“นายมองผู้หญิงเอเชียคนนั้นตาแทบไม่กระพริบเลยนะคาวิลล์”
เอียน วินสตัน เอ่ยขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มขบขันที่ไม่สามารถเก็บไว้ได้อีกต่อไปประโยคนี้ทำให้เบลค เบอร์นเนอร์หันมายิ้มพลางเสยผมที่ยุ่งเหยิงของตนเองไปมาสองสามที
ชายหนุ่มคนที่ถูกเอ่ยชื่อขึ้นหันกลับมามองเพื่อนก่อนจะนิ่วหน้าอย่างหงุดหงิดไม่น้อยสีหน้านั้นคงความกระด้างไว้อย่างปิดไม่มิดแสดงให้เห็นถึงความไม่พอใจอย่างยิ่งยวดกับคำกล่าวหาของเพื่อนหนุ่ม
“เธอมีสามีแล้วนายก็เห็นนี่”
“นายแย่งมาได้แน่คาวิลล์ ดูเห็นสายตาที่เธอมองมานั่นไหม”
“เอียน! นี่นายจะบ้ารึไง! เธอมีลูกแล้วนะ อย่าพยายามให้ฉันเป็นคนเลวได้ไหมเพื่อน”
“ปกติฉันไม่เห็นนายจะแคร์เรื่องนี้นี่คาวิลล์..ดูอย่างคราวอลิซนั่นไง นายยังแย่งมาได้เลย หล่อนหมั้นกับหมออัลเบิร์ตตั้งสองปีมาแล้ว”
เบลคยิ้มขำกับประโยคนี้ของเอียนจนต้องเผลอหัวเราะออกมาเบาๆ
“ฉันเห็นด้วยว่ะ เอียน จำได้ด้วยว่ากว่านายจะสลัดหล่อนออกไปจากวงจรชีวิตได้มันเกือบทำให้นายหลอนไปเลยตั้งสองเดือนเต็มๆ”
“พวกนายก็พูดเกินไปคาวิลล์ไม่ได้หนีหัวซุกหัวซุนขนาดนั้นสักหน่อย”
“คาร์สัน ขอบใจนะที่พยายามช่วย”
Guest
