พี่ข้างบ้าน
ซัน
พี่ชายข้างบ้านของ ฉัน หล่อ มีเสน่ห์ตั้งแต่เด็ก เรียนเก่ง และ รวยมาก
ส่วนฉัน ซี
เป็นเด็กข้างบ้านพี่ซัน ดำ เตี้ย และจนมากกก แต่ฉันเรียนเก่งนะ แถมขยันด้วย
"ไปก่อนนะคะ"
"ตั้งใจเรียนนะจ๊ะ" เสียงแม่ฉันตอบ
ตอนนี้ฉันกำลังขึ้นรถบัสประจำทางเพื่อไปมหาลัย ฉันนั่งตรงที่เดิม มุมเดิม และมองภาพเดิมๆ ภาพที่ฉันเห็นทุกวันจนชินตา ภาพของพี่ชายข้างบ้านคนหนึ่งที่มีทั้งความหล่อ เก่ง รวย เพอร์เฟคทุกอย่างนั่งในรถเบ้นซ์คันหรูพร้อมบอดี้การ์ดของเขา แต่กลับไม่เคยเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าหล่อเหลานั่นเลย
ตอนนี้ฉันอยู่มหาลัยปีสุดท้าย แต่เขา เป็นเจ้าของธุรกิจใหญ่ แม่ฉันเล่าให้ฟังว่า เขาต้องอยู่คนเดียวตั้งแต่เด็ก อยู่กับพวกบอดี้การ์ดและแม่ของฉันเพราะแม่ของฉันเป็นแม่นมของเขา เพราะธุรกิจ จิวเวอรี่ ของครอบครัว และปัญหาความขัดแย้งทางธุรกิจทำให้เขาต้องสูญเสียพ่อและแม่ในเวลาเดียวกัน หลังจากเสียพ่อและแม่เขากลายเป็นคนเงียบขรึม และดูน่ากลัว
รถบัสจอดหน้ามหาลัยพอดี ฉันลงจากรถเดินตรงไปที่ห้องวิจัย ฉันเป็นนักศึกษาแพทย์ถ้าฉันทำวิจัยสำเร็จ จะได้ทุนไปศึกษาต่อที่ แคนาดา และในอีกหนึ่งอาทิตย์ข้างหน้ามันจะก็จะสำเร็จหลังจากนั้นอีกหนึ่งเดือนฉันก้อจะไปแคนาดา
ซัน
เด็กสาวข้างบ้าน ลูกสาวของนมแย้ม เทอจะรู้มั้ยว่าเพียงแค่เทอแย้มร้อยยิ้มมันช่างดูมีเสน่ห์ และทำให้หัวใจผมันชุ่มชื่นขนาดใหนหัวใจที่ตายด้าน เพียงแค่รอยยิ้มของเทอคนนั้นก้อทำให้ผมอยากจะยิ้มตาม โอกาสของวันเพียงน้อยนิดที่ผมจะได้เห็นรอยยิ้มนี้ก้อคงเป็นตอนที่รถของผมขับแซงรถบัสประจำทางที่เทอนั่งเป็นประจำทุกวัน
เด็กที่ชอบตามนมแย้มมาเล่นที่บ้านผมตอนเด็กบ่อยๆ เด็กที่ร่าเริง แก่นแก้ว หัวดื้อ แต่ก้อน่ารัก
"นายครับ...นาย"
"นายยยย!" ผมหลุดออกจากความคิดของตัวเอง เสียงลูกน้องของผมตะโกนเรียก
"จะตะโกนทำไมวะ อยู่ในรถแค่นี้"
"ผมเรียกนายหลายรอบแล้ว ผมเห็นนายไม่ตอบหนะครับ ผมจะบอกนายว่าถึงบริษัทแล้วครับ"
"อืม" ผมรับคำสั้นๆ และก้าวลงจากรถ เดินตรงไปที่ลิบที่มีเพียงผมคนเดียวเท่านั้นที่ใช้ได้ ขึ้นไปสู้ห้องทำงาน ซึ่งก้อคือเพ้นเฮ้าส่วนตัวของผม ในเพ้นเฮ้ามีข้าวของเครื่องใช้ครบครัน เปรียบเหมือนบ้านหลังที่สองก้อว่าได้
"แบบเครื่องเพชรที่จะส่งเข้าประมูลไปถึงใหนแล้ว" ผมถามเฮ็กส์บอดี้การ์ดคนสนิทที่เป็นทั้งบอดี้การ์ดและเหมือนเพื่อนคนหนึ่งของผม
"เสร็จไป 50 % แล้วครับ"
"ทำไมช้านัก"
"คนออกแบบป่วยกะทันหันหนะครับ งานอาจล่าช้านิดหน่อย แต่เขารับปากว่าทันเวลาแน่นอนครับ"
"อืม"
"แล้ว......เรื่องขอ.."
"คุนซีหรือครับนาย วันนี้เทอก้อไปที่ห้องวิจัยอีกตามเคยครับ"
"อืม"
"แต่ลูกน้องผมรายงานมาว่า เดือนหน้าคุนซีเทอจะไปแคนาดาครับ"
"แคนาดา ไปทำไม"
"เทอได้ทุนไปเรียนต่อที่นั้นครับ"
ซี
"เย้.....ในที่สุดวันนี้ก้อมาถึง"
"วันที่พวกเรา จบไปพร้อมกัน" เสียงของซีและกลุ่มเพื่อนดังขึ้นพร้อมกัน
"ปิ๊กกก ยัยปิ๊กๆ มาเร็วถ่ายรูปกัน"
"ดีๆ เดือนหน้าแกก้อจะไปละอย่าลืมฉันนะเว้ย"
"คัยจะไปลืมเพื่อนรักอย่างแกได้ลงคอฉันจะซื้อของมาฝากนะจ๊ะ"
หลังจากที่พวกซีเรียนจบต่างคนก้อแยกย้ายกันไปทำงาน ส่วนเทอเลือกที่จะไปเรียนต่อที่แคนาดา
ตอนเย็น
"กลับมาแล้วคะแม่"
"แม่คะ แม่ อยู่ใหนคะ"
"ซีลูก แม่อยู่ในครัวจร้า"
"ทำงานเหนื่อยมั้ยคะแม่"
"ไม่เลยลูก คุนซันเขาไม่ใช้งานแม่หนักหรอกจ๊ะ"
"คัยจะไปรู้หละคะแม่ หน้าโหดซะขนาดนั่น"
"อะ ยกไปกับข้าวเสร็จพอดี"
"เอ้อ แม่คะแล้วพ่อไปใหนหละคะ"
"รดน้ำต้นไม้อยู่หลังบ้านหรือป่าว ซีไปเรียกพ่อมาทานข้าวนะลูก เดี๋ยวแม่จัดโต๊ะรอ"
หญิงสาวเดินไปที่หลังบ้านเห็นคนเป็นพ่อหันหลังให้ก็กะโดดเข้าไปสวมกอดคนเป็นพ่อ
"เอ๊ะ! อ้าวซีเองหรือลูก มากอดพ่อแบบนี้จะเอาอะไรอีกหละเรา ฮืมมม"
"ป่าวนี่คะพ่อ เดือนหน้าซีจะไปแคนาดาแล้วเลยอยากตุนกอดพ่อกับแม่ไว้เยอะๆนะคะ"
"ไอลูกคนนี้ แล้วมีอะไรรึป่าวลูก"
"อ้อ ! แม่ให้มาตามไปทานข้าวหนะคะ"
"งั้นรออะไร เราไปกินข้าวฝีมือแม่กันดีกว่าเนอะ"
"ไปคะ"
Guest
