[AuFanFic singto × krist] [ 18+ ] ยามซากุระร่วงโรย Zenbon Sakura

[AuFanFic singto × krist] [ 18+ ] ยามซากุระร่วงโรย 


ก่อนอ่านฟิคเรื่องนี้ขอชี้แจง กรุณาอ่านช้าๆ

ฟิคเรื่องนี้เป็นคู่ สิงโต×คริส ไม่ใช่ ก้องภพ × อาทิตย์
และผมจะไม่แต่งคู่ ก้องภพ × อาทิตย์ เพราะชื่นชอบคุณพลอยมากเลยไม่อยากเข้าไปแตะตัวละคร

(แต่สิงโต × คริสถ้าชงเข้มๆอาจมีแต่งอีก)

Au หมายถึงการบิดเบือนคาแรคเตอร์ ฟิคเรื่องนี้มีความจิต มีความดาร์ค มีความดราม่า

สำคัญ ขอคำติ ด้วยนะครับ อะๆๆเดี๋ยวไม่กล้าติ ขอคำติชมด้วยนะครับ เพราะจะได้เอาไปปรับปรุงต่อไป ฟีดแบ็กคือกำลังใจสำหรับคนสร้างงานครับ

ในทวิสเตอร์เปิดแท็ก #เลโอคริส เอาไว้พูดคุยกันนะ

............................................................................................................................

บทนำ

เพราะชาติบ้านเมืองคือสิ่งสำคัญยิ่งกว่าชีวิต จึงยอมแลกทุกอย่างเพื่อคงไว้ซึ่งสิ่งสำคัญ แม้ต้องแลกด้วยทุกอย่างที่มีก็ยอม

เพื่อนที่คิดว่าจะภักดีต่อกันจนวันตายกลับกลายเป็นศัตรูที่หมายจะเอาชีวิต

คนสำคัญที่สัญญาว่าจะปกป้องเอาไว้ให้ได้กลับได้แต่มองดูยากที่ถูกพรากจากกัน

ความฝันที่เคยคาดหวังว่าสักวันต้องทำสำเร็จแต่สุดท้ายกลับไร้พลังจะไขว่คว้าให้ได้มาแม้แต่อิสระของตนเอง

"ท่านพ่อข้าไม่ไป ท่านแม่ช่วยข้าด้วย ข้าไม่ไป"

เสียงร่ำไห้ของเด็กน้อยไม่อาจทำให้ผู้เป็นบิดาใจอ่อน ผู้เป็นแม่พยายามดิ้นรนขัดขืนแต่แรงผู้ชายสองคนจึงทำให้ไม่สามารถทำได้ดั่งใจ เอื้อมมือไขว่คว้าลูกน้อยแต่ก็ได้เพียงความว่างเปล่า

"ท่านแม่ ท่านแม่ ข้าไม่ไป ท่านแม่ช่วยข้าด้วย"

ใช่ว่าคนเป็นพ่อจะยินดีที่ต้องพรากจากผู้เป็นที่รัก หากแต่ไม่ทำเช่นนี้ผู้เป็นที่รักจะถูกทำร้าย จึงได้ยอมที่จะให้ลูกชายเพียงคนเดียวถูกพรากไปเป็นเชลยในต่างแดน เพียงหวังว่าสักวันจะมีพลังพอจะนำพากลับคืนสู่ที่ที่เรียกว่าบ้านอีกครั้ง

ร่างบนที่นอนสะดุ้งเฮือกจากฝันร้าย เขาฝันเช่นนี้มาตลอด 12 ปีที่ต้องจากบิดามารดามายังต่างแดน ยามใดที่หลับฝันก็จะเห็นเห็นดวงตาคู่นั้น ใบหน้านั้น และเสียงร้องไห้ ที่ดังก้องในความทรงจำ

"ท่านแม่"

เพราะต้องมาอยู่เพียงคนเดียว เขายังจำได้ดี วันนั้นวันที่เขาต้องกลายเป็นเชลย เป็นหนึ่งในสมบัติของมาเฟียญี่ปุ่นผู้เลือดเย็นผู้ที่ไม่แม้แต่กระพริบตายามบั่นคอศัตรู

เขาเฝ้าภาวนาให้ตัวเองถูกสังหารด้วยน้ำมืออันเหี้ยมโหดนั้นในสักวัน แต่มันก็ไม่เคยมาถึง

เสียงเลื่อนประตูทำให้ใครอีกคนรู้สึกตัว

"ฝันร้ายอีกแล้วหรอเลโอ"

"ไม่มีอะไร นอนไปเถอะ อีกนานกว่าจะเช้า"

"นายก็มานอนสิ ไม่งั้นฉันจะหลับได้ยังไง"

ไม่มีเสียงตอบรับมีเพียงเสียงย่างก้าวที่เดินผ่านประตูออกไป เพราะยึงไม่รุ่งสางอากาศยังคงเหน็บหนาวแต่ภายในใจที่เหน็บหนาวยิ่งกว่า

แม้วันเวลาจะเปลี่ยน การปฏิวัติเข้ามาเปลี่ยนระบบการปกครอง แต่ก็ไม่ได้เปลี่ยนสถานะที่เขาเป็น ยังคงเป็นเชลย เป็นทาส เป็นอะไรก็ตามที่ชายคนนั้นอยากให้เป็น

อิสระที่ไม่เคยมี บ้านที่ไม่มีให้กลับ แม้แต่เวลาสุดท้ายของผู้ให้กำเนิดเขาก็ยังไม่มีโอกาสได้เห็นหน้าเป็นครั้งสุดท้าย คำสั่งเสียยังไม่อาจได้ยิน

สิ่งที่ถูกส่งมาให้มีเพียงมีดสั้นของบิดา และแหวนของมารดา เป็นสิ่งสุดท้ายที่ให้ระลึกถึง

"เลโอ ทำไมมาอยู่ที่นี่อีกแล้ว"

เขาไม่ได้ตอบอะไร ยังคงมองดาบยาวในมือ แสงจันทร์สะท้อนบนคมดาบ ดาบที่เคยเป็นของศัตรู ศัตรูที่เขาไม่มีโอกาสได้แก้แค้นด้วยมือตัวเอง

"เลโอ ถ้ายังสนใจดาบเล่มนั้นมากกว่าฉัน ฉันจะทำลายมันทิ้งซะ"

"ทำไมถึงฆ่าเขา"

คำถามที่เอ่ยขึ้นลอยๆ คำถามที่เขาเคยเอ่ยถามหลายครั้ง และคำตอบยังเป็นเช่นเดิม คำตอบของความวิปลาสที่ไม่อาจแก้ไข

"พ่อหรอ เพราะเขาแย่งนายไปจากฉัน ใครก็พานายไปจากฉันไม่ได้ นายเป็นของฉันเลโอ ของฉันคนเดียว"

"ไปนอนเถอะคริส ผมจะไปกับคุณเอง"

"ไปกันเถอะเลโอ"

"สิงโต ชื่อของผมไม่ใช่เลโอ"

"ต่อไปฉันจะเรียกนายว่าสิงโต ฉันไม่ชอบชื่อเลโอที่พ่อเรียกนาย สิงโตของฉัน สิงโตของคริส"

คำพูดซ้ำๆเหมือนคนเพ้อๆที่ขาดสติ ความวิปลาสที่เขาเป็นคนบ่มเพราะ 12 ปี เปลี่ยนทุกอย่างจนไม่มีวันเหมือนเดิม ไม่ใช่แค่สิงโตที่เป็นของคริส แต่คริสก็จะเป็นของสิงโตเท่านั้น

ความโสมมที่หล่อหลอม สีแดงที่เข้มจนกลายเป็นสีดำ ไม่มีวันกลับเป็นสีขาว ไม่มีวัน