(จบแล้ว) Final heart รักสุดท้าย...หัวใจดวงเดิม

ดราม่า

(จบแล้ว) Final heart รักสุดท้าย...หัวใจดวงเดิม

(จบแล้ว) Final heart รักสุดท้าย...หัวใจดวงเดิม

Green Cloud

ดราม่า

20
ตอน
39.6K
เข้าชม
114
ถูกใจ
21
ความคิดเห็น
236
เพิ่มลงคลัง

 

 

 

รักสุดท้ายหัวใจดวงเดิม

บทนำ

 

เพี๊ยะ

!!

ที่โกงดังมืดสลัวแห่งหนึ่ง มีแสงไฟริบรี่เพียงเล็กน้อยจนทำให้มองเห็นทุกอย่างกลายเป็นสีน้ำตาลไปหมด  ฉันเห็นผู้หญิงคนหนึ่งที่มีลักษณะท่าทางคล้ายๆ ผู้ชาย  ทั้งบุคลิกและการแต่งตัว  เธอมีรูปร่างสูงและผอม  พร้อมกับสวมชุดดำทั้งตัว

แจ็คเก็ต

สีดำ  กางเกงยีนสีดำ  ถุงมือสีดำ  และหมวกสีดำหันปีกลงมาปิดหน้าจนเกือบจะถึงตา เธอนั่งอยู่ในท่าคุกเข่าข้างเดียวพร้อมกับจิกผมผู้หญิงอีกคน  ฉันเห็นไม่ค่อยจะชัดเลย  หน้าของผู้หญิงทั้งสองคนนั้น  แต่ฉันก็พอจะดูออกว่าผู้หญิงชุดดำคนนั้นกำลังจะทำร้ายผู้หญิงอีกคน

“ขอโทษ  ฮือๆๆ  ฉันขอโทษษษษ

 

ฉันจะไม่ยุ่ง ฉันสัญญา ฮือๆๆ”

ผู้หญิงคนที่โดนจิกหัวอยู่นั้นยกมือไหว้อย่างอ้อนวอนสุดชีวิต  ดูเหมือนว่าเธอจะต้องไปรู้ไปเห็นอะไรมาแน่ๆ

“แส่หาเรื่องนักใช่มั้ย

!!!

เพี๊ยะ

!!!

ผู้หญิงชุดดำคนนั้นใช้หลังมือตบเข้าที่หน้าของเธออีกครั้งจนเธอฟุบลงไปกับพื้น

“ฮือๆๆ อย่าทำอะไรฉันเลย”

“กล้าที่จะแส่  ก็ต้องกล้าที่จะตาย

!

ผู้หญิงชุดดำเอื้อมมือไปข้างหลังตัวเองพร้อมกับล้วงปืนออกมาและยืนขึ้น  เธอก้มลงมองผู้หญิงอีกคนอย่างเลือดเย็น  ฉันเห็นเพียงแค่ปีกหมวกและจมูกโด่งๆ ของเธอที่โผล่ออกมาเท่านั้น  พร้อมกับท่าทางที่นิ่งๆ และเย็นชาของเธอมันทำให้ฉันสัมผัสได้ถึงความรู้สึกที่ไม่เคยได้สัมผัสมาก่อน  มันเป็นความรู้สึกหนาวๆ เย็นๆ และชาไปทั้งตัวยังไงก็ไม่รู้ ฉันพยายามจะชะเง้อมองหน้าเธอ  แต่ก็ทำไม่ได้  ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน

“อย่า

!!!

  ฉันขอโทษ  ฉันจะไม่ยุ่ง ฮือๆๆ  อย๊า

!!

ผู้หญิงชุดดำคนนั้นถือปืนอยู่ข้างลำตัวพร้อมจ้องมองผู้หญิงอีกคนด้วยสายตาที่แข็งกร้าว  ฉันเห็นแววตาเธอเพียงแค่แว๊บเดียวก่อนที่ฉันจะละความสนใจออกไปเมื่อมีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น

ติงติ่งติ๊งติง  ติงติ่งติ๊งติง

เสียงโทรศัพท์ของผู้หญิงอีกคนดังขึ้น  เธอรีบลุกขึ้นจากลักษณะที่ฟุบอยู่เป็นท่านั่งและรีบกะวนกะวายหาโทรศัพท์  และเมื่อเธอทราบว่าโทรศัพท์ของเธออยู่ในกระเป๋าเสื้อ เธอก็รีบหยิบออกมาทันที  แต่ผู้หญิงชุดดำคนนั้นเข้ามาแย่งซะก่อน  ทั้งสองแย่งโทรศัพท์กันเอาเป็นเอาตาย

เพี๊ยะ

!!

ผู้หญิงชุดดำคนนั้นตบเข้าที่หน้าของเธออีกครั้ง จนเธอล้มฟุบลงไปเหมือนเดิม  เมื่อเธอตั้งสติได้ก็ลุกขึ้นมาพร้อมกับเอามือจับหน้าตัวเองด้วยความเจ็บปวด

ผู้หญิงชุดดำยกโทรศัพท์ขึ้นมาดูและเมื่อเธอเห็นว่าโทรศัพท์มีสายเรียกเข้าเป็นเฟสทามเธอก็แสยะยิ้มใส่  ฉันเห็นรอยยิ้มของเธอ  ตอนนี้ฉันเห็นมุมปากของเธอเพิ่มมาอีกนิดหน่อย  เธอยื่นโทรศัพท์ไปที่หน้าของผู้หญิงคนนั้นพร้อมกับเลื่อนปัดหน้าจอเปิดเฟสทามขึ้นมา  ฉันไม่รู้ว่าปลายสายคนที่เฟสทามมาคือใคร  ฉันได้ยินเพียงแค่เสียงของผู้ชายที่เล็ดลอดออกมาจากโทรศัพท์เท่านั้น

“นั่น

!

เกิดอะไรขึ้น

!!

เธออยู่ที่ไหน?? “

“ช่วยด้วย

!

ช่วยฉันด้วย

!

ผู้หญิงชุดดำค่อยๆ เลื่อนปืนจากข้างลำตัวเข้ามาจ่อหน้ากล้องโทรศัพท์อย่างช้าๆ

ฉันเห็นหน้าจอโทรศัพท์

!

  ที่เป็นภาพของผู้หญิงอีกคนร้องไห้ขอชีวิต  พร้อมกับปืนที่โผล่ออกมาเพียงแค่ครึ่งกระบอก

 

นั้นแปลว่า....ผู้หญิงชุดดำคิดจะฆ่าเธอผ่านเฟสทามให้คนที่อยู่ปลายสายดูงั้นเหรอ?

“อย๊า

!!

อย่า

!!!

เสียงร้องที่อ้อนวอนขอชีวิตพร้อมกับยกมือไหว้อย่างน่าเวทนาสุดๆ ของผู้หญิงอีกคน  การแสดงออกของเธอทำให้ใจฉันเต้นแรงราวกับฉันเป็นเธอซะเอง  ตอนนี้ฉันรู้สึกกลัวสุดขีดทั้งๆ ที่ฉันไม่ได้เป็นคนโดนฆ่า  เสียงกรีดร้องของเธอทำให้ฉันรู้สึกหดหู่อย่างบอกไม่ถูก แต่ผู้หญิงชุดดำคนนั้นกลับไร้ความปราณี  เธอยิ้มมุมปากอย่างเยือกเย็นก่อนที่จะลั่นปืนออกไป

ปั้ง

!!!

“เฮ้ออออ

!!

  เฮ้ออออ

!!

ฉันสะดุ้งตื่นขึ้นนั่งพร้อมกับเหงื่อที่ไหลท่วมตัว

               

“อะไรเนี่ย?  ฉันฝันไปหรอกเหรอ”

  เอ๊ะนี่?  อะไรพันตัวฉันเต็มไปหมด  มีผ้าขาวๆ  พันที่หัวแล้วก็ตัวของฉัน ทำไมถึงรู้สึกเจ็บแสบๆ ที่หัวใจแบบนี้นะ  ฉันค่อยๆ เอือมมือไปจับที่หน้าอกของตัวเอง  และพรางเอามืออีกข้างไปจับที่หัว  อะไรกัน ฉันเป็นอะไรเนี่ย  ทำไมถึงได้อยู่ในสภาพนี้?  ฉันค่อยๆ กวาดสายตามองไปรอบๆ ห้องที่ฉันกำลังอยู่ ณ ตอนนี้  ขาวไปหมดเลย  ฉันจะไม่ถามเหมือนในละครนะว่าที่นี่คือที่ไหน  ฉันมั่นใจว่าที่นี่ต้องเป็นโรงพยาบาลแน่ๆ 

เอี๊ยดดดด

เสียงประตูถูกเปิดออก  ฉันรีบหันไปทันทีที่ได้ยินเสียง  เห็นว่าเป็นผู้ชายสวมชุดกาวน์สีขาว  เดาว่าต้องเป็นหมอแน่ๆ  กับผู้หญิงสวมชุดขาวอีกคนที่เดินมาด้วย  คนนี้น่าจะเป็นพยาบาล แล้วก็......ผู้หญิงแก่อีกคน  เธอเดินเข้ามาใกล้ๆ ฉันพร้อมกับแววตาที่ดูตกใจและวิตกกังวล  น้ำตาที่คลอของเธอร่วงลงมาอาบแก้มเต็มไปหมด

“แกไม่ตาย ฮือๆๆ แกไม่ตาย”

ผู้หญิงแก่คนนั้นโผล่เข้ามากอดฉัน  ทั้งๆ ที่ฉันงงสุดๆ ไปเลย  ฉันค่อยๆ เอามือจับที่ไหล่ของเธอและผละออก

“คุณ......เป็นใครคะ?”

“ห๊ะ?  นี่.....ฉันแม่แกนะ แกไม่รู้จักฉันงั้นเหรอ?”

ผู้หญิงแก่คนนั้นหันไปมองหน้าหมอที่กำลังยืนเช็คจออะไรสักอย่างที่อยู่ข้างๆ เตียงฉัน

“มันความจำเสื่อมน่ะแม่”

“อะไรน๊ะ??”

“ผมบอกว่ามันความจำเสื่อม”

 “ความจำเสื่อม

!

  ฉันความจำเสื่อมงั้นเหรอ?”

 แต่......จะว่าไปแล้วฉันเองก็จำอะไรไม่ได้เลยแหะ  จำไม่ได้แม้กระทั่ง......ชื่อของฉัน

“ว่าแต่......ฉัน....ชื่ออะไรคะ?”

“คะ?  ฮ่าๆๆๆๆ”

“คุณหัวเราะอะไร  ฉันแค่ถามชื่อฉันนะ ก็คุณเป็นคนบอกเองไม่ใช่เหรอว่าฉันความจำเสื่อม  แล้วฉันก็จำชื่อตัวเองไม่ได้จริงๆ ด้วย”

“เอาล่ะๆ  ฉันไม่หัวเราะแกแล้ว  แกชื่อ...”

“ไอด้า

!

หญิงแก่คนนั้นพูดแทรกขึ้นมาพร้อมกับจ้องหน้าหมอตาเขม่น

“อะ..อะ...ไอด้า เหรอคะ?”

“ใช่  หนูชื่อไอด้า  หนูเป็นลูกของแม่  แล้วนี่ก็ไอ้แฟ็งค์  พี่ชายของหนู”

หญิงแก่คนนั้นหมายถึงหมอที่กำลังตรวจฉันอยู่  เขาทำสีหน้าแปลกๆ แลดูมีพิรุธยังไงชอบกล  แต่แล้วฉันก็ต้องละความสงสัยออกมาเมื่อรู้สึกว่าเหมือนมีใครจับที่หัวของฉัน

หญิงแก่คนนั้น.....เอามือลูบหัวฉัน พร้อมกับหลั่งน้ำตาออกมา

“หมดเวรหมดกรรมแล้วนะลูก  เริ่มต้นชีวิตใหม่นะ  แม่จะดูแลหนูเป็นอย่างดีนะไอด้า”

 

หมดเวรหมดกรรมงั้นเหรอ? อะไรกัน 

นี่.....ฉันงงไปหมดแล้ว  ไม่ใช่ว่าฉันไม่เชื่อว่านี่คือครอบครัวฉันหรอกนะ  แต่ฉันแค่รู้สึกแปลกๆ  ทำไมเธอพูดเหมือนกับ.....เมื่อก่อนชีวิตฉันคงจะทุกข์ทรมานมาก  แต่ก็ไม่รู้สิ  ฉันจำอะไรไม่ได้สักอย่าง  ฉันเดาไว้ก่อนเลยว่า  ครอบครัวของฉันต้องเป็นครอบครัวที่มีปัญหาแน่ๆ ไม่งั้นคงไม่ดูน่าหดหู่ขนาดนี้หรอก  

 

..................................................................................

ห้ามคัดลอกหรือดัดแปลงผลงาน!!!  

มิเช่นนั้นจะดำเนินคดีตามกฎหมาย!!!

แสดงเพิ่มเติม

รีวิว (0)

เรื่องนี้ยังไม่มีรีวิว