร์ทก่อนพูด

“หนูชื่อลิลิตเต้  ลิลิตเต้  โฮลเออร์  ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ คุณสตาร์ท”

“ผมจะเรียกเธอว่าลิลิตก็แล้วกัน  แล้วทำไมเธอถึงอยู่ในสภาพนี้ได้ล่ะ”สตาร์ทถามและมองตามเนื้อตัวเสื้อผ้าที่เปื้อนเลือด  ลิลิตเต้หน้าซีดเมื่อนึกถึงเรื่องที่ผ่านมาและพูดด้วยอาการสั่นๆเหมือนเก่า

“มัน...มันฆ่าพ่อกับแม่....มันปาดคอเธอต่อหน้าหนู....มันกำลังตามมา...เรา...เราต้องหนีนะ!”

เมื่อฟังจบเสียงฝีเท้าที่อยู่ในระยะห่างเกือบกิโลก็ดังเข้ามาในโสตประสาทของสตาร์ทแต่มันเร็วมาก  เร็วเกินกว่ามนุษย์จะทำได้!!  สตาร์ทรับรู้ได้ทันทีว่าคนคนที่กำลังวิ่งมานั้นไม่เป็นมิตรแน่นอและอาจจะเป็นคนเดียวกับที่กำลังตามลิลิตเต้อยู่   สตาร์ทไม่รอช้าคว้ามือของลิลิตเต้และพาวิ่งอกอจากกระท่อมทันที

เสียงฝีเท้ายังคงดังเข้ามาเรื่อยๆ สตาร?ยังคงวิ่งต่อไปโดยมีลิลิตเต้ตามมาและเด็กสาวดูหอบมากกว่าสตาร์ทมากนักอาจเพราะเธอวิ่งมาก่อนหน้านั้นแล้วก็ได้  สตาร์ทยังคงพาลิลิตเต้วิ่งฝ่าดงหญ้ารกไปเรื่อยๆ

“ขะ  ข้างมันเป็นเหวนะคะ!!”ลิลิตเต้ร้องบอกเมื่อหลุดออกมาจากดงหญ้าได้แล้วแต่ทางข้างหน้านั้นเป็นเหวลึกส่วยอีกฝั่งเป็นผาซึ่งตรงข้ามกับผาลิลิตเต้กับสตาร์ทยืนอยู่นั้นมันโขดยื่นออกมานิดหน่อยพอสองคนยืนและมีช่องเล็กขนาดที่เด็กแบบลิลิตเต้สามารถรอดเข้าไปได้อยู่

สตาร์ทฟังเสียงฝีเท้าที่เริ่มใกล้เข้ามาและมองไปที่โขดนั่นก่อนจะหยิบหมีดที่เหน็บไว้ออกมาสองเล่มและเดินไปที่พงหญ้าสูงก่อนจะออกมาพร้อมกับเชือกเส้นยาว  สตาร์ทใช้ปลายเชือกด้านหนึ่งผูกกับด้ามมีดและทำเหมือนกันกับปลายเชือกอีกด้านและมีดอีกเล่มก่อนมองไปที่โขดและเล็งไม่ถึงนาทีสตาร์ทก็ปามีดอกไป มีดเล่มนั้นไปปักบนพื้นของโขดจนหมดด้าม  ลิลิตแต้มองอย่างตะลึง  จากนั้นสตาร์ทก็ใช้มีดเล่มที่เหลือปักไว้บนพื้นกะระยะให้เชือกตึงและหันไปพูดกับลิลิตเต้

“กลัวความสูงหรือเปล่า”ลิลิตเต้ยังคงตามสถานการณ์ไม่ทันแต่เธอก็ส่ายหน้า

สตาร์ทเริ่มทำบางอย่างหลังจากได้คำตอบ เขาจับจี้รูปหยดน้ำสีแดงที่คอและพึมพำเบาๆ  พลันรอบตัวของสตาร์ทก็สว่างวาบเป็นสีแดดงแสบตาลิลิตเต้หลับตาแน่นก่อนจะค่อยๆลืมขึ้นเมื่อรู้สึกว่าแสงสั่นหายไปแล้ว   เธอเบิกตาด้วยความตกใจตรงหน้าของเด็กสาวไม่ใช้สัตว์หน้าตาประหลาดอีกต่อไปแต่เป็นชายหนุ่มร่างสูงผมสีน้ำตาอ่อนหน้าตาหล่อเหลาดูอ่อนโยน  สีตาและการแต่งตัวคล้ายกับสตาร์ทมาก  เสียงหัวเราะดังขึ้นจากปากของชายหนุ่ม

“หึหึ  ผมก็คือสตาร์ทครับลิลิตไม่ต้องตกใจไป  ผมมีเหตุบางอย่างทีต้องทำให้อยู่ร่างนั้น  ผมว่า..เราไปกับเถอะครับ”ชายหนุ่มที่บอกว่าเป็นสตาร์ทยื่นมือข้างหนึ่งมาให้ลิลิตเต้เหมือนตอนที่เจอสตาร์ทที่เป็นสัตว์ครั้งแรก  และอีกครั้งที่ความรู้สึกกังวลของเด็กสาวหายไปเธอยื่นมือไปจับมือนั่นก่อนจะถูกดึงเข้าไปหาและถูกอุ้มในท่าเจ้าหญิง!!

สตาร์ทเดินไปเหยียบที่เชือกนั่นก่อนจะเดินไต่ไปทั้งที่มีลิลิตเต้อยู่ในอ้อมแขน  ลิลิตเต้กอดคอสตาร์ทแน่นด้วยความกลัวเพราะเหวนี่ลึกจนไม่เห็นก้นเหวเลย  สตาร์ทกำชับแขนแน่นขึ้นก่อนจะเพิ่มความเร็วในการเดินไม่นานเข้าก็ถึงอีกฝั่ง  ไม่รอช้าสตาร์ทวางลิลิตเต้ลงและดึงเชือกกับมีดที่อยู่อีกฝั่งกลับมาทันทีเขาเก็บมันใส่ที่เดิมส่วนเชือกก็โยนทิ้งไปก่อนหันไปบอกลิลิตเล้

“ลิลิตรอดทางนั้นไปได้เลยนะครับ  เร็วเข้า คนคนนั้นมาถึงแล้วนะครับ”ลิลิตทำตามทันทีเมื่อรู้ว่าสตาร์ทกำลังพาหนีใคร เด็กสาวรอดเข้าไปอีกฝั่งและตะโกนเรียกสตาร์ท

“คุณสตาร์ท  หนูออกมาแล้วค่ะ!”

เมื่อได้ยินสตาร์ทจึงกลายร่างกับไปเป็นหมือนเดิมทันทีก่อนจะหลอดตามเข้าไป  ชายคนนั้นวิ่งมาถึงผาอีกฝั่งพอดี  สตาร์ทหันไปมองชายในชุดสูทสีดำที่ถือมีดก่อนจะแสยะยิ้มให้อย่างผู้มีชัย  ก่อนเขาระรอดเข้าไปพร้อมกับใช้หินใหญ่ปิดปากทางเข้า  ทิ้งชายในชุดสูทไว้กับโทสะที่กำลังปะทุมองไปที่ช่องทางที่สตาร์ทเข้าไปอย่างเครียดแค้น...

“ว้าว  นี่ที่ไหนคะคุณสตาร์ท”ลิลิตเต้ถามขึ้นพลางจ้องมองที่แห่งใหม่ซึ่งเธอไม่เคยมา  มันเป็นเมืองที่ขาวโพลนเพราะเต็มไปด้วยหิมะ

“เมืองแห่งความหนาวเหน็บ  เซสเธอวินน์”สตาร์ทตอบพลางมองไปไปที่เด็กสาวที่กำลังตื่นเต้นกับเมืองแปลกตาสำหรับเธอด้วยความเอ็นดูก่อนจะถามขึ้น

“หลังจากนี้ลิลิตจะมากับผมมั้ย  ถ้าลิลิตไม่มีที่จะให้ไป”ลิลิตเต้หันไปมองคนถาม  เธอตอบกลับมาด้วยรอยยิ้มไร้เดียงสา

“ค่ะ”

หลังจากนี้เรื่องราวของทั้งสองจะเป็นอย่างไรกันนะ....?

END