เจ้าเหมียวเกี่ยวรัก

“โปสการ์ดขนาดเล็ก ๑๐ บาท ขนาดใหญ่ ๑๕ บาท ซื้อน้ำกับขนมมากินได้ ร้านตรงข้ามขายน้ำปั่น ร้านข้างๆ มีกาแฟสดกับขนมหวาน” ปานชีวันสะดุดตากับป้ายหน้าร้านนั้นเป็นอย่างมากเพราะเขียนด้วยเลขไทย เธอคิดว่าเจ้าของติดไว้เพื่อประชดแต่มองเข้าไปด้านในก็มีคนนั่งอยู่หลายโต๊ะแถมยังมีขนมกับแก้วน้ำแบบที่ว่าเป๊ะ บางคนซื้อขนมจีบซาลาเปาเข้ามานั่งกินด้วยซ้ำ

       มันคือร้านเล็กๆ ที่ขายโปสการ์ดสีหม่นไม่ว่าภูเขา แม่น้ำ ท้องฟ้าล้วนมีสีเทาเป็นสีหลักถึงมันจะเศร้าหมองแต่ปานชีวันกลับละสายตาไปจากภาพวาดเหล่านั้นไม่ได้

       “เข้ามาดูก่อนได้นะครับ ไม่ซื้อก็ไม่เป็นไร” เสียงของชายหนุ่มปลุกปานชีวันให้หลุดจากภวังค์แล้วหญิงสาวก็เข้าไปอยู่ในโลกแห่งความฝันทันที เขาต้องไม่ใช่มนุษย์ปกติแน่ๆ เพราะออร่าเจิดจ้ามาก ขนาดเสื้อที่ใส่เลอะสีประปรายแต่กลับดูเท่ขาดใจ