เมอร์ริด้า...ของผม

แนะนำตัวละคร

พระเอก :  เซอร์เรสต์

สุขุม ขี้อ้อน ขี้อ่อย รักเมียด้วย

นายเอก  : ไวโอเลต

ร่าเริง  น่ารัก ใจอ่อน รูปหล่อน่าสวย และที่สำคัญยังซิงอยู่จ้า

สวัสดีค่ะ ฉันชื่อ ไวโอแลต เป็นหญิงสาววัย 18 ปี(อย่าพึ่งเข้าใจผิดนะอ่านต่อไปก่อนนะ) เป็นคนร่าเริงชอบเล่นกิฬา เช่นวิ่งแข่งและปันจักรยาน

วันหนึ่งคุณแม่ของฉันได้รับงานไปขายของบริเวณริมแม่น้ำแห่งหนึ่ง ฉันจึงขอไปด้วย พอถึงวันงานคุณแม่ของฉันได้ขายของหมดเร็วเสียก่อน

คุณแม่ของฉันเลยพาฉันเดินเที่ยวที่ตลาดจนถึงร้านสุดท้ายบรรยากาศเริ่มจะเช้าแล้วเพราะว่าตลาดเริ่มขายตอน 04.00 น.

พอเราจะเดินกลับ แต่กับได้ยินสียงคอร์นเสิร์ตพวกเราจึงเดินไป ระหว่างทางเป็นทางเปลี่ยวก่อนถึงคอร์นเสิร์ตพวกเราเห็นคน 2คนวิ่งไปดูคอร์นเสิร์นเหมือนกัน แต่ฉันรู้สึกกลัวๆก็เลยรีบตั้งสติ แล้วบอกแม่ให้เดินกลับทันที

แต่พอฉันหันหลังกลับไปอีกที ฉันเห็นพวกผู้ชาย 2 คนกำลังวิ่งเข้ามาใกล้พวกเรา แม่และฉันก็รีบวิ่งหนี แม่ของฉันวิ่งตามหลังฉันเพื่อให้ฉันหนีไปก่อน พอวิ่งมีซักระยะฉันหันหลังกลับไปแม่กับผู้ชาย 2 คนนั้นก็หายไปแต่ฉันกับเห็นผู้ชายประมาณ 10คนกว่า กลับขี่จักรยานมาทางฉัน

ฉันก็รีบวิ่งสุดชีวิตจนมาซอกตึกซึ่งไม่มีอะไรเลยนอกจากสุนัขพันธุ์พุดเดิ้ลสีขาวเนื้อตัวมอมแมมไปหมด ฉันคิดในใจว่าตนเองคงไม่รอดแน่ ฉันกลัวสุดชีวิตพอพวกเขาลงมากลับมีรถตู้มา 2 คันฉันกลัวมากพวกผู้ชายที่ขี่จักรยานก็เดินตรงมาทางฉันแต่พวกเขากลับเดินผ่านฉันไปกับสายลม(เหมือนคนไม่มีตัวตน) แล้วเก็บหมาตัวนั้นไปตอนนั้นความกลัวสุดขีดของฉันลดลงอย่างรวดเร็วตอนนี้ฉันรู้สึกความโกธรเพิ่มขึ้นยิ่งกว่าแข่งรถซิ่งสะอีกซึ่งฉันอยากจะร้องดังๆออกมาด้วยความโกรธ ฉันไปแย่งจักรยานของพวกมันมาได้คันหนึ่งด้วยความโมโหเลยไม่สนใจว่าพวกมันจะโกรธหรือเปล่า

ฉันจึงรีบดีดตัวออกมาทางรถตู้ที่อยู่ระหว่างกับกำแพงที่แคบระยะห่างประมาณ 90 ซม. พอเดินถึงตรงประตูรถมีผู้ชายคนหนึ่งเดินสวนทางกันเป็นผู้ชายที่ประหลาดเค้าทำตัวมิดชิดใส่เสื้อสีดำปิดหน้าปิดตาฉันแทบจะมองไม่เห็นพอเค้าเดินสวนมาทำให้ฉันกับจักรยานไปชนกับรถตู้อย่างแรง

ในตอนนั้นเองซึ่งฉันกำลังโมโหอยู่กับยิ่งโมโหเข้าไปใหญ่และก็อายในเวลาเดี่ยวกันแต่เค้ากับไม่สนใจฉันเลยเดินไปอย่างไม่มีอะไรเกิดขึ้น ฉันจึงรีบลุกแล้วหันไปด่าผู้ชายคนนั้นแต่พอหันไปผู้ชายคนนั้นหันมาและถอดหน้ากากออก

ในตอนนั้นใบหน้าของเค้าสีแทน คม คิ้วเข้ม หนา ดวงตาแววประกาย ปากแซ็กซี่ โดนใจอ่ะสเปกเลยไม่!ฉันไม่มีเวลามาคิดอย่างนี้นะ แต่ในตอนนั้นฉันยืนมองหน้าเค้าเองเค้าก็ยิ้มมุมปากให้ฉันด้วยเหมือนรู้ใจกันอ่ะเขิน

เฮ้ย!ฉันต้องรีบตั้งสติทันทีแล้วเอาความโกรธ เมื่อกี้ออกมาแล้วรีบหันหน้ากลับด้วยความโกรธแล้วเดินหนีออกมาด้วยความเขินนิดๆในตอนนั้นเอาฉันรู้สึกเหนื่อยพอมองไปข้างหน้าฉันเห็นโต๊ะไม้ใต้ร่มไม้ใหญ่ฉันจึงเข้าไปนั่งพัก สักพักฉันรู้สึกอยากกลับบ้านฉันลุกออกจากที่นั่นไปได้สักพักฉันรู้สึกมีคนตามจึงหันหลังกลับไปเจอผู้ชายคนนั้นอีก เค้าหยุดเดินแล้วพูดลอยๆว่า

“จะกลับจริงๆเหรอ แถวนู้หน้ากลัวนะ (เวลาประมาณ 05.46 น.) ถ้ากลับไปคงคิดถึงแย่เลย”

ฉันก็แอบเขินแต่ฉันก็ยังโมโหอยู แต่ฉันเป็นคนใจอ่อนเลยเดินย้อนกลับไปที่โต๊ะไม้เหมือนเดิม ฉันคิดว่าเค้าคงไม่อยากให้ฉันกลับจริง(มั้ง)

ผู้ชายคนนั้นเค้าบอกชื่อ เซอร์เรสด์ แค่ได้ยินชื่อใจก็ละลายแล้ว ฉันก็เลยถามไปว่า “ตามฉันมาทำไม”     ไม่ทันไรก็เห็นผู้หญิง 3 คนเดินตรงมาหาเค้า สวยทั้งนั้นเลย

เซอร์เรสด์บอกฉันว่าพวกเธอเป็นแค่ญาติฉันฉันก็เลยโลงใจ พวกเธอมาขอถ่ายรูป ฉันก็พยายามไม่สนใจ เซอร์เรสด์พูดว่า"หึง"เหรอ

พอฉันลุกขึ้นเค้าถอดเสื้อต่อหน้าฉัน เห็นถึงกับตะลึงตาค้าง เห็นแตเซ็กแพ็กเสื้อกามสีขาวผิวแทนไม่ค่อนเข้มมากเท่าไร สเปกเลยอ่ะใจละลายเค้าหันมาบอกฉันว่า “อย่าไปไหนนะ”ฉันก็เลยแกล้งหลับตามที่แผนวางไว้ฉันมองไปรอบๆเห็นทางออกเพียงแค่ 2 ทาง

ฉันคิดว่าถ้าเค้าเผลอฉันจะแอบหนีเพราะตอนนี้เช้าแล้ว แต่ในตอนนั้นเหมือนว่าโต๊ะตรงหน้าฉันมันรู้สึกแปลกๆ “มันเหมือนกับว่า”ฉันพูดในใจแล้วฉันก็หลับลงไป หลับสนิทเลย แต่ก่อนที่จะหลับฉันได้ยิน เซอร์เรสด์พูดว่า “เธอคือ เมอร์ริด้า* ของผม.....”

"ไวโอแลต  ไวโอแลต  ไวโอแลต ตื่นลูกเช้าแล้ว" เสียงของแม่ปลุกผม ผมก็รีบสะดุ้งตื่นทันที เฮีย นี่เราฝันไปเหรอเนี้ย แต่ก็ฝันดีนะ เมอร์ด้า

*เมอร์ริด้า : คนรักที่หมาดหวังจะแต่งงานด้วยซึ่งเป็นรักแรกและจะเป็นรักเดี่ยวตลอดไปแต่หมั่นกันทางในใจ

*เมอร์ริด้า : คนรักที่หมาดหวังจะแต่งงานด้วยซึ่งเป็นรักแรกและจะเป็นรักเดี่ยวตลอดไปแต่หมั่นกันทางในใจ

*เมอร์ริด้า : คนรักที่หมาดหวังจะแต่งงานด้วยซึ่งเป็นรักแรกและจะเป็นรักเดี่ยวตลอดไปแต่หมั่นกันทางในใจ