เรื่องนี้แต่งขึ้นเพราะอยากลองดูว่าแต่งแนวพ่อบ้านจะเป็นยังไง55555 แล้วตอนนี้ก็ดูเรื่องพ่อบ้านปีศาจด้วย แต่อวยคู่นี้ในเกม mystic messenger จูเซน ไม่อยากจะเชื่อว่าจะมาแต่งอะไรแบบนี้55555 ถ้าชอบก็คอมเม้นบอกด้วยนะ รู้สึกอยากลองแต่งแนวนี้อีก
-------------------------------------------------------------
ใช่แล้ว...เรื่องนี้ผมเขียนขึ้นมาเพื่อเป็นชีวประวัติ แค่เผื่อว่าอยากจะหยิบขึ้นมาอ่านอีกรอบเท่านั่นนะขอรับ เรื่องราวของพ่อบ้านจนๆอย่างผมแต่กลับมีวาสนาเจอกับเจ้านายรวยๆ หึ...ผมเกรียดพวกคนรวย ชอบใช้แต่อำนาจ แต่ทำไงได้ เขาเป็นคนเจอผมเอง แล้วก็แต่งตั้งให้ผมเป็นพ่อบ้านตระกูลฮัน ถือว่าใหญ่พอตัวเลยนะขอรับ ก็เป็นประธานบริษัท C&R บริษัทผลิตภัณฑ์แมวดีๆนี้เอง พูดแล้วผมซักอยากจะจาม อาการแพ้แมวของผมมันกำลังกำเริบ
อ๋อ...ผมยังไม่ได้แนะนำตัวเลยนะครับ กะผมพ่อบ้านของตระกูลฮัน ชื่อ ฮยอน รยู ขอรับ แต่เรียกเซนก็ได้ขอรับ ก็มันเป็นนามแฝง เรียกว่าพ่อบ้านเซนก็ได้ สวนนายท่าน นายท่านชื่อ จูมิน ฮัน อายุนายท่านก็ 27 ปีแล้ว ดูๆก็คงรู้ขอรับว่าเป็นคน.....บ้าแมวสุดๆของที่สุดเลยละครับ เฮ้อ...รู้สึกนายท่านของผมจะเรียกแล้ว ขอตัวก่อนนะขอรับ
ผมกระโดดลงจากต้นไม้ที่ผมนั่งเขียนไดอารี่เล่นๆอยู่แทบจะทันที ผมรู้สึกได้ว่านายท่านจะเรียกผมนะ ถึงมันจะอยู่ไกลแต่ก็ไม่มาก หูผมก็ได้ยินอยู่เหมือนกัน หรือมันรู้สึกได้กันแน่ ผมรีบวิ่งเข้าไปหานายท่านตรงหน้าทันที นายท่านกำลังยืนรอกะผมอยู่เลย ผมเห็นร่างสูงใหญ่ยืนหันหลังมือสอดในกระเป๋ากางเกงทั้งสองข้าง รออยู่ในสวนไม่ห่างจากผมมากนัก ผมรีบวิ่งไปนั่งคุกเข่าลงตรงหน้าแล้วพูดว่า
“อา...อา...นายท่านมีอะไรหรือ...ขอรับ”
ผมหายใจหอบเวลาพูดเพราะวิ่งมาจนเหนื่อย นายท่านยืนนิ่ง ค่อยๆหันมาแววตาดูดุดัน สมกับเป็นนายท่านของผมจริงๆ ผมเงยหน้ามองนายท่าน
“ยืนขึ้น”
นายท่านใช้มือช้อนคางของผมให้ลุกขึ้นยืน ผมทำตามคำสั่งอย่างว่าง่าย
“นายท่านขอรับ”
ผมได้แต่ยืนงงๆ คอยแต่รอคำสั่งจากปากนายท่าน ผมจ้องมองไปในตาของนายท่าน มันทำให้ผมคิดถึงวันที่นายท่านเจอกะผมตั้งแต่วันแรกจริงๆขอรับนายท่าน
.
.
.
.
.
.
.
.
ตอนั้นผมนั่งหลบฝนพายุอยู่ในมุมซอยเล็กๆ ที่ดูลึกลับ ผมชอบอยู่ตรงนั้นมากขอรับ ผมมีปัญหาอะไรชอบมานั่งอยู่ตรงนี้ ตอนนั้นผม...หนีออกจากบ้าน ครอบครัวของกะผมเองมีความลำเอียงกับพี่ชายของผมยิ่งนัก ถึงตัวผมจะหนีออกมาก็ไม่มีใครตามหาผมเลย ผมเองก็จะไปเช่าห้องเช่าซักที่เพื่ออยู่หากินเอง อาชีพนักแสดงละครเวทีที่ผมอยากทำก็จะได้ทำซักที แต่ดันมาเจอพายุเข้าซะก่อน ผมก็เคยมานั่งกอดเข่าตรงนั้นทำให้ไปไหนไม่ได้ ตอนนั้นผมรู้สึกจนปัญญาจริงๆ จากนั้นนายท่านก็เดินมายืนตรงหน้าผมในชุดผ้าคุมมืดมิด ผมรู้สึกแปลใจว่าเขาผู้นี้เป็นใครกันแน่
“มาอยู่กับฉันสิ แล้วฉันจะช่วยนาย”
เขายืนมือออกมา ผมงงๆ เลยยืนมือไปจับคนตรงหน้าดึงผมขึ้นแล้วมากระซิบข้างหูผมอีกที
“ฉันจะไม่ทำให้นายเสียใจ มาทำงานอยู่กับฉันซะ นี่คือคำสั่ง”
“คำสั่ง...อะไร”
เขาดึงผมยืนขึ้นทำให้ผมเห็นใบหน้าของเขาชัดขึ้น ประธานบริษัทใหญ่ C&R ผลิตภัณฑ์ของเกี่ยวกับแมวดีๆนี้เอง ผมรู้ทันทีว่าเป็น จูมิน ฮัน ชื่อเสียงของเขาดังพอตัว ใครๆก็ต่างรู้จักเขา ผมมองเห็นแววตาของเขา เหมือนกับจะกลืนกินตัวผมเลย ดะ...เดี๋ยว ทำไมผมถึงคิดแบบนั้น
“คำสั่งก็คือคำสั่ง ฉันขอแต่งตั้งให้นายเป็นพ่อบ้านประจำตระกูลฮัน ต่อจากนี้นายคือ...พ่อบ้านของฉัน”
“ดะ...เดี๋ยวก่อน...”
ผมได้แต่อ้ำอึ้งพูดอะไรไม่ออก แล้วจู่ๆมาสั่งแบบนี้ นี่เป็นคำสั่ง ต่อจากนี้นายคือ พ่อบ้านตระกูลฮันหรอ?
คำสั่งบ้าบออะไร นี้เขาเพิ่งเจอกับผมครั้งแรกนะ ผมกำลังคิดเรื่องพ่อบ้านที่อีกคนพูดก็ไม่ทันคาดคิดว่ามือนั้นผมกำลังจับมือกับเขาอยู่ มือซ้ายของผมกำลังควงจับกับมือขวาของเขา แล้วเขาบีบมือของผมแน่นเหมือนออกคำสั่งที่เด็ดขาด ถ้าอยู่กับเขา ทำงานเป็นพ่อบ้านของเขากับเร่ร่อนไปหาที่อยู่ หางานเป็นนักแสดง คงยาก ผมจริงตัดสินใจแน่วแน่ว่า...
“ขอรับนายท่าน.... กะผมจะเป็นพ่อบ้านของท่านครับ”
ผมก้มโค้งเพื่อให้ความเคารพเจ้านายจำเป็นของผม
“นายชื่ออะไร”
“ฮยอน รยู ขอรับ”
“อ๋อ....ฮยอน...”
“แต่...ผมอยากจะใช้ชื่อใหม่”
“ชื่อใหม่?”
เขา...ไม่สิ นายท่านทำหน้างงกับที่ผมพูด ถึงผมอยากใช้ชื่อนี้ในวงการนักแสดง แต่ถ้ามาใช้ในฐานะพ่อบ้านก็ไม่เลว
“ผมอยากใช้ชื่อ...เซน”
“เซน หึ...นามแฝงสินะ พ่อบ้านของฉัน ขอแค่นี้ก็ให้ได้อยู่แล้ว”
“ขอรับ”
นายท่านพูดแล้วจู่ๆยกมือของผมที่จับมือกันอยู่ขึ้นมาในระดับหน้าของนายท่าน สิ่งที่นายท่านทำคือหอมมือขาวๆของผม ผมได้แต่ยืนนิงหน้าร้อน ตอนนี้ไม่รู้แล้วว่าสีหน้าของตัวเองเป็นยังไงกันแน่ ไม่อยากจะคิดสีหน้าตัวเองเลย
“พูดสิ...ว่านายคือพ่อบ้านของฉัน”
ผมหลับตาหายใจเข้าลึกๆก่อนลืมตาแล้วพูดว่า
“ครับ...กะผมคือพ่อบ้านของนายท่าน มีนามว่าเซนขอรับ”
“ดีมาก...สัญญานะ...ว่าจะอยู่เป็นพ่อบ้านของฉันจนกว่าชีวิตฉันจะหาไม่”
“ขอรับ...”
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“เซน...”
ผมได้สติอีกครั้งตอนนายท่านเรียกผม ตอนนี้ผมกำลังเสิร์ฟอาหารให้แก่นายท่าน อาหารเช้าที่กะผมทำอีกเช่นเคย อาหารเมื่อเช้าก็ต้องไข่ดาวสองฟอง ขนมปัง ผักนิดหน่อย แล้วก็เบคอน นายท่านนั่งหยิบมืดซ่อมขึ้นมาทานทันที ตอนนี้ผมกับนายท่านอยู่ในสวนที่สวย มีโต๊ะสนามสุดหรูตั้งประดับที่นายท่านนั่งอยู่ ผมยืนข้างๆแล้วกำลังหยิบแก้วกาแฟสีทองสวยกับกาน้ำชาสุดหรู แต่ไม่ได้ใส่น้ำชาไปหรอกนะ ในนั้นเป็นกาแฟร้อนที่รสชาติขมพอดู แต่นายท่านชอบทานกาแฟมาก แถมก็ยังชอบดื่มไวน์อีกด้วย ผมเทกาแฟใส่แก้วสวยแล้ววางลงข้างๆจานอาหาร
“อาหารไม่อร่อยหรือขอรับ นายท่าน”
“เปล่า...ก็อร่อยดีนี้ พ่อบ้านของฉันทำอาหารอะไรก็อร่อยหมดแหละ”
ผมสะดุดคำพูดชมของนายท่านไม่รู้กี่รอบแล้ว รู้สึกหน้าร้อนนิดๆด้วยนี้ แต่ก็ไม่รู้หรอกนะว่าหน้าของผมจะเป็นยังไง จะแดงมากแค่ไหน
“แหม่...ไม่ต้องชมมากก็ได้หรอกนะขอรับ”
ผมพูดแล้วถือถาดอาหารมาหนีบแขนแน่น รู้สึกเหมือนเกร็งไปทั้งตัวจริงๆ หรือผมกำลังจะเขินกันแน่
“หืม...เป็นอะไร ไม่สบายหรือเปล่า หน้าแดงเลย”
“ปะ...เปล่าขอรับ”
ผมพูดพรางจับหน้าของตัวเอง หลุดฟอร์มพ่อบ้านหมด ไม่ได้ๆ
ไม่กี่นาทีนายท่านก็ทานอาหารหมด ผมเอื้อมมือไปหยิบจานอาหารแต่ก็สะดุดเมื่อมือของผมถูกจับขึ้นอีกครั้ง มือของนายท่านจับคว้ามือของผมไว้ แล้วดึงตัวผมไปนั่งบนตักของนายท่าน มันทำให้หน้าของผมขึ้นสีอย่างมาก
“นะ...นายท่านขอรับ”
นายท่านสูดดมคอขาวๆขอผม ลูบคำผมสีของเล่น หรือว่านายท่าน...
“กลิ่นหอมจริงๆ ใช้น้ำหอมอะไรเนี่ย”
“ก็แค่น้ำหอมกลิ่นกุหลาบเองขอรับ”
กะผมพูดยิ้ม นายท่านเอามือลูบหน้าผมไปมา จ้องหน้าผมในระยะใกล้ ใกล้จนรู้สึกสัมผัสลมหายใจของนายท่านได้เลย
“นายท่านขอรับ”
ผมยันตัวกับอกแกร่งของนายท่าน เพราะเหมือนนายท่านจะลูบคำสูดดมจับส่วนอื่นของผมแล้ว
“ยังไม่ถึงเวลากินนะครับ”
ผมพูดยิ้มลุกขึ้นยืนแล้วหยิบจานแก้วน้ำชาเกินเข็นรถออกไปทันที
ผมรู้นะขอรับว่านายท่านต้องการจะกิน...ร่างกายของผม...
Guest
