บทนำ
+เหยา วู่+
ตอนนี้ผมกำลังเก็บเสื้อผ้าลงกระเป๋า และของที่เหลือจัดใส่กระเป๋าเดินทางให้ครบ เพราะวันนี้...ผมต้องตามพ่อไปต่างประเทศ ตอนนั้นได้ยินไม่ถนัดนักว่าพ่อบอกว่าประเทศอะไร แต่ถึงจะรู้...มันก็ไม่ได้มีผลกระทบรุนแรงอะไรกับผมอยู่แล้ว เอาล่ะ! เรียบร้อย
“คุณวู่ครับ ได้เวลาแล้วครับ นายท่านกำลังรออยู่ที่รถ”
“อืม” อี้ควั่นที่ยืนเรียกผมอยู่หน้าห้องเดินนำลูกน้องอีกสองคนเข้ามาให้มาถือกระเป๋าออกไป ส่วนผมก็เดินตามออกไปโดยมีอี้ควั่นเดินตามหลังมาติดๆ
คิ้วเข้มที่ขมวดเข้ากันเล็กน้อย ดูมีอำนาจลึกลับน่ากลัวรับเข้ากับดวงตาคู่นั้นได้เป็นอย่างดี ผมไม่ชอบดวงตาของพ่อมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว เพราะทุกครั้งที่พ่อเห็นผม ท่านมักจะไม่ชอบใจนัก ผมรู้ข้อนี้ดี การที่พ่อให้ผมติดไปต่างประเทศด้วย ไม่ใช่ว่าท่านรักหรือห่วงผมหรอก แต่ท่านกลัวว่าถ้าหากผมอยู่ที่นี่จะเกะกะลูกตาของพี่หลงต่างหากล่ะ เหอะ เห็นไหม? ว่าผมน่ะ...ลูกรัก!
“ชักช้าจริงๆ มัวทำอะไรอยู่” เสียงเข้มดุผมกรายๆ ขณะที่ผมเดินลงบันไดหน้าบ้านมายังรถข้างล่างนี้ และก็ตามเคย พ่อไม่เคยให้ผมได้แก้ตัวอะไรทั้งสิ้น ถามเสร็จก็ขึ้นรถไป ผมก็ได้แต่ถอนใจ ขึ้นรถตามพ่อไปแล้วเก็บปากเงียบไปตลอดทาง ผมชินแล้วล่ะ จนใครๆ ต่างคิดว่าผมเป็นคนไร้ความรู้สึก
ทำยังไงได้ ก็ผมเจอแต่เรื่องพวกนี้มาตั้งแต่จำความได้แล้ว และมันก็ไม่มีอะไรที่จะทำให้ผมยิ้มจากใจได้จริง ไม่มีใครเคยเห็นผมยิ้ม ขนาดตัวผมเอง...ยังไม่เคยได้เห็นเลย...ยิ้มน่ะ
+end : เหยา วู่+
Guest
