Chapter1
@ที่ทำงาน
“แกลูกค้าคนนั้นหน้าตาดีอ่ะ” ชะนี 1
“ใช่ๆ ดีจริงอ่ะ น่าจีบๆ” ชะนี 2
“ฉันจอง” ชะนี1
แต่ยัยพวกนั้นยังไม่ทันคุยกันเสร็จ
“ นี่ๆกลับมาทำงานได้แล้วนะ” นั้นคือเสียงของชายคนหนึ่งที่เป็นผู้ออกเงินเดือนกับพนักงานหรือผู้จัดการร้านยัยพวกนั้นจึงกลับมาทำงานของตนเองที่ทางร้านได้จัดวางไว้เป็นอย่างดี
พี่ผู้จัดการร้านได้กล่าวว่า
“เนื้องจากลูกค้าคนนั้นสำคัญกับทางร้านนี้” ซึ่งจากการที่ฉันเดามานะคนๆนี้อาจจะมีอิทธิพล หรือเรียกอีกอย่างว่ามาเฟีย ดังนั้นฉันจึงเลือกที่จะไม่ข้องเกี่ยวกับลูกค้าคนนี้ดีกว่า …..เออ……มั่วแต่เล่าเรื่องตานี้จนลืมแนะนำตัวเลย ฉันชื่อ แอนน่า ทางบ้านทำอาชีพสีเทาฉันจึงหลีกมาทำงานแบบนี้โดยไม่เผยตัวตนที่แท้จริง เรามาเข้าเรื่องเลยดีกว่าหลังจากตานั้นเรียกพี่ผู้จัดการร้านเขาไปคุย
“แอนน่า”
“ คะ ”
“ช่วยไปคุยกับคนๆนั้นหน่อยนะ” พี่ผู้จัดการร้านชี้ไปเพราะฉันทำ
หน้างงใส่นิดหน่อย
“ คะ….ค่ะ” หลังจากนั้นฉันจึงเดินไปหาตานั้นด้วยสีหน้าประหลาดใจนิดหน่อย
“มีอะไรให้ช่วยคะคุณลูกค้า” ฉันพูดไปด้วยเสียงไพเราะให้เหมาะกับพนักงานที่ดีคนหนึ่ง
“ไม่อะไร” ห๊ะ!!! ไม่มีอะไรแล้วเรียกมาเพื่อสิ่งใดว่ะ ต่อยโชว์ได้ไหม
“นี่คุณลูกค้าพูดเล่นรึเปล่าคะ ที่ว่าไม่มีอะไร”
“เปล่าผมไม่ได้พูดเล่นนะครับคุณพนักงาน ผมไม่มีอะไรให้คุณชวยแต่ผมมีเรื่องจะยืมของสิ่งสิ่งหนึ่งกับคุณอยู่ที่ว่าคุณจะให้ผมยืมสิ่งนั้นไดรึเปล่า” หมอนั้นร่ายยาวแต่หมอนั้นจะยืมอะไรจากฉัน
“แล้วคุณลูกค้าจะยืมอะไรจากดิฉันคะ” ฉันไม่ได้ตอบแต่ยิงถามใส่เขาแทน
“บอกมาเถอะ คุณจะให้ยืมรึเปล่า” เขาถามคำถามนี้จนฉันรำคาญ
“ค่ะฉันจะให้ยืมแล้วคุณลูกค้าจะยืมอะไรมิทราบคะ”ฉันถาม
ออกไปเนื่องจากต้องการคำตอบทีแน่ชัดกว่านี้
“ผมจะยืมโทรศัพท์”
“เมื่อกี้นี้คุณพูดว่าจะยืมโทรศัพท์เหรอ????” ฉันตกใจกับการขอยืมโทรศัพท์ของเขาเพราะฉันไม่รู้ว่าเขาจะเอาไปทำอะไร
“ครับ งั้นก็ส่งมันมาให้ผม”หลังจากที่ตานั่นเอาโทรศัพท์ของฉันไปเขาก็พิมพ์อะไรบางอย่างที่ฉันนั่นไม่รู้
“งานเลิกกี่โมง” ตานั่นถามฉันซึ่งทำให้ฉันนั้นงงเป็นพิเศษ
“ถามทำไมคะ”
“กี่โมงล่ะ”
“ตีสาม”ฉันตอบไปเพื่อให้บทสนทนานั้นจบ
“……”ตานั้นไม่ตอบอะไรกับมาเอาแต่ทำหน้านิ่งใส่ฉัน
“ไม่มีอะไรจะถามแล้วใช่ไหมคะจะได้ไปทำงาน”
“อืม ก็ไปทำสิไม่ได้ห้ามซะหน่อย” หืม!!!ต่อยตานี่ซักหมัดจะมีคนว่าไหม
3.00 น.
ทุกคนทยอยกลับบ้านกันหมดเหลือแต่ฉันที่มั่วเก็บของอยู่
“ทำไมยังไม่กลับอีกล่ะ” เสียงอันคุ่นหูที่เพิ่งได้ยินไม่กี่ชั่วโมงดังขึ้นแทรกระหว่างความมืด
“แล้วคุณลูกค้าล่ะคะไม่กลับเหรอร้านเราปิดแล้วรออะไรหรือลืมอะไรรึเปล่าคะ” ฉันถามตานั้นไปเพราะเวลานี้มันจะใกล้เคียงเช้ามืดแล้ว
“เปล่า ผมรอคุณนั้นแหละ”
“ห๊ะ!! แล้วคุณจะรอทำไม เราไม่ได้เป็นอะไรกันนะ” ฉันถามไปอย่างงงๆ
“ตอนนี้มันก็ดึกแล้วคุณจะกลับบ้านคนเดียวได้ไง มันอันตรายนะ”
“อืมเป็นห่วงฉันว่างั้นเถอะ” ฉันทำสีหน้ากวนประสาทเขาอย่างทะเล้น
“ใช่ผมเป็นห่วง กลัวคุณเป็นอะไรกลับยังล่ะนี่จะตีสี่แล้วนะ” ตานั่นยิ้มอย่างอ่อนโยน บวกความสงสัย
“ไปกลับๆ”ฉันตัดปัญหาด้วยคำพูดสั้นๆเพียงคำดียว
ระหว่างทางกลับนั้นเราสองคนไม่ได้พูดอะไรจนถึงบ้านของฉัน
“ขอบคุณนะที่มาส่งน่ะ”
“เดี๋ยว”ตานั้นเหมือนมีอะไรจะพูดกับฉันแต่เหมือนมันจะพูดยาก
“มีอะไร”
“ดูแลตัวเองนะ”
Guest
