The Dangerous Obsession เพียงรักมหาศาล (25+) #อ่านฟรีจ้า

The Dangerous Obsession 

เพียงรัก...มหาศาล 

(25+) 

โดย 

ลินอลิน 

‘รณภพ’ คือนิยามของคำว่าสุภาพบุรุษ เขาอ่อนโยน สุภาพ ใจเย็น 

แต่ ‘ไลลา’ รู้ดีที่สุดว่า ‘อดีตว่าที่พี่เขย’ ไม่ได้เป็นอย่างที่ใครเขาว่ากัน 

เมื่ออายุเจ็ดขวบเธอแอบเห็นเขาทำเรื่องบางอย่าง เรื่องที่ร้ายแรง 

นับแต่นั้นมาก็เหมือนคำสาปที่ทำให้เธอหนีจากเขาไม่พ้น 

เขาขู่เธออย่างเลือดเย็นที่รู้ตัวตนของเขา 

ฝังลึกในใจของเด็กเจ็ดขวบจนฝันร้ายไปหลายปี 

ต่อให้พยายามหนีอย่างไร สุดท้ายโชคชะตาหรือแรงโน้มถ่วง 

ก็เหวี่ยงให้เธอกลับมาเจอเขาอยู่ดี 

วินาทีนั้น ไลลาตระหนักได้แล้วว่า...เธอไม่มีทางหนีเขาพ้น! 

เขากลับเข้ามาในชีวิตเธออีกครั้ง ในฐานะ ‘เจ้านาย’ 

และดูเหมือนว่าเขาจะยังมีอิทธิพลเหนือเธออยู่ อย่างที่เคยเป็นมาเสมอ 

“เธอไม่ใช่คนโง่ เธอน่าจะรู้จุดประสงค์ของพี่ที่เรียกเข้ามาทำงานด้วย ใช่ไหม?” 

เขาค่อยๆ ประสานมือหนาใหญ่เข้ากับมือเล็กที่เปียกชื้นจากความตื่นเต้น 

บีบมันเบาๆ ก่อนพูดด้วยสุ้มเสียงที่หนักแน่นและดุดัน 

“เธอไม่มีทางหนีพี่พ้นหรอก อย่าพยายามเลย” 

ตัวอย่าง 

“ไลลา เมื่อกี้เราอยู่ในห้องครัวด้วยใช่ไหม” เขาถามด้วยโทนทุ้มต่ำ ประกายตาวาววับเหมือนตำรวจกำลังล้วงความลับจากผู้ร้าย 

ทั้งที่เขาต่างหากที่เป็นผู้ร้ายในเรื่องนี้! 

เธอส่ายหน้าช้าๆ ตากลมเริ่มปริ่มน้ำ 

“ไม่โกหกสิ ก็พี่เห็นเราเดินตามออกมา” 

“ไลลาไม่เห็นอะไรทั้งนั้นนะคะ” เสียงของเธอสั่นพอๆ กับขาเล็กๆ ทั้งสองข้าง เขาเป็นชายหนุ่มตัวใหญ่อายุสิบแปดปีบริบูรณ์ ขณะที่คนที่ถูกเขาคุกคามคือเด็กสาวอายุเจ็ดขวบย่างแปดขวบ แล้วจะไม่ให้เธอหวาดกลัวได้อย่างไร แค่ออกแรงนิดเดียวคอเธอก็หักคามือเขาแล้วไม่ต่างอะไรกับกิ่งไม้ 

“แต่เมื่อกี้เหมือนเรากำลังจะพูดอะไรกับคุณพ่อ ไลลากำลังจะฟ้องเรื่องพี่หรือเปล่า” 

เด็กสาวกัดริมฝีปากล่าง ก่อนส่ายหน้าดิก หลุบตามองพื้นเพราะหวาดกลัวแววตากดดันของอีกฝ่าย 

“เด็กโกหก” กล่าวจบ เร็วกว่าอะไรทั้งหมด ตุ๊กตาที่ผู้เป็นย่ามอบให้ถูกโยนไปไกลตามแรงเหวี่ยง น้ำสีขุ่นไหวกระเพื่อมเมื่อมีวัตถุบางอย่างตกใส่ ไลลามองการกระทำนั้นตาค้าง พร้อมมองตุ๊กตาสุดรักที่ลอยเหนือผิวน้ำนิ่ง 

ฉับพลันน้ำใสเริ่มรื้นขึ้นขอบตา ปากอิ่มสีเรื่อแบะออกเตรียมส่งเสียง 

“อย่าร้อง” สุ้มเสียงนุ่มนวล ทว่าให้ความรู้สึกทรงอำนาจ ร่างสูงยอบตัวลงตรงหน้าเด็กน้อย สองมือจับบ่าเล็กๆ นั่นไว้มั่น เขาบีบมัน...แรงขึ้น จนนวลเนื้อขาวผ่องใต้เสื้อกลายเป็นสีขาวซีด ก่อนจะเปลี่ยนเป็นรอยแดงออกม่วง สีหน้าของเด็กสาวเหยเกกับแรงอันมหาศาล ใบหน้าหล่อเหลายังคงประดับยิ้มน่าขนลุกขณะที่เอ่ยถ้อยประโยคต่อมาด้วยน้ำเสียงเย็นชาไร้ไมตรี 

“รู้อะไรไหม พี่ล่ะเกลียดเด็กแบบเธอที่สุด” เขาเว้นจังหวะ รอให้เด็กสาวหุบริมฝีปากที่กำลังจะส่งเสียง แล้วจึงกล่าวต่อ “ถ้าไลลาไม่อยากเป็นเหมือนตุ๊กตาตัวนั้น เรื่องที่เห็นวันนี้ ห้ามบอกใคร ให้มันเป็นความลับของเรา ทำได้ไหม” 

เด็กน้อยไม่ตอบ เนื่องจากพยายามกลั้นสะอื้น ทั้งร่างสั่นงันงกจนน่าสงสาร ขนอ่อนในกายลุกชันด้วยความหวาดกลัว เธอไม่กล้าสะอึกสะอื้นให้เขาเห็น กลัวว่ามันจะทำให้เขาโกรธแล้วทำร้ายเธอได้ 

“ว่าไง เข้าใจที่บอกหรือเปล่า” 

“...” 

“พูดสิ!” คราวนี้ชายหนุ่มตะคอกเสียงดังพร้อมกระชากแขนเล็กๆ นั่นจนร่างเล็กแบบบางเซถลามาข้างหน้า 

เด็กน้อยผวากับการกระทำรุนแรง หัวใจของเธอแทบหยุดเต้น ปากเล็กเผยออ้าออกอย่างตกใจเป็นปฏิกิริยาตอบสนองตามธรรมชาติ 

อยู่ๆ ก็สัมผัสได้ถึงของเหลวซึ่งอุ่นร้อนที่หว่างขา 

ใช่...เธอกลัวจนฉี่ราดเลยทีเดียว! 

ลงแค่ 50%-70% นะคะ 

รักกันก็ขอคอมเม้นกำลังใจด้วยน้า จะได้รู้ว่าผู้อ่านคิดเห็นอย่างไร เผื่อปรับปรุงให้สมบูรณ์แบบ 

ลินอลินจะสุ่มแจกหนังสือให้จากคอมเม้นทั้งหมดตั้งแต่บทหนึ่งถึงบทสุดท้ายที่ลง 

ใครเม้นบ่อยๆ ก็มีสิทธิ์เป็นเจ้าของเล่มนี้ฟรีๆ เลยจ้า 5555+ (เรียกแขกได้หน้าด้านมาก) 

เขาย้ายจากเด็กดีมาลงเว็บนี้เพราะขี้เกียจตัดเข้าโคมไฟค่ะ และลงเว็บเดียวเลย 

ไม่ต้องใช้เหรียญ กุณแจ หรือดาวก็อ่านได้ค่ะ ไม่ได้เปิดระบบนั้น 

จิ้มไลค์เพจมาเม้ามอยกันค่ะ 

ลินอลิน 

ลินอลิน