ลุ้นรัก...นางร้ายเจ้าเสน่ห์

           ในส่วนตัว  อาจเป็นเพราะตัวเองเป็นคนชอบอ่านหนังสือ  และตระหนักอยู่เสมอว่ายิ่งอายุเพิ่มขึ้น  ความละเอียดอ่อนและการใช้ภาษายิ่งด้อยลง  ยิ่งการเขียนให้ถูกต้องและสละสลวยยิ่งไม่ต้องพูดถึง  โดยเฉพาะภาษาไทยที่เป็นภาษาประจำชาตินั้น  เนื่องจากมีการปะปนเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นตลอดเวลาในสังคมไทย  การผสมกับภาษาต่างชาติทำให้ตัวเราเองขาดความระมัดระวังในการใช้  จึงขอใช้พืื้นที่นี้ในการฝึกปรือการใช้ภาษาไทย  แต่อาจมีภาษาต่างชาติเข้ามาใช่ร่วมบ้างเพื่อให้เกิดความทันสมัย  กระชับขอความให้ตรงประเด็นบ้าง  เพราะในชีวิตจริงเราใช้ภาษาปนกัน  ต้องขอขอบคุณเว็บไซต์  ธันวลัย มา ณ โอกาสนี้

           แนวนิยาย  เป็นนิยายโลกสวย  หากใครไม่สนใจก็ขออภัยด้วย  เพราะปกติแล้วเป็นที่ชอบอ่านนิยายโลกทราม  (เอาเข้าไป)  เพราะคิดว่ามุมมืดที่เรามองไม่เห็นนั้นมันมีอยู่  ตระหนักให้ได้ว่านี่คือโลกที่เราอยู่อาศัยกัน  นอกจากเรื่องราวในชีวิตประจำวันที่เราได้พบเจอ  ส่วนใหญ่แล้วเป็นเรื่องธรรมดาที่ดูแล้วก็ดำเนินไปเรื่อยๆ  จึงต้องหาอะไรที่อ่านแล้วทำให้เกิดความรู้สึกขึ้นมาบ้างว่า  โลกนี้ที่มองเห็นไม่ได้มีแต่ที่เรารับรู้เท่านั้น  ยังมีที่เรามองไม่เห็น  และเข้าไม่ถึงด้วย  แต่พอได้รู้  ได้เห็นก็ทำให้เกิดความคิดว่า  "ฉันอยากอยู่ในโลกที่แสนสวยงาม  ที่บางครั้งเรื่องเลวร้ายมันก็ทำให้เกิดสิ่งที่ดี  ต่อตัวเอง  และคนรอบข้างได้บ้าง  แต่เป็นไปได้ก็อย่าให้สิ่งเลวร้ายนั้นเกิดกับเราเลย"

           นิยายส่วนใหญ่ตัวละครค่อนข้างเป็นคนที่สมบูรณ์แบบ  แต่เชื่อเถอะว่า  ในโลกนี้ไม่มีใครที่สมบูรณ์แบบ  อ่านไปจะรู้เองว่าความสมบูรณ์แบบบางทีก็นำมาซึ่งเรื่องราว  รวมถึงความสมบูรณ์แบบไม่ได้ช่วยแก้ไขปัญหาได้ทุกอย่าง 

          ถามว่า  "ทำไมต้องให้ตัวละครเอก  เป็นคนสมบูรณ์แบบ"  คำตอบง่ายๆ  คือ  ต้องการปลูกฝัง  และฝากฝังให้ผู้อ่านนึกอยากจะเอาอย่างตัวละครที่สมบูรณ์แบบเหล่านั้น  ลางๆ  คือ  การสร้างคนให้เป็นคนดี  มีคุณภาพ  และศักยภาพ  ให้เกิดขึ้นในสังคมให้มาก  ผู้เขียนเองก็เป็นนักอ่าน  อ่านเรื่องราวนิยายมาก็เยอะ  ตัวละครในเรื่องหากเป็นคนเก่งรอบด้านมันเหมือนทำให้ผู้อ่านเกิดเเรงฮึดที่อยากจะเป็นอย่างคนนี้  อยากเรียนเก่ง  อยากเป็นคนเก่ง  อยากทำได้ทุกอย่าง  ซึ่งผลมันมาบังเกิดกับตัวเอง  คือ  การตั้งใจเรียน  การลงมือทำไม่ใช่สักแต่รู้  แต่ไม่เคยลองทำ  พยายามใช้ชีวิตให้มีการกระทำเกิดขึ้นให้มาก  เพราะชีวิตของผู้เขียนค่อนข้างจืดชืด  วันหนึ่งสามารถนอนหลับได้ทั้งวัน  ทำให้วันนั้นที่หลับไปนั้นผ่านไปอีกวัน  เวลาล่วงไปอีกวัน  โดยไม่ได้ทำให้ก่อเกิดอะไรขึ้นมาเลย  บางทีมานั่งนึกย้อนกลับที่หลังว่า  ทำไมเราปล่อยเวลาให้เลยผ่านได้ขนาดนั้น  เวลาที่เลยผ่านมันไร้ค่าขนาดนั้นเชียวหรือ

           ยังไงก็ฝากนิยายของผู้เขียนไว้ด้วยนะ  พูดคุยกันได้  ติติงได้  รวมถึงบอกกล่าวจุดที่ผิด  เพราะบางทีกลับมาตัวก็ยังเห็นข้อผิดอยู่นั่นเอง  แต่ก็มองข้ามเลยผ่านไป  การเขียนแต่ละตอนมีการทวนกลับมาแก้ไขตลอด  แต่ก็มีความผิดพลาดได้ตลอด  ต้องขออภัยมา  ณ  ที่นี้ด้วย

                                                                       ขอบคุณสำหรับพื้นที่