>>> เส้นทางนี้...ตุปัดตุเป๋ <<<<
‘ตุปัดตุเป๋’ แปลว่า อาการที่เฉไปเฉมา
เฉไปเฉมา เหมือนวงโคจรของผมตั้งแต่ได้เจอไอ้หน้าตี๋ที่ตึกเรียนพิเศษปิดประตูลิฟต์ใส่หน้า นับจากวันนั้นหน้าตี๋ๆ ของมันก็เข้ามาวนเวียนใกล้ๆ จนวงโคจรของผมตุปัดตุเป๋ไปหมด...
นายเอก : พิวเตอร์ / เตอร์
พระเอก : ต้า / ตี๋
##################
Intro : ก่อน...ตุปัดตุเป๋
ผมชื่อ ‘พิวเตอร์’ คุณนายทิพย์เธอตั้งชื่อมาให้อย่างนั้น อย่าเพิ่งสงสัยว่ายัยคุณนายนี่เป็นเจ้าชีวิตเจ้าศักดินาหรือไร นั่นน่ะคำเรียกแม่บังเกิดเกล้าของผมเองแหละ เหตุที่เรียกแบบนี้ไว้มีโอกาสผมจะเล่าให้ฟังละกันนะ
กลับมาเรื่องชื่อผมก่อน...ก็ไม่รู้อะไรดลจิตดลใจคุณนายเธอให้ตั้งชื่อลูกชายแบบนี้ ถามกี่ครั้งก็ได้เหตุผลเดิมๆ ว่า...เธอคิดว่าเก๋ดีที่ลูกจะมีชื่อสองพยางค์ แต่หารู้ไม่ว่า...ไอ้สองพยางค์ที่เธอตั้งน่ะมันเรียกลำบาก คนส่วนใหญ่ก็เลยเรียกผมด้วยพยางค์หน้าอย่างเดียวพร้อมกับคำบ่งสถานะว่า ‘ไอ้พิว’
และตอนนี้...ไอ้พิวก็กำลังเรียนอยู่ ม.6 สังกัดโรงเรียนชายล้วนแห่งหนึ่งย่านปากคลองตลาดแห่งเมืองบางกอก ไม่บอกว่าโรงเรียนไหนแต่ผมเชื่อว่าน่าจะพอเดากันได้ (ใช่มะ?)
โรงเรียนนี้แค่เอ่ยชื่อ ใครต่อใครอาจจะบอกว่าเป็นศูนย์รวมเด็กเก่งเด็กฉลาด แต่...เชื่อเถอะว่าผมเป็นแค่เด็กม.6 ที่โคตรแสนจะธรรมด๊าธรรมดา ไม่ได้เรียนห้องคิง หญิงก็ยังไม่เคยมี ขี้เกียจบ้างในบางอารมณ์ สุขสมกับเกมบ้างบางเวลา เริงร่าไปเรื่อย
แต่ก็ไม่ถึงประเภทโหลยโท่ยขั้นสุดอะไรเทือกนั้น เอาเป็นว่าให้นึกถึงเด็กกลางๆ ที่ไม่ได้โดดเด่นอะไรมากมาย นั่นแหละผมล่ะ จะมีดีอยู่บ้างก็ตรงที่ป้าข้างบ้านกับพี่วินมอไซค์ชอบเรียกผมว่าสุดหล่อก็เท่านั้นแหละ (เดี๋ยวๆ เสียงขากถุย! ดังมาจากปากใครวะ?)
ถึงผมจะเป็นคนธรรมดาอย่างที่ได้พร่ำไป แต่ไอ้ผมมันเป็นคนธรรมดาที่ฝันสูง ประเภทหมาวัดหมายจะเด็ดดอกฟ้า ตำปลาร้าหมายจะได้มิชลินสตาร์ เพราะว่า...ไอ้พิวคนนี้ฝันอยากเข้าเรียนต่อในมหาวิทยาลัยชื่อดังของสยามประเทศ ที่ใครต่อใครต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า...มันเข้ายากนะมึง
‘แล้วไงล่ะ’ นั่นแหละคือสิ่งที่เกิดขึ้นในหัวหลังเจอคำสบประมาทล้านแปด เพราะมันไม่ได้ทำให้คนไม่ตั้งใจเรียนอย่างผม เจียมเนื้อเจียมตัวลดละความอยากลงได้แม้แต่น้อย กลับกันความอยากขั้นสุดกลายเป็นแรงผลักดันให้ ณ เวลานี้ที่เหลืออีกไม่กี่เดือน ผมฮึดขึ้นมาลุยเต็มกระบอกสูบ ที่ไหนเขาว่าดี ที่ไหนเขาว่าเด็ด ไม่ว่าจะขึ้นเขาลงห้วยไอ้พิวยอมหมด ขออย่างเดียว แค่สอบติดมหาวิทยาลัยที่หวังไว้ก็พอ
งานนี้ไอ้พิวคนธรรมดาขอลงทุนเล่นของสูงกับเขาดูสักตั้งละกันวะ
ในเมื่อคิดจะเล่นของสูงเหมือนวงร็อคตูดใหญ่...เช้าวันเสาร์หลังเปิดเทอม 2 ได้ 3 วัน ย้ำว่าแค่ 3 วัน! แทนที่จะได้นอนมาราธอนกระดิกทีนอยู่บนเตียงอย่างเคย ก็เลยต้องตื่นมาติวเทอร์โบวิชาสังคมไทยซะงั้น
นั่นล่ะ...ผลกรรมที่ผมได้ก่อไว้ เพราะปกติที่โรงเรียน วิชานี้มันเป็นคาบแห่งการเข้าเฝ้าพระอินทร์ชัดๆ และการทำแบบนั้นบ่อยๆ กรรมเลยนำพาให้ผมต้องถ่อมาติวที่นี่คนเดียว เพื่อนรึก็ไม่มีสักคน
จริงๆ แล้ว ไอ้พิวก็ไม่ใช่คนชีวิตรันทดประเภทไร้เพื่อนขาดฝูงหรอกฮะ แต่ที่ไม่มีใครมาด้วยเลยเพราะไอ้เพื่อนในแก๊งแม่งหนีไปลงเรียนสาขาเยาวราชกันหมด ส่วนผมที่ลงไม่ทันพวกมัน เลยต้องฉายเดี่ยวมาเรียนสาขานี้
แต่เอาเหอะ...มาเรียนคนเดียวก็ใช่ว่าจะเลวร้าย เผื่อว่าโชคชะตาเป็นใจเกื้อหนุนดลบันดาลให้ได้คู่กลับบ้านไปก็ถือเป็นกำไรมิใช่น้อย
มีใครบางคนเคยบอกไว้...อะไรที่เกิดขึ้นแล้วย่อมเป็นเรื่องดีเสมอ และครั้งนี้ก็เช่นกัน ไอ้คนธรรมดาที่มีลางสังหรณ์แม่นพอประปรายอย่างผม ก็เชื่ออย่างหมายมั่นปั้นมือว่าจะต้องมีเรื่องดีๆ รออยู่แหงมๆ
แต่ไหง...
ไอ้เรื่องดีที่ว่า....
กลับกลายเป็นการที่ผมต้องวิ่งหัวฟูเข้าตึกเรียนพิเศษกันละวะ
กะอีแค่...เมื่อคืนดวลเกมกับไอ้เอิร์ธดึกไปหน่อย ไม่คิดว่าจะทำพิษขนาดนี้ คิดแล้วไอ้พิวอยากไหลตายให้รู้แล้วรู้รอด ว่าแต่...ไหลตายนี่เหมือนไหลบัวมั้ยอ้ะ (แป้ก...ขออนุญาตหลบตีนแพร๊บ)
“ขอไปด้วยครับ...ขอไปด้วย!!!”
ผมตะโกนบอกไอ้ตี๋เสื้อขาว รูปร่างสูงยาวเข่าดีเป็นเกียรติเป็นศรีกับเบ้าหน้า หลังจากที่เดิน...ไม่เดินสิ เรียกว่าวิ่งป่าราบจะเหมาะกว่า จนมาถึงหน้าลิฟต์ที่ต้องใช้ขึ้นไปเรียนพิเศษในวันนี้
แต่แล้ว...ฝันนั้นก็สลายไปในพริบตา เมื่อประตูลิฟต์ปิดลงต่อหน้าต่อตาแล้วเคลื่อนขึ้นชั้นบนไป
ห่าเอ๊ย! แล้งน้ำใจชิบหาย แล้วผมจะขึ้นไปเรียนทันมั้ยเนี่ย คิดแล้วก็อยากกระโดดลังกาหลังถีบประตูลิฟต์ระบายอารมณ์ให้รู้แล้วรู้รอด
แม่งเอ๊ย...ไอ้ตี๋เสื้อขาว ไอ้สูงยาวเหมือนเสาไฟฟ้า ไอ้ตาไม่มีเหล่าเต๊ง ไอ้เส็งเคร็งมะเร็งกะจู๋ ไอ้หน้าเต้าหู้ใส่สระอิ
ไอ้....ไอ้...ไอ้...โว้ย โกรธจนสรรหาคำมาด่าไม่ทัน
เอาเถอะจะยังไงก็ชั่ง อย่าให้กูเจอมึงอีกครั้งละกัน...
ไอ้ตี๋ลิฟต์นรก!
##################
แค่อยากให้รู้...
> เส้นทางนี้...สายวาย ใครไม่ชอบวาย ไม่ชอบผู้ชายรักกัน โทษทีผิดที่นะ
> เส้นทางนี้...เรียกไรท์ว่า “เฮียไทม์”
> เส้นทางนี้...เป็นเรื่องสมมติที่ได้แรงบันดาลใจจากชีวิตในรั้วม.ปลาย หากทำให้ใครไม่สบายต้องขออภัยไว้ ณ ที่นี้
> เส้นทางนี้...ติดตามเรื่องราวต่อที่...
#ตุปัดตุเป๋
TW : @IhereTime
FB : เฮียไทม์
Guest
