บทนำ
...ในศักราชที่เทคโนโลยีได้รับการพัฒนามาจนถึงจุดที่เรียกว่าสูงสุด ผู้คนในยุคนี้ต่างก็มีความสะดวกสบายมากจนแทบจะไม่ต้องออกจากที่อยู่อาศัยกันเลยทีเดียว การติดต่อสื่อสารที่ไร้พรมแดนขวางกั้น ทำให้คุณสามารถมีเพื่อนได้ทั่วโลกแบบที่ไม่ต้องกลัวอะไร ของใช้ที่เรียกได้ว่าเป็นของวิเศษที่สามารถทำให้คุณเนรมิตสิ่งของที่ต้องการได้เพียงเวลาไม่นาน หึ! มันน่าสนใจมั้ยล่ะ? แต่ทุกสิ่งทุกอย่างที่กล่าวมาข้างต้น มันเป็นเพียงแค่ส่วนหนึ่งเท่านั้น...
“เฮ้อออ!!!” เสียงถอนหายใจของคนๆหนึ่งดังขึ้นภายในห้องสีขาวสะอาดที่มีเพียงสิ่งของที่จำเป็นสำหรับการใช้ชีวิตตัวคนเดียวของหนุ่มโสดอย่างเขา อย่างเช่น โต๊ะและเก้าอี้สำหรับทำงาน แต่ในตอนนี้บนเก้าอี้ตัวนั้นได้มีร่างของผู้ที่เป็นเจ้าของห้องนั่งกุมขมับตนเองอยู่พลางถอนหายใจออกมาอย่างรุนแรง บ่งบอกว่าคนๆนั้นมีอารมณ์เครียดจัด บนใบหน้าของเขาที่ถึงแม้ว่าจะหน้านิ่วคิ้วขมวดเป็นปมจนไม่รู้ว่ามันจะแก้ออกหรือไม่ ก็ยังมองออกว่าชายคนนี้หน้าตาดีแค่ไหน และก่อนที่ชายผู้นี้จะหลุดออกมาจากความคิดของตัวเอง ก็มีเสียงของสิ่งที่เรียกว่า อุปกรณ์สื่อสาร หรือที่เรียกให้เข้าใจก็คือ โทรศัพท์ ที่เพียงแค่เคาะที่หน้าจอที่เป็นกระจกใสเบาๆก็เป็นการตอบรับสายเรียกเข้าที่ส่งสัญญาณแจ้งเตือนเจ้าของโทรศัพท์อยู่ หลังจากเจ้าของโทรศัพท์ที่นั่งทำหน้าเครียดอยู่นานหลายชั่วโมงรับสายที่โทร.เข้ามา จากคิ้วที่ขมวดอยู่แล้วก็ยิ่งขมวดมุ่นไปอีกเมื่อรู้ว่าใครเป็นผู้ที่โทร.มา
กริ๊ก!!!
“ฮัลโหลวววววว ว่างายยยย พี่โทร.มารบกวนรึเปล่า?” ผู้ที่โทร.มากล่าวทักด้วยน้ำเสียงที่ดูร่าเริงเป็นพิเศษเมื่อฝั่งนี้รับสาย
“ไม่ยังงัย ไม่รบกวนเท่าไหร่ มีอะไรรึเปล่า?” ฝั่งนี้ตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงเนือยๆตามนิสัย ก่อนจะถามถึงประเด็นหลักที่เขาจะพูดคุยกับพี่สาว ใช่แล้ว เขามีพี่สาว เป็นพี่แท้ๆที่คลานตามเขาออกมาจากท้องเดียวกันในเวลาไม่กี่นาที ครับ...เขามีฝาแฝด เกิดหลังเรียกพี่เกิดก่อนเรียกน้อง โบราณเค้าถือไว้ ซึ่งก็ไม่แน่ใจว่าเค้าเป็นใครและมันโบราณขนาดไหน...
“เอาหล่ะ งั้นเข้าเรื่องเลยละกัน พี่เห็นว่าทิวตกงาน พี่เลยอยากให้ทิวกลับบ้านมาดูแลกิจการของครอบครัว พี่รู้ว่าเราคุยกันเรื่องนี้แล้ว และเรื่องก็จบไปนานแล้ว แต่พี่ก็ยังอยากให้ทิว...”
“เฮ้อออ!! เอาเถอะครับ ตอนนี้ผมคงไม่มีกระจิตกระใจจะทำอะไรไปอีกนาน จะให้ผมกลับวันไหนล่ะ? ผมจะได้เตรียมตัวถูก” ก่อนที่ผู้เป็นพี่สาวฝาแฝดจะพูดหว่านล้อมน้องชายตนเองจบ จู่ๆน้องชายของเธอก็แทรกด้วยการถอนหายใจ และพูดต่อด้วยน้ำเสียงแบบเดิมจนติดเป็นนิสัย โดยเป็นเชิงว่าตกลงกับคำหว่านล้อมของผู้เป็นพี่
“จ...จริงหรอ? ตกลงแล้วงั้นสินะ ถ้างั้นเอาเป็นวันพรุ่งนี้เลยละกัน ทิวคงจะมาถึงตอนค่ำๆ เดี๋ยวพี่ให้คนขับรถไปรับแล้วกัน งั้นก็แค่นี้แหละ รีบไปเตรียมตัวซะ บ๊ายบาย”
กริ๊ก!!!
หลังจากที่พี่สาวของเขาวางสายไป เขาก็ต้องรีบไปเก็บของเพื่อเตรียมตัวกลับบ้านในวันรุ่งขึ้น ในขณะที่กำลังเก็บของอยู่นั้น จู่ๆ เขาก็เหลือบไปเห็นของบางอย่าง มันคือสร้อยคอที่มีจี้รูปดาว 6 แฉก
เขายิ้มเบาๆให้กับสร้อยเส้นนั้นพร้อมกับพูดประโยคสั้นๆประโยคหนึ่งออกมาเบาๆ “นานมากเลยนะ...ซีน” น้ำเสียงดูมีความสุขจนเหมือนจะลืมเรื่องที่ทำให้เขาเครียดก่อนหน้านี้ แต่หากลองมองที่ดวงตาของเขาดีๆ ก็จะเห็นถึงแววตาของความเศร้าใจ ความผิดหวัง และความรู้สึกของคนที่สูญเสียสิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิตไปโดยไม่มีวันหวนกลับ...
______________________________________________________________________________________________________
Talk : สวัสดีจ้าาาาาาา หายไปนานเลย ฮ่าาาา วันนี้ก็กลับมาแล้วแถมด้วยการเอาเรื่องใหม่มาจองพื้นที่ =.=
เรื่องเก่ายังไม่จบ ก็หางานให้ตัวเองเพิ่มอีกจนได้ (ไม่เข็ด)
มาที่เรื่องนิยายดีกว่า จากการที่ทุกท่านอ่านมา อย่าเข้าใจผิดว่ามันเป็นนิยายดราม่าแต่อย่างใด มันคือนิยายแนวแฟนตาซี (หลักๆอ่ะนะ) ที่เกี่ยวกับ...ไม่เอาดีกว่า ไม่อยากสปอย เดี๋ยวไม่สนุก (จริงๆมันก็ไม่สนุกอยู่แล้ว -.-) เอาเป็นว่า เรื่องนี้จะเป็นนิยายแนวแฟนตาซีเกมส์ออนไลน์ มันเป็นฟิค ซึ่งมันไม่ควรจะถือว่าฟิคด้วยซ้ำ เพราะตัวละครล้วนแล้วแต่มาจากเกมที่ได้บอกไว้ในชื่อเรื่อง Lost Saga ใครเคยเล่นเกมนี้บ้าง ใช้ความมีจินตนาการบวกความที่มีเลือดวาย(?)อยู่ในตัว จึงได้คิดพล็อตออกมา ฮ่าาาา จริงๆอยากให้คนอ่านไปเล่นหรือทำความรู้จักกับเกมนี้ก่อน เพื่ออรรถรสในการอ่านอ่ะนะ แต่มันคงเป็นไปไม่ได้ ฮ่าาาา เอาเป็นว่าเดี๋ยวจะอธิบายในนิยายละกัน แต่สำหรับผู้ที่เคยเล่นหรือเล่นเกมนี้อยู่ ก็คงจะคิดว่าบทนำมันเกี่ยวกับ Lost Saga ตรงไหน ผมขอให้อ่านไปเรื่อยๆดีกว่า แล้วเจอกันในตอนที่ 1 นะครับ
Guest
