- นี้เป็นครั้งแรกที่แต่งแล้วนำมาลงเว็บค่ะ ตอนหนึ่งก็ไม่ยาวมากเท่าไร เขียนผิดหรือสมควรแก้ไขตรงไหนช่วยแสดงความคิดเห็นกันมาเยอะๆนะคะ -
" เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ถูกแต่งขึ้น ไม่เกี่ยวข้องกับความจริงใดๆทั้งสิ้น "
เด็กทุนของเจ้าชาย
ที่นี้คือโรงเรียนสำหรับเจ้าชาย เจ้าหญิง และคนรวย โรงเรียนที่ดีที่สุดในทวีปนี้เลยก็ว่าได้ อยู่ในนอร์เวย์ และฉัน ฟรอริดาร์ เรย์ ชื่อเล่น สลาฟ ฉันเป็นชั้นต่ำ แต่ได้ทุนจากราชวงค์คนหนึ่งให้มา ถึงจะไม่เคยเห็นหน้าก็เถอะ
แต่ก็ต้องขอบคุณเขาน่ะ เขาให้ทุนเรามาตั้งแต่สมัยขึ้นม.ต้น และตอนนี้ม.ปลายชั้นก็ถูกเชิญมาที่นี้ แน่ละว่ามันสุดยอดมากๆ ที่คนชั้นต่ำอย่างเรามาที่นี้ แต่จะให้ใครรู้ไม่ได้ว่า เราเป็นชั้นต่ำแค่ไหน แล้วไหนจะชื่อเล่นแสนจะ อือ... ใครเป็ยคนตั้งกันนะ เราถูกทิ้งแล้วถูกสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเก็บมา อ่าาาา ที่นี้คือที่เริ่มต้นชีวิตใหม่ของชั้น นี้แหละก้าวสำคัญที่สุด!!
- วันเปิดเทอม -
" นักเรียนทั้งหมดทำความเคารพ " หัวหน้าห้องพูด
" สวัสดีครับ/ค่ะ " นักเรียนทุกคนพูดแล้วนั้งลง
" นี้เห็นว่าวันนี้จะมีเด็กใหม่มาละ " เสียงสาวๆในห้องคุยกัน
" เอ๋! จริงเหรอ อยากรู้จัง "
เสียงพูดในห้องดังขึ้นเรื่อยๆ ไม่มีใครสนใจครูที่อยู่หน้าห้องเลย
" อะฮึม นักเรียนเงียบกันหน่อย " คุณครูพูด ทุกคนกลับสู่ความเงียบ
" ดีมาก เอาละ งั้นก่อนอื่นเลย มารู้จักกับนักเรียนใหม่ของห้องเรากันก่อน เข้ามาสิ "
ทุกสายตาจับจ้องมองไปทางประตู
" สวัสดีครับ ผม ฟรอริดาร์ เรย์ ครับ เรียกผมว่า เล ก็ได้นะครับ ฝากเนื้อฝากตัวด้วย " ชฉันโค้งให้กับทุกคนก่อนเงยหน้าคือมา หวังว่าคงไปได้สวยนะ
" นั้งตรงที่ว่างได้เลย " ครูพูด
ฉันเดินเข้าไปที่ที่นั้งว่าง ข้างเจ้าชายองค์หนึ่ง
" สวัสดีฉันเล ยินดีที่ได้รู้จัก//ยิ้มหวาน// นายคือ... "
บุลคล ? (ยังไม่รู้ชื่อ )// เมิน //
ถูกเมินด้วยอัตโนมัด อ่าา จะไว้ไหมเนี่ย!?
- พักเที่ยงแล้วจ้าา -
ฉันนั้งวาดรูปอยู่ที่โต๊ะ
" ไง เล " ไม่เจ้าชายก็ลูกเศรษฐีเข้ามาหา
" งะ ไง " ฉันพูด
" นายคงยังไม่รู้จักฉัน ฉันชื่อเอล ฉันเป็นลูกเศรษฐีดูไบน่ะ ยินดีที่ได้รู้จัก /// ยิ้มอย่างร่าเริง// " อ่า เขาน่าจะสูงประมาณ 170 มั้ง ผิวดำ ผมดำ ตาสีฟ้า ( หล่อ ) เขามาชวนคุย
" ฉัน เล " ฉันตอบ
" แล้วชื่อเล่นนายละ " เอลถาม
ว่าแล้วว่าต้องมีคนมาถาม
" อ่า บอกไม่ได้น่ะ " ฉันตอบ
" งั้นเหรอ ไม่เป็นไรหรอกนะ "
สู่ความเงียบชั่วครู่
" เย็นนี้นายว่างหรือป่าว " เขาถามผม
" อ่า ก็มีเวลาว่างก่อนเข้าหอนะ "
" เอ๋ นายนอนหอเหรอ " เอลถามด้วยความตื่นเต้น มันมีอะไรน่าตื่นเต้นงั้นเหรอ
" อ่าใช่ ห้อง 207 น่ะ " ฉันตอบติดๆขัดๆ
" ห้องเดียวกับฉันเลย โชดดีจัง " เอลตอบอย่างมีควมสุข
" งั้นเย็นนี้ขั้นจะเป็นไกด์ให้นายเอง แล้วเจอกันตอนเย็นนะ " เอลตอบก่อนจะกลับไปที่โต๊ะของเขา เขาเป็นคนดีจังแฮะ ถือว่าก้าวที่สองก็ไม่พลาดล่ะกัน
" อ้าวนักเรียน หยิบหนังสือประวัติศาสตร์ขึ้นมาได้แล้ว " ครูพูด
.
.
.
.
- เย็นแล้วจ้าา ( เวลาผ่านไปไว้มาก ฮ่าๆ ) -
//กำลังเก็บของ//
" เล!! " เอลตะโกนมาจากอีกฟากของห้อง
" เก็บของเสร็จหรือยัง "
" เสร็จพอดีเลยละ " ฉันตอบ
" งั้นเราไปกันเถอะ " เอลพูด แล้วลากฉันวิ่ง
" ไม่ต้องรีบขนานนั้นก็ได้ " ฉันพูด
เอลแนะนำสถานที่ต่างต่างในโรงเรียน โรงยิม โรงอาหาร ผ่านกลุ่มผู้หญิง ก็มีคนในห้องเข้ามาทักบ้าง แนะนำตัวบ้าง แน่ละ ต้องมีเจ้าชายเจ้าหญิงเข้ามาบ้าง ก็ต้องทำความเคารพกันหน่อยแต่เขาก็บอกไม่ต้องทำขนานนั้น ช่างเป็นคนดีกันจริงๆเลยเนอะ ขณะเราเดินผ่านสนามบาส
" นั้นใครเหรอ " ฉันชี้ไปทางคนที่นั้งข้างฉันในห้อง
" คนไหนเหรอ " เอลมองไปทางที่ฉันชี้
" คนนั้นน่ะ คนที่นั่งข้างฉันในห้องนะ "
ฉันชี้ย่ำอีกครั้ง
" อ้ออ นั้นน่ะเหรอ คนที่ใส่เสื้อเลข 16 "
" ใช่! "
" ริชาร์ตน่ะเหรอ เขาเป็นเจ้าชายนอร์เวย์น่ะ " เอลตอบ
" เอ๋ เจ้าชายประเทศนี้น่ะสิ " ฉันตอบอย่างตกใจ
" เขาเป็นคนที่เก่งทุกด้านไม่ว่า กีฬา การเรียน ดนตรี ยกเว้น... " เอลเงียบไปครู่หนึ่ง
" ยกเว้น? "
" ยกเว้นด้านการสร้างมิตร "
" หือ ?// เสียงสงสัย " การสร้างมิตร งงเเฮะ
" ใช่ เขาค่อยจะเป็นสักเท่าไร แต่เขาฮ็อตมากเลยนะ พวกผู้หญิงกรี้ดกันตลอด ดูได้จากตรงนั้น " เอลชี้ไปทางกลุ่มผู้หญิงที่กำลังกรี้ดกันอยู่ข้างสนาม ไม่แปลกหรอกที่จะฮ็อต 1.หล่อ 2.เป็นเจ้าชาย 3. เป็นลูกประเทศนี้ "
" ฉันก็ออกจะหล่อทำไหมไม่มีใครสนใจบ้างน่ะ " เอลกอดอกทำเสียงงอล ( น่าจะประมาณนี้) ฉันมองหน้าเอลด้วยตาแบบ ยังไงดีละ เหรออะไรประมาณนี้แต่ไม่ออกเสียง
" เฮ้ อย่างมองหน้ากันอย่านั้นสิ " เอลพูด
" .... "
" เราไปที่อื่นกันตรงดีกว่า อยู่แถวนี้ก็ไม่มีใครสนใจหรอก ชิ " เอลทำหน้าเซ้งๆ แล้วเดินนำหน้าไป ฉันจองไปที่ริชาร์ต แล้วก็หันมาสบตากัน เฮือก! ฉันตกใจ
" เล มาเร็ว เรามีที่ต้องไปต่อนะ " เอลตะโกนเรียก
" อืม" ฉันตะโกนตอบ ก่อนจะละสายตาไป
.
.
.
" ถึงห้องสักที " เอลกระโดลงบนเตียง
" นายนอนฝั่งนู้น ฉันนอนฝั่งนี้เอง " เอลพูด ชี้ไปทางเตียงฝั่งตรงข้าม
" อะ อืม " ฉันตอบ
" ตู้เสื้อผ้าอยู่นั้น ในห้องนี้มีห้องน้ำส่วนตัว มีอะไรถามฉันละกัน ฉันขอนอนแปปหนึ่ง เดียว 4 โมงปลุกฉันนะ " เอลพูดก็จะหลับไป ฉันเดินไปรอบๆ ห้อง กว้างดีจังแหะ มีระเบียงอยู่ตรงปลายเท้า ห้องสีครีมเตียงสีขาว มีโต๊ะมำงาน 1 โต๊ะ โต๊ะเล็กอีกโต๊ะนึง เป็นห้องที่สะดวกดีจริงๆ ฉันจัดเก็บของ ตั้งรูปภาพ เก็บเสื้อผ้า อาบน้ำ มีอ่างด้วยละ ตั้งแต่เกิดยังไม่เคยอาบในอ่างเลยเเหะ ลองหน่อยเหอะ ฉันเปิดน้ำอุ่นให้เต็ม อืม... น่าจะโอเคละ ฉันค่อยเข้าไปในอ่างอย่างระมัดระวัง สบายตัวดีจัง .........
// ก็อก ก็อก //
" เล นายอยู่ในนั่นหรือป่าว "
แย่ละ หลับไปเหรอเนี่ย
" อืม!! " ฉันตะโกนกลับ
" เสร็จพอดีเลย รอแปป นึงนะ "
หลับไปได้ยังไงเนี่ย เเย่ชะมัด ฉันแต่งตัวด้วยความเร็วสุดๆ
" เสร็จ แล้ว ละ " ฉันเดินมาจากห้องน้ำ
" อืม.. " เอลตอบ พึ่งตื่นละมั้ง หน้ายังแลดูง่วงอยู่เลย ฉันหันไปมองทางนาฬิกา แย่ละ สี่โมงละนี่นา เอลเดินออกมาจากห้องน้ำ
" เอล ฉันขอโทษนะที่ไม่ได้ปลุกนาย ไม่โกรธกันนะ " ฉันพูด
" ไม่เป็นไรๆ ฉันรู้นายคงเหนื่อย เลยอาบน้ำนาน " ความจริงพึ่งเคยอาบในอ่าง
เอลเช็ดหน้า เขาดูหล่อจริงๆนะแหละ ฉันเท่ยบไม่ติดเลยแหะ
" เออ.. แล้วนายให้ฉันปลุกสี่โมงทำไมเหรอ?? " ฉันถาม
" อ้อ เวลากินข้าวของนักเรียนน่ะ แล้วก็ตอนนี้ถึงเวลามั้ง รีบไปกันถอะ เดียวอดกินของอร่อยๆ " เอลตอบ
" อืม "
- ณ โรงอาหาร -
" ว้าว วันนี้ สเต็กละ " เอลพูด ขณะเดินหยิบอาหารไป
" นี้อาหารปกติธรรมดาเหรอ " ฉันถาม
" อ่าหะ " เอลตอบขณะหยิบเนื้อใส่จาน
นี้มันปกติเหรอ โอ้โห้ไม่อยากจะเชื่อ ฉันยืนจองชั่วครู่
" เป็นอะไรหรือป่าว? "
" ไม่ๆ ไม่เป็นอะไร หิวแล้วเราาบหยิบดีกว่าเนอะ " จะให้รู้ไม่ได้เด็ดขาดว่าเราเป็นแค่สามัญชนธรรมดา ขณะที่เรานั้งกินกันที่โต๊ะ ก็มีคนอื่นเข้ามาทักกันมากอยู่น่ะ
" สวัสดี นายคือ เล เด็กใหม่ใช่ไหม "
" อืม "
" สวัสดี ฉันชื่อ ยูกะ เจ้าชายญี่ปุ่น " เขาพูด จากการคำนวนแล้ว สูงไม่มากน่าจะซัก 168 ขาว ผมดำ จะฮ็อตอยู่
" ส่วนฉัน พาทิศ ลูกเศษรฐีในไทย เรียกสั้นว่าทิศก็ได้ " น่าสูงประมาณ 170 นะ
" สวัสดี ยินดีที่ได้รู้จัก " ฉันคอบไป
" เช่นกัน " พวกเขาพูด
เราคุยกันอย่างสนุก ดีจริงๆแหะ ถือว่าโชดดีไปวันแรก
" นี่ นี่ เล นายเป็นลูกใครเหรอ " พาทิศถามขึ้น
" อะ เออ... " แย่ละ จะตอบยังดีเนี่ย
" 'นีอูเอ'น่ะ " เอลตอบแทนฉัน
" อ่า ใช่ ฉันเป็นลูกเศษรฐีประเทศ นีอูเอน่ะ " ออ เออ กับเขาไปก่อนละกัน
" เอ๋... ไม่เห็นเคยได้ยินเลย " พาทิศพูด
" เอาเหอะน่า รู้เเล้วยังจะถามอะไรอีกละ ยุ่งจริงๆเลย " เอลพูด
" เดียวเหอะ ๆ ผวะเข้าให้ซะนี้ "
" ใจเย็นๆ น่า ทิศ เขาล้อเล่นน่า " ยูกะพูดปลอบทิศ
" อ่า เรากินข้าวกันต่อดีกว่า " ฉันพูด
.
.
.
- ที่ห้องของเลและเอล -
" อิ่มชะมัดเลย "ฉันพูดแล้วกระโดดลงที่เตียง อืมม เป็นเตียงที่ช่างนุ่มเหลือเกิน
" เล " เอลเรียกฉัน ฉันค่อยๆ ลุกจากเตียง
" อะไรเหรอ "
" จริงๆแล้ว นายเป็นใครกันแน่ " เอลพูดด้วยสีหน้าจริงจัง(สุดๆ)
" ทำไมเหรอ " ฉันพยายามพูดแบบสงสัย
" บอกมาเหอะ ยังไงเราก็อยู่ห้องเดียวกันจนกว่าจะจบ "
" คือว่า... "
" น่าเล ฉันสัญญา ฉันจะไม่บอกใคร"
" จริงเหรอ "
" อืม ฉันสัญญา ถ้าฉันบอกใครขอให้ขึ้นคานตลอดชีวิต " เอลชูนิ้วก้อยขึ้นมา
" อ่า " เอาไงดี เอลส่งสีหน้าแบบ อ้อนมา
" ตกลง สัญญาแล้วนะ " ผมไขว้นิ้วก้อยกับ
เอล
" ชื่อเล่นของฉันคือ สลาฟ นายคงรู้ความหมายน่ะ "
" รู้สิ "
" นั้นแหละ ฉันเป็นลูกกำพร้า ไม่มีพ่อแม่ เสร็จแล้ววันหนึ่ง ขณะที่ฉันอยู่ที่สถานเด็กกำพร้า ตอนนั้นอายุประมาณ 10 ละมั้ง มีผู้ดูแลที่นั้นบอกว่า จะมีคนมารับเลี้ยงฉัน เขาเป็นเศษรฐี ฉันไม่เคยเห็นหน้าเขา เขาส่งฉันไปเรียนต่างๆ นาๆ จงสุดท้าย เขาก็ส่งฉันมาที่นี้ มันเหมือนการเริ่มชีวิตใหม่ของฉัน ดังนั้น ฉันอยากให้ใครรู้ว่าฉันคือใคร... " ห้องเงียบไปแปปหนึ่ง อยู่ดีๆ เอลก็ร้องไห้ออกมา
" นายร้องไห้ทำไม! " ฉันพูด แล้วหยิบทิชชู่ยื่นให้เอล
" ชีวิตช่างรันทนเนอะ " เอลพูดก่อนส่งน้ำมูล
" ไม่ขนาดนั้นหรอกมั้ง " ฉันพูด แล้งเอลก็ลุกขึ้นมาตบหลังฉันแรงๆ
" ฉันสัญญาว่าจะไม่บอกใคร "
" เชี่ย เจ็บ "
" ขอโทษ " เอลหยุดตบ
" เออ ไม่เป้นไรๆ " ฉันลูบหลังตัวเอง แสบสั*
" ต่อไปนี้ มีอะไรก็ปรึษาฉันละกันนะ " เอลพูดแล้วกุมมือฉัน ส่งสายตาเป็นประกาย
" อะ อืม "
" งั้นเรารีบนอนกันดีกว่า พรุ่งจะได้เป็นเช้าที่สดใส "
" good night " ฉันบอก
" good night " เอลพูด
... ห้องเข้าสู่ความมืด เฮ้ออ เหนื่อยชะมัด ไม่อยากจะเชื่อเลยว่า ฉันคนนี้จะได้อยู่โรงเรียนแบบนี้ นี้มันความฝันเหรอ ไม่หรอกมั้ง ช่างมันเหอะ นอนดีกว่า
- 1 สัปดาผ่านไป -
" สวัสดี เล " เสียงเพื่อนมากมายที่ทักขณะมาที่ห้อง ตอนนี้ฉันสนิดเกือบจะครบแล้ว แล้วก็เจ้าชายริชาร์ต เขาไม่ค่อยมารงเรียน มาบ้าง ไม่มาบ้าง แต่เขาก็ยังเป็นหนุ่มฮ็อตไม่เคยเปลี่ยน เมื่อเดินมาถึงหน้าห้อง โอ้ะ วันนี้มาแหะ วันนี้ ฉันจะต้องคุยกับเขาให้ได้!!
" อรุสวัสดิ์ ริชา- " เขาเมินโดยอัตโนมัด
" นี่ ฉันลองทำขนมมาละ อยากลองกินหน่อยไหม " ฉันหยิบกล่องขนมในกระเป๋ายื่นให้เขา เขาเมินฉัน ฉันค้างท่านั้นประมาณ 5 วิ แล้วเขาลุกขึ้น เดินออกไปจากห้องทันที
" นายทำอะไรผิดหรือป่าว " เอลเดินมาข้างหลังแล้วกอดคอฉัน แล้วมองตามริชาร์ตก่อนจะหันหน้ามามองฉัน
" ฉันว่าไม่ ฉันก็แค่ยื่นขนมที่ทำให้เขาลองชิม " ฉันพูด
" เอ๋ มีขนมไม่แบ่งกันกินเหรอ เจ้าคนทรยศ " พาทิศหันหลังมา เขานั้งข้างหน้าฉัน
" เอามากินบ้างสิ " ทิศยื่นมือไปหยิบ
ฉันดึงกล่องขนมเข้าตัว
" ไม่ให้ " ฉันพูด
" เอ๋ ที่คนไม่สนิดยังแบ่งเจ้านี้ " ทิศปีนโต๊ะ แล้วพยายามหยิบกล่องจากมือ และสุดท้ายเขาก็ได้ไป
" ไอ่ตะกะ " เอลพูด
" เงียบไปเลยน่า ฉันผอมกว่านายอีก แบร่ " ทิศพูดแล้วหยิบขนมเข้าปาก
" ไอ่นี้ " เกิดศึกอีกครั้ง แต่ฉันไม่ได้สนใจ เพราะมองประตูอยู่
" มองหาใครอยู่เหรอ " ยูกะพูด เขานั้งข้างๆทิศ
" ฉันไม่เข้าใจ ทำไมริชาร์ตถึงไม่ยุ่งกับใครเลย เขามีปัญหาอะไรหรือป่าว " ฉันถามยูกะ ยูกะส่ายหัว
" ไม่รู้สิ เขาเป็นแบบนี้มาตั้งนานแล้ว "
" เห็นเขาลือกันว่า เจ้าชายริชาร?ติเป็นเกย์นี่ " ทิศนั้งที่นั้งของเขาหลังจากสบงศึก
" นายไปได้ยินมาจากไหน " เอลพูด
" พวกนักบาสเขาพูดกันนี่ นายไม่รู้เหรอ " ทิศตอบ
" ทำไมฉันไม่รู้ละ " เอลพูด
" กากกกก "
"เดียวเหอะ อยากโดนอีกรอบหรือไง "
" ใจเย็นกัน วันนี้ฉันทำข้าวปั้นมา จะกินไหม " ยูกะหยิบกล่องในกระเป๋าออกมา
" กินสิ อาหารที่ยูกะทำอร่อยที่สุด " ทิศพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
" ตะกะ " เอลพึมพำ
" ได้ยินนะ " ทิศส่งสายตา
เอ๋เป็นเกย์เหรอ ริชาร์ตเนี่ยนะ ฉันนั้งคิดอยู่เงียบไม่สนใจรอบข้าง ช่างมันเหอะ เขาจะเป็นยังไงก็ช่างมัน
ถึงเวลาพักเที่ยง พวกฉันเดินไปที่โรงอาหารกันตามปกติ
" เขามุงอะไรกันน่ะ " เอลชี้ไปทางฝูงคนมากมาย
" ไม่รู้สิ " ยูกะตอบ
" ฉันอยากรู้ เข้าดูกัน " ทิศพูด แล้วลากทุกคนเข้าไปดู สิ่งที่อยู่ตรงกลางคือ เด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ถือถุงคุกกี้ ยืนตรงหน้าริชาร์ต
" นั้นใครเหรอ " ฉันชี้ผู้หญิง
" เอลล่า เจ้าหญิงแห่งสก็อตแลนด์ การเรียนเป็นเลิศ สวย ใจดี เป็นที่รักของทุกคน " ทิศพูดด้วยน้ำเสียงผู้รู้ ประมาณนี้
" มีอะไรว่ามา ฉันไม่มีเวลามารอเธอนานขนาดนั้นหรอกนะ " ริชาร์ตพูด ยืนกอดอก อย่างสง่างงาม
" คือ ว่า... " เด็กผู้หญิงคนนั้นตอบ
" เร็ว!! " ริชาร์ตตะคอก
" ฉันชอบคุณค่ะ ช่วยคบกับฉันด้วยนะค่ะ " เด็กผู้หญิงคนนั้นตะโกนแล้วยื่นขนมให้ริชาร์ต
" โฮ , เอาจริงดิ , สุดยอด , กล้าชะมัด " เสียงคนที่มุงพูดกัน
" กล้าสุดๆไปเลย " เอลตอบ
" ทำไมละ " ฉันถาม
" เพราะไม่เคยมีใครได้เป็นแฟนกับริชาร์ตเลย " ยูกะพูด
ริชาร์ต ยืนนิ่งสักพัก เขาหยิบถุงขนมขึ้นมา เด็กสาวตาเป้นประกายเหมือนสมหวังแต่ไม่ใช่อย่างที่เธอคิด ริชาร์ต ทิ้งถุงขนมลงบนพื้นแล้วใช้เท้าเหยียบซ่ำ สายตาของเธอเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว
" คำตอบคือ ' ไม่ ' " ริชาร์ตพูดเสียงแข็ง แล้วเดินออกไป ทุกคนแหวกทางให้เขา
" ทนไม่ไหวแล้ว! " ฉันพูดแล้วเดินออกไปข้างหน้า
" เดียว เล อย่าออกไป !" เอลตะโดนตามหลังมา แต่ฉันไม่สนใจ