อัฏฐหยกเอกาฤทัย

“คุณนิลคะ ห้องอยู่ทางนี้ค่ะ” 

แม่บ้านวัย 66 พูดกับอรรณพด้วยน้ำเสียงอบอุ่นบ่งบอกว่าเจ้าตัวเป็นคนใจดี รอยยิ้มอ่อนโยนแย้มส่งให้เขาไม่ต่างจากก่อนตอนเคยเลี้ยงดูหลานชายของบ้านเมื่อครั้งเขายังเยาว์วัย 

ชายหนุ่มเดินตามผู้สูงวัยมาหยุดอยู่หน้าประตูไม้บานใหญ่ คุณป้าแม่บ้านไขกุญแจให้คลายล็อกออกและส่งกุญแจอีกดอกให้กับอรรณพ 

“ห้องนี้เป็นห้องนอนเก่าของคุณชายนะคะ หลังจากที่ท่านได้แต่งงานกับแม่ของคุณหนูก็ไม่ได้ใช้มานานแล้วค่ะ ป้าให้เด็กๆ ทำความสะอาดและจัดเตรียมสิ่งอำนวยความสะดวกไว้ให้แล้ว มีอะไรขาดเหลือบอกป้าได้นะคะ” 

“ขอบคุณครับ” กล่าวตอบอย่างสุภาพ 

ภายในห้องนอนขนาดใหญ่โทนมรกตถูกแบ่งเป็นโซนต่างๆ ไว้อย่างชัดเจน เตียงนอนคิงไซซ์คลุมด้วยชุดที่นอนผ้าไหมมัดหมี่สีเขียวไพร ด้านข้างเป็นโต๊ะไม้แกะสลักเป็นลวดลายไทยประยุกต์วิจิตรงดงาม 

หลังแม่บ้านเดินจากไปชายหนุ่มปิดประตูลงกลอนก่อนที่จะเดินไปที่เตียงนอนด้วยความเหนื่อยล้าจากการบินระยะยาวและล้มตัวลงบนที่นอนนุ่มๆ อย่างโหยหาห้วงนิทรา... 

ขณะที่เขากำลังจะเคลิ้มหลับนั้น มีเสียงเสียงหนึ่งแว่วผ่านข้างหูด้านซ้ายของเขาเบาๆ 

มันเบาหวิวจนผู้ที่ได้ยินยากที่จะจับใจความคำพูดนั้นได้ 

‘เจอตัวจนได้นะ ฉันตามหามาตั้งนาน’ เสียงทุ้มเจือความอบอุ่นไร้ที่มาพยายามฉุดรั้งความสนใจของอรรณพให้จดจ่อ แต่ทว่าน่าเสียดายที่ไม่มากพอจะชนะห้วงนิทราอันแรงกล้าที่เรียกหาเขาอยู่ก่อนได้ชายหนุ่มจึงต้องยอมแพ้และหลับใหลไปอย่างจำใจ 

Story By: TheomonJ