[คิดไปเอง]

สวัสดีผู้อ่านทุกๆท่านนะครับ ขอฝากตัวด้วยนะครับ

.

.

.

.

“คิดไปเอง”

เรื่องนี้นับว่าเป็นเรื่องแรกที่ผมอยากจะนำมาเล่าสู่กันฟังนะครับ ซึ่งเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นจริงจากตัวของผมเอง ไม่ได้สนุกอะไรมากมายนะครับผมเขียนไม่ค่อยเป็นเท่าไหร่ มีเติมแต่งคำบางคำลงไปบ้างเพราะผมจำทุกเหตุการณ์ไม่หมดครับ ยังไงก็ขอฝากตัวด้วยนะครับ 

เคยมีคนกล่าวไว้ว่า “ความรักนั่นเกิดขึ้นได้ทุกที่และทุกเวลาครับ ไม่ว่าจะเป็นที่ไหนก็ตาม” ซึ่งความรักของผมนั้นมันเกิดขึ้นในช่วงที่ผมอยู่ในรั้ว “เทคนิค” ครับ เป็นเรื่องความรักแบบชายกับชาย จริงๆผมก็พูดได้ไม่เต็มปากคงบอกได้แต่ว่าเป็นเรื่องที่คิดไปเองมากกว่าครับ แต่ก่อนที่ผมจะมาเป็นแบบนี้ สมัย ม.ต้น ผมก็เคยชอบเพื่อนผู้หญิงนะครับ แล้วทีนี้แม่ผมเขาไม่อยากให้ผมมีแฟนระหว่างเรียนเพราะกลัวว่าการเรียนผมจะเสีย คือคนเป็นแม่ก็ย่อมมองอนาคตของลูกอะครับ จึงโทรไปบอกทางนั้นว่าเรื่องของผมกับเขาให้จบลงแค่นี้ หลังจากนั้นเป็นต้นมามันคงเป็นจุดเปลี่ยนของชีวิตผม ความทรงจำบางเรื่องก็ลืมๆไปบ้างแล้วครับ เรื่องราว หลายปี ที่ผ่านไป ตั้งแต่ พ.ศ.2552 ตอนนี้ผมอยู่มหาวิทยาลัยแล้ว 

ตั้งแต่ผมเกิดมา จนตอนนี้อายุ 22 จะ 23 ปี แล้วครับ ยังไม่เคยสัมผัสกับ ความรัก จริงๆจังๆสักที  เมื่อก่อนผมมองว่า การบอกรักใครนั้นยากแสนยากครับ แต่พอได้บอกไปจริงๆ กลับรู้สึกว่าการบอกรักมันก็เป็นเพียงการเริ่มต้นของความทุกข์เท่านั้น จนกระทั้งช่วง 3-4 ปี ที่ผ่านมานี้ ไม่รู้ว่ามีอะไรดลใจผมให้หยิบหนังสือธรรมะมาอ่านทำให้ได้ข้อคิดเกี่ยวกับการใช้ชีวิตมากมาย สุดท้ายก็ทำให้รู้สึกว่าหากเรามองความรักที่ไม่สมหวังที่มันทำให้เราเกิด “ทุกข์” มันก็คงเป็น “เวรกรรม” ที่เราเคยสร้างมาตั้งแต่ชาติปางก่อนก็ได้ เพราะหากเราไม่ได้ทำไว้…ชาตินี้เราก็คงไม่ต้องมารับในสิ่งที่เราทำไม่ว่าจะกรรมดีหรือกรรมชั่วก็ตาม เอาหละผมพูดยืดเยื้อมากความไปละ ถ้าอย่างนั้นก็เริ่มเลยนะครับ  
*
*
*