เกริ่นนำ
โลกมนุษย์เป็นสิ่งที่สวยงามหากแต่ก็แฝงไปด้วยยาพิษ ความริษยา ความพยาบาท แต่ก็มีสิ่งที่สวยงามรอพวกมนุษย์อยู่เป็นสิ่งที่มองไม่เห็นด้วยตาเปล่า คนมี ญารบารมี และมีจิตผูกพันเท่านั้นที่จะเห็นพวกเขาได้ สายฝนที่โปรยปรายลงมาจากฝากฟ้า ดั่ง สวรรค์ ได้รับรู้ถึงการที่จะเกิดขึ้นจากผู้มีบุญบารมีจักลงมายังโลกมนุษย์ เพื่อลบล้างความผิดที่ตนได้กระทำลงไป เธอผู้ได้รับโทษอาญาแห่งสวรรค์ความผิดนี้จักสิ้นสุดลงเมื่อใดกัน.....
วัด บุษรา (วัดสมมุติ)
สองสามีภรรยาอายุกลางคนเดินกระนุงกระนิงเข้ามาในวัดเพื่อมาทำบุญอุทิศส่วนกุศลในบุตรที่จะเกิดในไม่ช้านี้
“คุณแก้วตื่นเต้นจังคะ ว่าลูกของเราเกิดมาจะเกเรไหม” แก้วผู้เป็นภรรยาร้องถามสามี
“เขาต้องเป็นคนดีแน่คุณเพราะเราตั้งมั่นอยู่ในความดี” พิพัตน์สามีแก้วพูดให้กำลังใจภรรยา
“ ค่ะ ฉันก็เชื่ออย่างนั้นคะ เข้าไปข้างในเถะคะคุณ หลวงพ่อคงรอเรานานแล้วล่ะคะ”
ข้างในวิหารศักดิ์ ศิษย์
ผู้ที่มีญารบารมีนั่งภาวนาสวดมนต์อยู่ได้รับรู้ถึงการมาของผู้มีภาระหน้าที่ ที่ต้องทำในแดนมนุษย์จึงลืมตาขึ้นมาเห็นสองสามีภรรยาถือของถวายสังฆทานเข้ามา และ หญิงสาวสวมใส่ชฎาที่ดูก็รู้แล้วว่ามิใช่คนธรรมดาแน่นอน
(ไม่ต้องกลัวเราหลอก เราไม่ทำร้ายใส่พระคุณเจ้า) หญิงสาวร้องกว่า
( เหตุใดท่านจึงปรากฏตัวให้เราเห็น) พระคุณเจ้าร้องถาม
( เราต้องการให้พระคุณเจ้าบอกกับ สามีภรรยาคู่นี้ว่า ให้เขารักษาปิ่นปักผมอันนี้ไว้ เพราะอีกไม่นานเจ้าของปิ่นปักผมอันนี้จักลืมตาดูโลกและไม่ให้เกิดเหตุการณ์น่าสะพรึงกลัวเกิดขึ้น) หญิงสวร้องกล่าว
(แต่นี่มันไม่ใช่กิดของสงฆ์) พระคุณเจ้า
(นั้นรู้แต่เราอยากให้เท่าช่วยเรา เพราะเราบอกใครไม่ได้แล้ว เราขอตัว) พูดจบหญิงสาวผู้ลึกลับหายตัวไปไวราวกับสายลม
“หลวงพ่อเจ้าคะ ดิฉันสองคนมาถวายสังฆทานเจ้าคะ” แก้วร้องบอกจุดประสงค์ของตนเอง
“โยม... โยมหญิงเก็บปิ่นปักผมอันนี้เอาไว้ติดตัวตลอดเวลานะ”
“ทำไมล่ะเจ้าคะ หลวงพ่อ”
“เมื่อถึงเวลาเจ้าของปิ่นเขาจะมาเอาปิ่นของเขาเอง”
.
.
.
.
.
.
เย้ๆมาจองเนื้อเรื่องและพื้นที่ไว้ก่อนเบยยย555555
จะพยายามอัพให้ทุกวันนะ แต่ตอนนี้เฮาติดสอบเด้ออิอิ ฝากเรื่องนี้ไว้ในใจด้วยนะค่ะ
Guest
