บทนำ
ภายในบ้านแห่งหญึ่งที่อยู่ในป่าลึกต้นไม้ปลุกคลุมมิดจนแทบจะมองไม่เห็นตัวบ้าน บ้านขนาดการตั้งตระหง่านอยู่ในป่าเป็นสิ่งที่โดดเด่นพอตัวแต่ไม่รู้ทำไมผู้คนที่หลงเข้ามาในป่าแห่งนี้กลับไม่เห็นหรือไม่แม้แต่จะเหลียวมองบ้านหลังนี้แม้แต่นิด เพราะความเก่าและตั้งอยู่โดดๆในป่าแบบนี้หลังเดียวงั้นเหรอ?
หรือเพราะกลัวว่าเมื่อเข้ามาภายในบ้านจะโดนคำสาปตามข่าวลือที่คนแถวนั้นเขาลือกัน ข่าวลือที่ว่าบ้านหลังนี้มีวิญญาณร้ายอาศัยอยู่ใครผู้ใดก็ตามที่หลงเหยียบเข้ามาที่นี่จะต้องถูกจองจำและหายไปตลอดกาลแต่ใครจะรู้กันล่ะว่าภายในบ้านหลังนี้มีเด็กหนุ่มคนหนึ่งอาศัยอยู่กับเพื่อน...ไม่สิควรจะเรียกว่าสัตว์เลี้ยงคู่ใจมากกว่าเด็กหนุ่มแปลกๆที่แสนจะจืดจางจนเหมือนหายตัวได้และนั่นก็เป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่ชาวบ้านต่างกลัวเขาและเขามักจะไม่ค่อยมีเพื่อน...
“เท็ตสึยะ”
“…”
“หิวแล้วนะ” สัตว์(?)ควรจะเรียกเด็กหนุ่มที่แสนจะแปลกมากกว่าแปลกเพราะร่างกายที่ไม่เหมือนใครเรือนผมสีแดงสดบวกกับใบหน้าและสายตาที่แทบจะทำลายล้างโลกได้ในพริบตาหางสีดำสนิทฟู่เล็กน้อยประกอบกับหูแมวสองข้างที่อยู่บนหัวเขากำลังนอนเกลือกกลิ้งไปมาบนเตียงนอนของเด็กหนุ่มเจ้าของชื่อที่เรียกเมื่อครู่
“แล้วมาบอกผมทำไมครับ” เด็กหนุ่มเรือนผมสีฟ้าอ่อนใบหน้าที่เรียบเฉยสายตาจดจ่ออยู่กับหนังสือพิมพ์ของเช้าวันนี้อันที่จริงเวลานี้ควรจะไปโรงเรียนได้แล้วแต่ทว่าวันนี้มันวันหยุดประจำสัปดาห์นี่นะ เขารับฟังสิ่งที่สัตว์เลี้ยงตัวโปรดเอ่ยบอกและตอกกลับไปในทันที
“ฉันกำลังสั่งนายให้ทำกับข้าวให้กินต่างหาก” แมวหนุ่ม(?)มุ่ยหน้าเล็กน้อยก่อนกลิ้งลงจากที่นอนและเข้ากอดเด็กหนุ่มที่อ่านหนังสือพิมพ์อยู่จากด้านหลังใบหน้าหล่อเข้าไซร้ซอกคอของอีกฝ่ายและกระซิบย้ำข้างหูเด็กหนุ่ม
“เรื่องอะไรครับ ผมเป็นเจ้านายนะ” เจ้าของชื่อเท็ตสึยะยังคงจดจ่ออยู่กับหนังสือพิมพ์ตรงหน้ามิได้สะทกสะท้านแม้เจ้าแมวหื่นที่กอดเขาอยู่กำลังจูบคอเขาอยู่ก็ตามเรียกอีกอย่างก็คือ ชิน
“เจ้านายก็ควรเลี้ยงดูสัตว์เลี้ยงของตัวเองดีๆสิ” เจ้าแมวหื่น(?)ยังคงไม่ละความพยายามที่จะต่อล้อต่อเถียงกับเจ้านายหนุ่มที่ไม่ยอมลุกไปหาอะไรให้ตนกินเสียที เท็ตสึยะยังคงนิ่งมีเหตุผลอะไรล่ะที่เขาต้องลุกอาหารเมื่อวานยังเหลืออยู่ในตู้เย็นมีสมองพอก็หัดไปหยิบแล้วเวฟกินเองก็ได้นี่
“เมื่อกี๊ยังบอกว่าสั่งผมอยู่เลยนี่” เด็กหนุ่มตอกอีกฝ่ายกลับ
“ก็สั่งให้เลี้ยงดูฉันดีๆไงล่ะไม่งั้น...นายจะไม่ได้กินเลือดอร่อยๆอีกเลยนะ” เจ้าเหมียวก็ยังคงดื้อรั้นที่จะให้เจ้านายทำอาหารให้กินอยู่ดีมือจอมซุกซนก็เลื่อนไปปลดกระดุมเสื้อเจ้านายไปพลาง
“เลือดแมวมันอร่อยตรงไหนครับ”
“แต่มันก็ยังทำให้นายมีชีวิตอยู่นี่นา แวมไพร์ขาดเลือดไม่ได้หรอกนะเท็ตสึยะ” เจ้าเหมียวแกล้งยั่วโมโหอีกคนเล่นต่อไปโดยการขบเม้มซอกคออีกร่างเบาๆเล็บยาวๆกรีดที่แก้มขาวของเจ้าของร่างบางจนเลือดไหล คราวนี้เริ่มได้ผลเมื่อเจ้านายของเขาละสายตาออกจากหนังสือพิมพ์และยกมือปัดอ้อมกอดของเขาออกก่อนจะใช้แขนเสื้อเช็ดเลือดที่แก้มตัวเองออก
“หนวกหูครับ”
“งั้นก็รีบไปทำอะไรให้ฉันกินได้แล้ว” เจ้าเหมียวเอาแต่ใจว่าก่อนฉวยโอกาศฉกชิงแก้มขาวๆของเจ้านายทีหนึ่งและเดินไปเกลือกเล่นบนเตียงเหมือนเดิม เจ้าของใบหน้าเรียบนิ่งมองเจ้าเหมียวด้วยสายตาเคืองๆเล็กน้อยก่อนจะยอมเดินไปทำกับข้าวที่ครัวตามที่เจ้าเหมียวขอร้อง(สั่ง)ทำไมตอนนั้นเขาถึงได้นึกสงสารเจ้าเหมียวเอาแต่ใจคนนี้ได้กันนะเท็ตสึยะถอนหายใจแต่ก็ดีอย่างหนึ่งเขาจะได้มีเพื่อนไม่โดดเดี่ยวเหงาหงอยอยู่ในบ้านผีนี่คนเดียวอีกแล้ว...
.......................................................................
อ่า...สวัสดีทุกท่านด้วยนะ บทนำแบบโคตรสั้นเจ้าค่ะ555 ไม่ต้องห่วงๆ
เดี๋ยวจะรีบอัพบทที่หนึ่งตามมาในปีหน้า//โดนเตะ เราแต่งไม่เก่ง//รู้ตัว เพราะฉะนั้น
ถ้าไม่ชอบหรือระแคะระคายใจอะไรก็ขออภัยมา ณ ที่นี้=/\=
ขอบพระคุณที่เข้ามาอ่านบทนำของเราค่ะ//บทนำบ้าอะไรหน้าเดียว โว๊ะ!
Guest
