ณ คฤหาส์นศิริธนานนท์
"น่ะค่ะคุณหญิง ถือว่าเลี้ยงมันไว้ทำบุญเถอะค่ะ....พ่อกับแม่ก็ทิ้งมันไปทางด้านอิฉันก็ไม่มีแม้แต่เงินที่จะซื้อนมให้มันกิน..."หญิงวัยชราผมขาวโพกพูดด้วยสีหน้าที่สิ้นหวัง
คุณหญิงเกศรินทร์มองหน้าเด็กหญิงด้วยความเศร้าใจ..ครั้นจะไม่รับเลี้ยงก็ไม่รู้ว่าชะตาชีวิตจะเป็นอย่างไร..
"ฉันก็ใช่ว่าจะเป็นคนใจไม้ใส้ระกำหรอกนะแม่นวล..แต่ว่าครั้นรับไว้แล้วจะมีใครเลี้ยงล่ะ..เด็กในบ้านเขาก็มีหน้าที่ที่จะต้องทำกันทั้งนั้น..."คุณหญิงเกศรินทร์พูดด้วยน้ำเสียงที่สงสาร..แต่ถ้าจะแนะนำให้เอาไปสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า..ก็จะดูเหมือนกับว่าตระกูลศิริธนานนท์ใจดำจนเกินไป...
"งั้น..!!!เอาอย่างงี้ล่ะกัน..ฉันจะจ้างแม่นวลมาเป็นพี่เลี้ยงของหนูตากับตาภัทร์อีกคนก็ได้..จะได้เลี้ยงหลานไปด้วยกันเลย..หนูตากับตาภัทร์คงชอบ..ดูสิหน้าตาน่ารักเชียว..."
20ปี ผ่านไป
“ริสา ทำความสะอาดห้องนอนของคุณหนูเรียบร้อยแล้วใช่ไหม”แม่นมอ่อนพูดกับหญิงสาวที่กำลังเดินเข้าไปในครัว..
“ค่ะ..แม่นมอ่อนมีอะไรจะให้ริสาช่วยอีกไหมค่ะ..?”ริสาถามด้วยความยินดีที่จะช่วยงานอย่างเต็มที่
“ไม่ล่ะ..เธอรีบไปจัดเตรียมอาหารเถอะ..ถ้าคุณหนูทั้งสองคนมาถึงแล้วเกิดหิวขึ้นมาอาจจะเดือดร้อนกันไปหมด..”หลังจากที่ริสาได้ฟังแม่นมพูดเสร็จเธอก็รีบบึ่งเข้าครัวทันที่เพราะเกรงว่าจะเสร็จไม่ทันเพราะมันใกล้เวลาที่คุณหนูนาริต้า...ผู้หญิงที่ช่างวีนเหวี่ยงสารพัด..กับคุณชายที่จ้องจะหาเรื่องแกล้งหรือจับผิดเธอได้ตลอดเวลานั้นมาถึงแล้ว...
“ตาภัทร....”แม่นมอ่อนพูดพร้อมเข้าโอบกอดด้วยความคิดถึง...หลังจากที่เด็กชายไปเรียนต่อที่ฝรั่งเศษนานจนแม่นมอ่อนกลายเป็นยายผมขาวทั้วหัวแล้ว..พร้อมกับกลับมาด้วยหน้าตาที่หล่อเหลาเลยทีเดียว
Guest
