วิถีบูรพา
บทที่ 1 เด็กน้อย
“ ผู้หญิง รึผู้ชาย?”
แม่เฒ่าสกุลฮัวเอ่ยถามบ่าวคนสนิทที่อุ้มประคองเด็กน้อยในวงแขน ชุดงามแปลกตาที่ร่างนั้นสวมอยู่พาให้บ่าวนามหานซีตอบกลับไปว่า ‘เป็นคุณหนูขอรับ’ คำตอบเพียงเท่านั้นก็เบาใจแม่เฒ่าสกุลฮัว ใช้สายตาสำรวจร่างนั่นพอสังเขป พลันห้วงเสี้ยวที่สตินั้นแล่นผ่านความคิดเพียงชั่ววูบก็กระประดังเข้ามา แต่ก็เพียงแค่นั้นนางได้แต่เหยียดยิ้มหยามตัวเองให้กับความคิดอันไร้สาระสำคัญ
จักคิดเพ้อเจ้อไปเยี่ยงใดเมื่อเด็กตรงหน้าเป็นหญิงหาใช่หลานชายที่เสียไปเมื่อสามปีก่อน แม้ถ้าบัดนี้ถ้าหลานชายตัวน้อยได้มีลมหายใจอายุอานามก็คงพอกันกับเด็กน้อยนี่ก็ตามที แต่ก็ชั่งเถิดเป็นหญิงก็ดี เพราะมิว่าจักเป็นหญิงหรือชายในเพลานี้เด็กที่ได้รับมาก็พอจะบรรเทาอาการป่วยทางจิตใจของสะใภ้เอกอย่างเน้ยฮวาที่จ่มจมอยู่กับความสูญเสียบุตรไปได้ทั้งนั้น
“แล้วคนที่พาก่งจู[คุณหนู]มาเล่า?”
แม่เฒ่าสกุลฮัวเอ่ยถามบ่าวตนสนิทอีกครั้งด้วยหวังจักให้สินน้ำใจ แต่หานซีกลับส่ายหน้าปฏิเสธด้วยเด็กชายที่อุ้มคุณหนูในวงแขนตนมาก่อนหน้านี้นั้นบัดนี้ได้สิ้นใจไปเสียแล้ว
“ข้าได้คุณหนูมาจากเด็กชายในขบวนคุ้มกันที่จักผ่านด่านบั๊กเม้า[ทวนหอก] บัดนี้เด็กผู้นั้นสิ้นลมไปแล้วขอรับเนี่ยเนี้ย[แม่เฒ่า] เหลือแต่เพียงคุณหนูผู้นี้ที่ข้าได้รับมาพร้อมคำสั่งเสียที่ว่าให้พาคุณหนูท่านนี้กลับไปส่งยังบ้านอาหลู่เทอร์ ที่เมืองหลวงขอรับ”
“อืมส์...”
เสียงนางครางรับรู้ อีกครั้งที่แม่เฒ่าสกุลฮัวยกยิ้มเหยียดโชคชะตา ร่างกายร่วงชราอันผันผ่านมาแต่มรสุมร้ายขยับเข้ามาใกล้เด็กน้อยในห่อผ้า เส้นไหมปักงามระยับที่เด็กน้อยนั้นสวมใส่และคำสั่งเสียที่ได้รับจากนักคุ้มกันพอบอกใบ้ได้ถึงชาติกำเนิดจากดินแดนอันไกลโพ้น สกุลอาหลู่เทอร์ เป็นสกุลใหญ่สืบเชื้อสายมองโกลสูงศักดิ์ที่เข้ามารับใช้ทางการในตำแหน่งสูงแม้บัดนี้จักมาขยายอำนาจในหัวเมืองรองอย่างลั่วปัง แต่ก็คงมิลืมถิ่นฐานเดิม..
แม่เฒ่าสกุลฮัวหวนคิดไปแล้วถอนหายใจยาว คราแรกนางเพียงพยายามยอมรับโชคชะตา แต่ว่าก็ยังสองจิตสองใจ ปานมีปีศาจร้ายคอยกระซิบทีข้างหูให้ทำตามความปรารถนาอนึ่งหากมิมีสิ่งใดยืนยันเด็กน้อยเบื้องหน้าก็ไร้ตัวตน เด็กชายในขบวนคุ้มกันนั้นสิ้นแล้วจักมีผู้ใดทราบความอีกเมื่อคนตายนั้นหากได้กล่าวสิ่งใดได้ นางหวนคิดอย่างถี่ถ้วนแต่ก็พลันน้ำตาไหลเมื่อเจ้าเด็กน้อยนั้นใช้ดวงตาสีน้ำตาลวาวใสจดจ้องพร้อมเอ่ยเสียงแผ่วเรียกนางว่า ‘ต้าเนี้ย’[แม่ใหญ่] หัวใจดุจหินผาแห่งนางพังทลาย ดวงจิตอันอ่อนแรงเผลอหวนคำนึงไปยัง หลานรักที่สิ้นชีพเพราะพิษไข้ กงจื้อน้อย[คุณชายน้อย] นั้นเพียงสองขวบปี เจ้าเสียงใสยังมิทันได้เอ่ยปากเรียก ‘เนี้ย’[แม่]ด้วยซ้ำ
นางหวนคิดไป เมื่อถอนสติออกมาได้แล้วจึ่งขยับกายลุกขึ้นสอดสองแขนตนมารับร่างเด็กน้อยจากมือหานซีนั้นไปกกกอด..
“จักนำไปส่งสกุลอาหลู่เทอร์ได้เยี่ยงไรเล่าหานซี เมื่อคุณหนูนี่คือ ‘กงจู้แห่งบ้านสกุลฮัว’’[นายน้อยแห่งบ้านสกุลฮัว]”
..
ยามฟ้าเปิดเมฆาคลี่กลีบเผยให้เห็นดวงตะวันอันจาดจ้า สิ้นความมืดมนแห่งพายุร้ายที่ผันผ่าน กลิ่นคาวที่คละคลุ้งในอากาศค่อยจืดจางดั่งโชคชะตานั้นจงใจกลบความหฤโหดที่ผ่านพ้น ยามอุษาอรุณขบวนเกี้ยวแห่งสกุลฮัวเคลื่อนผ่านเนินบั๊กเม้าไปอย่างเงียบเชียบพร้อมความลับที่ไม่มีผู้ใดแพร่งพราย..
ความลับยังคงเป็นความลับ แต่ด้วยความเร่งรีบศพของเด็กชายผู้กระเสือกกระสนคุ้มครอง ‘สินค้า’ ของสำนักคุ้มภัยตระกูลฮุ้นจึงมิได้ถูกฝัง หานซีบ่าวสกุลฮัวนั้นโยนร่างเด็กชายไร้วิญญาณที่ฝากฝังคุณหนูน้อยนั้นให้แม่เฒ่าสกุลฮัว ทิ้งลงหลังเนินบั๊กเม้า โดยหารู้ไม่ว่า..
หลังกองเนินรกชัฏนั้นเล่า มีซากศพนับสิบของเหล่าพี่น้องสำนักคุ้มกันที่ถูกสายฝนกระหน่ำซัดกลบกลิ่นคาวเลือดกองก่ายกันอยู่เพียงปิดไว้ด้วยดงไม้ หลังเนินบั๊กเม้าเส้นทางหฤโหดซ่อนศพเหล่านั้นไว้อย่างกับถูกเวทย์มนต์ปีศาจร้ายร่ายใส่ สกุลฮุ้น[เมฆา] เกือบสิบชีวิตสิ้นชีพลงพร้อมกับความล่มสลายแห่งตระกูลสำนักคุ้มกัน
เมื่อ’สินค้า’ ที่ถูกว่าจ้างให้นำส่งสกุลอาหลู่เทอร์คราวนี้นั้นสกุลฮุ้นสำคัญผิดคิดว่าเป็นเพียง ‘บุคคลธรรมดา’ การคุ้มกันถึงได้หละหลวมจนนำมาแต่ความสูญเสียเกือบสิ้นทั้งตระกูล
หากแต่ฟ้ายังคงปราณีเมื่อกงจู้[คุณชาย]แห่งสกุลฮุ้นในวัยเพียงห้าขวบนั้นได้หนีรอดออกมาจากขบวนคุ้มกันที่ถูกโจมตีได้ด้วยโชคชะตา ร่างเล็กที่สิ้นลมกระตุกเฮือกแล้วเปิดตาโพล่ง ก้อนโลหิตสีดำในช่วงอกถูกพลังลมปราณที่บิดาซัดใส่ในช่วงใกล้สิ้นกระตุ้นเตือนให้หัวใจนั้นได้เต้นอีกครั้ง..
เจ้าเมฆาน้อยตื่นขึ้นมาท่ามกลางกองซากศพ ความแค้นแห่งสกุลฮุ้นนั้นฝังแน่น ทั้งหน้าที่ทั้งหนี้เลือด ทุกสิ่งต่างถูกอัดรวมอยู่ในตัว ฮุ้นเซี่ยวกงจู้ [นายน้อยแห่งตระกูลฮุ้น].
TBC.
Guest
