เจ้าชายรัตติกาล

เจ้าชายรัตติกาล

ละอองอาย

คำชี้แจง

เรื่องนี้เป็นลิขสิทธิ์ตามมาตรา พ.ศ. ๒๕๓๗ ห้ามนำไปเผยแพร่หรือดัดแปรงเนื้อหา

นิยายเรื่องนี้ถูกสร้างขึ้นโดยจินตนาการของผู้แต่ง ไม่ได้มีการพาดพิงถึงผู้ใดทั้งสิ้น บุคคลในภาพเป็นเพียงอิมเมทของตัวละคร

ฝากนิยายเรื่องนี้ด้วยนะคะ รับรองว่าไม่ผิดหวังอย่างแน่นอน

ชีวิตที่สุดแสนจะราบเรียบของหมอสาววัยกระเตาะ เต็มเปี่ยมไปด้วยความมุ่งมั่นดุจเพลิงเผา ที่จะอุทิศตนเป็นแพทย์ในอุดมคติ

แต่หลังจากเริ่มเข้าทำงานที่โรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่ง ชีวิตของการเป็นแพทย์ของเธอก็เริ่มพบเจอกับสิ่งแปลกประหลาด ทุกอย่างเต็มไปด้วย ‘ความลับ’

รวมไปถึงเขา ชายร่างสูงผิวขาวซีดใบหน้าคมสัน นัยน์ตาสีฟ้าเป็นประกาย ซึ่งมักจะปรากฏกายให้เห็นเฉพาะ ยามค่ำคืนเท่านั้น

‘เจ้าชายรัตติกาล’ คือชื่อที่คนในที่ทำงานใช้เรียกเขา ‘หมอวิน’ ศัลยแพทย์คิวทอง ที่เลือกรับงาน เลือกเวลาทำงาน เป็นคนเก็บตัวเงียบ ไม่มีเพื่อน ไม่มีแฟน ไม่มีความสัมพันธ์ใดๆกับใครในที่ทำงาน

แต่เมื่อมาพบเธอ ผู้หญิงที่เอาแต่คอยสังเกตและตั้งข้อสงสัยต่างๆ จนทำให้ชีวิตที่เคยสงบสุขของเขา เริ่มเจอกับเรื่องวุ่นวาย

******************************************************************* 

“ฉันบอกเธอแล้วว่าอย่าเข้ามาในพื้นที่ส่วนตัวของฉัน” ดวงตาดุดันจ้องมายังร่างเล็กที่ก้าวเข้ามาในส่วนของโรงพยาบาลซึ่งเป็นอาณาเขตต้องห้ามของทุกคน เพราะนั้นคือ ‘พื้นที่ส่วนตัว’ ของเขา เจ้าชายรัตติกาล ที่ใครๆกลัวนักกลัวหนา 

“ฉันไม่ได้ตั้งใจค่ะ พอดีเดินหลงเข้ามา” เธอโกหก เธอแอบตามเขามา ตั้งแต่ออกจากห้องผ่าตัด

“ออกไป!!!” เสียงดุดันปนตะคอกของเขาทำให้คนยืนฟังสะดุ้ง

แต่เมื่อแสงรุ่งอรุณสาดส่องเข้ามา บ่งบอกถึงวันใหม่ที่กำลังจะเริ่มขึ้น ร่างสูงก็หันหลังให้กับเธอ กึ่งวิ่งกึ่งเดินไปตามทางเดินยาวซึ่งเชื่อมระหว่างตึกศัลยกรรมและอาคารที่พักซึ่งอยู่ทางปีกตะวันตกของโรงพยาบาล เขาเพียงคนเดียวเป็นผู้ครอบครองตึกทั้งปีกนั้น

แค่คำดุของคนตัวสูงไม่อาจจะทัดทานความสงสัยใคร่รู้ของเธอ ที่มีต่อตัวเขาไปได้ เธอตามร่างสูงนั้นไปเงียบๆ จนมาถึงปีกตะวันตกของโรงพยาบาล พื้นที่ที่ไม่เคยมีใครกล้าย่างกายเข้ามา พื้นที่ต้องห้าม!!!

ทันทีที่ผ่านประตูไม้บานใหญ่เข้ามา กลิ่นอับของอากาศภายในห้องรวมไปถึงความมืดสนิทที่คืบคลานอยู่รอบตัวเธอ

ร่างเล็กพยายามใช้สายตาควานหา คน ที่เธอตามมา ในความมืดนั้นแต่ก็ไม่พบสิ่งใด นอกจากอะไรบางอย่างที่เรืองแสงอยู่ในความมืด วัตถุกลมสีฟ้ากระจ่าง

คุณพระ!!! ลูกตาคน

มือเรียวเล็กยกขึ้นมาปิดปาก ปลายนิ้วชี้และนิ้วโป้งบีบจมูกกลั้นหายใจ ประหนึ่งกลัวว่าสิ่งนั้นจะรู้ถึงการมีตัวตนของเธอ

ไม่ทันเสียแล้ว ดวงตาคู่นั้นกำลังพุ่งเข้าหาเธอ เร็วเหมือนเสือที่กำลังตะครุบเหยื่อ

หลังของเธอกระแทกเข้ากับกำแพงเย็บเฉียบเพราะแรงปะทะจากใครบางคน เจ้าของตาสีฟ้าเรืองแสงคู่นั้น!  

ร่างเล็กพยายามจะหาทางหนีแต่แขนแกร่งทั้งสองข้างของเขาดันกำแพงพันธนาการเธอไว้เป็นที่เรียบร้อย

“คนที่โง่ที่สุดยังรู้เลยว่าไม่ควรมาที่นี่ แล้วเธอกล้าดียังไง?” น้ำเสียงเรียบพูดกลอกใบหูเธออย่างใจเย็น ปลายจมูกเย็นจืดสัมผัสกับพวกแก้มที่ร้อนระอุเพราะอะดรีนาลีนที่หลั่งพรั่งพรูด้วยความตกใจสุดขีด

เป็นเขาไม่ผิดแน่ ‘เจ้าชายรัตติกาล’ กลิ่นกายสะอาดของเขาเธอจำได้แม่นยำ

ปลายจมูกที่เย็นชืดลุกล้ำหนักขึ้นเรื่อยๆ ถูไถไปตามผิวสาวอย่างโหยหา สูดเอากลิ่นของชีวิต กลิ่นของเนื้อหนังที่มีเลือดเนื้ออันอบอุ่น ประหนึ่งการสัมผัสกันจะสามารถออสโมซิส เอาความอุ่นมาแทนที่ความเย็นชืดในกายเขาได้

“รู้ไหม...ทำไมถึงไม่มีใครกล้าเข้ามา..” น้ำเสียงเย็นของเขากระซิบเบาๆอยู่ไม่ห่างจากดวงหน้าสวย

ความเย็นและชื้นแฉะสัมผัสข้างแก้มนวล คนตัวเล็กรู้ชัดในทันทีว่าเขากำลังใช้ ลิ้น บดเบียดกับแก้มของเธอ แต่ร่างกายเธออ่อนระทวยไปตามรสสัมผัสนั้น

สถานที่ที่ไม่คุ้นเคย คนที่ไม่คุ้นเคย การสัมผัสที่ไม่คุ้นเคย ทำให้กายสาวสั่นระริกเหมือนแมวน้อยตัวเปียกชื้น ที่ถูกเจ้าตูบตัวใหญ่ตะครุบเอาไว้ในอุ้งเท้า 

“เพราะไม่เคย มีใครรอดออกไป...ได้สักคน!!!”

***********************************************************************

ขอบคุณภาพจากเว็บไซต์

https://twitter.com/mintmovie/status/843385555446448130

http://www.demiedo.es/sangre-fresca-true-blood/

http://www.majorcineplex.com/news/timeline-beauty-emma-watson