บทที่ 3 ถูกใจ..อยากได้ (พาร์ทอดีต)
4 ปีที่แล้ว
คณะบริหาร มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง
พาร์ท คีย์
ผมกำลังนั่งเล่นชิลๆอยู่หน้าตึกเรียนกับเพื่อนของผม 'ไอ้ภัทร' ไอ้ภัทรเป็นเพื่อนที่ผมสนิทมาก เรารู้จักกันตั้งแต่เด็ก รู้จักนิสัยใจคอกันเป็นอย่างดี รวมทั้งนิสัยส่วนตัวก็ค่อนข้างคล้ายคลึงกัน ทำให้คบกันมาได้ยาวนานขนาดนี้
ผมกำลังรอเข้าเรียนคาบต่อไปก็เลยมานั่งบริหารเสน่ห์เล่นซะหน่อย
“เฮ้อ..”
เสียงถอนหายใจของไอ้ภัทรดังรบกวนผม
“ไอ้ภัทร..มึงเป็นเหี้ยไรของมึง” มันถอนหายใจรอบที่สิบละมั้ง ผมชักรำคาญ
“ถอนหายใจอยู่ได้..กูรำคาญ” ผมหันไปด่ามัน
“กูก็รำคาญมึง”
ไอ้ภัทรกรอกตา แล้วถอนหายใจแรงๆอีกหนึ่งรอบ
“อะไรวะ?” ผมไปทำอะไรให้มันไม่พอใจตอนไหนวะ
“มึงหยุดทำหน้าหล่อได้ป่ะ ดูดิ..สาวๆมองแต่หน้าหล่อๆของมึง กูนั่งเหี่ยวอยู่เนี่ยไม่มองกูเลยสักคน”
ฮ่าๆ ไอ้ภัทรมันอิจฉาผมเหรอวะ เอ่อ..ไม่ขนาดนั้นหรอก มันคงแค่หมั่นไส้ผม
“กูจะเลิกคบมึง”
มันทำหน้าเซ็งจัด
“แล้วจะให้กูทำไงวะ พวกเธอมองกูเอง กูไม่ได้ทำอะไรเลย” ผมก็นั่งอยู่เฉยๆเนี่ย
“ทำไมสาวๆไม่มองกูบ้างวะ”
ไอ้ภัทรตัดพ้อ แล้วก็นั่งบ่นพร่ำเพ้ออะไรของมันต่อก็ไม่รู้ ผมไม่ได้สนใจหรอกว่ามันพร่ำเพ้ออะไร ผมนั่งกวาดตามองไปเรื่อยๆ แต่ผมไม่ได้ส่งสายตาให้ผู้หญิงคนไหนหรอกนะ
ก่อนที่สายตาของผมจะสะดุดเข้ากับผู้หญิงคนหนึ่งที่เดินออกมาจากในอาคารเรียนแล้วหยุดยืนอยู่หน้าอาคารไม่ไกลจากที่ผมนั่งอยู่ ผู้หญิงตัวเล็กที่มีใบหน้าจิ้มลิ้ม ปากนิดจมูกหน่อย แก้มใสราวกับเด็กน้อย ก็คงจะเด็กน้อยจริงๆนั่นแหละ เพราะเธอแต่งกายด้วยชุดนักศึกษาปี 1 เด็กนี่หน้าตาไม่ได้สวยมากเหมือนผู้หญิงทุกคนที่ผมเคยควง แต่ใบหน้าหวานๆของเธอกลับดึงดูดผมได้ไม่ยาก และผมก็ไม่สามารถละสายตาจากเธอได้เลย ผมยอมรับตรงนี้เลยว่า
'ถูกใจ อยากได้ อยากลากขึ้นเตียง'
“เฮ้ย..มองไม่วางตาเลยนะโว้ย”
ไอ้ภัทรมันคงเห็นว่าผมจ้องเด็กนั่นตาเป็นมัน
“เออ..” ผมยอมรับ
“ชอบเหรอวะ?”
ไอ้ภัทรถามผม
“อืม..อยากได้ว่ะ” ผมตอบตามตรง..ไม่มีแอ๊บ
“เฮ้ย! มึงพูดจริงเหรอวะ!”
ไอ้ภัทรอุทานเสียงดังพร้อมกับทำหน้าเหลือเชื่อ
“มึงตกใจเหี้ยไร” ท่าทางมันตกใจเว่อร์เกินไปละ
“มันผิดวิสัยมึงไง ปกติมึงไม่เคยสนใจผู้หญิงคนไหน”
ก็ใช่..ปกติผู้หญิงเข้าหาผมก่อนทุกคน ผมไม่เคยแสดงท่าทีว่าสนใจผู้หญิงคนไหน ยิ่งแค่ครั้งแรกที่ได้เจอยิ่งไม่มีทาง
แต่ตอนนี้ผมกลับสนใจเด็กนี่
“และน้องคนนี้ไม่น่าจะใช่สเป็คมึง”
ก็ถูกของไอ้ภัทรอีกหน่ะแหละ ยัยนี่หน้าตาจืดๆธรรมดามาก แต่ก็ดูมีเสน่ห์..น่ารักดี
“ไม่รู้ว่ะ กูรู้แค่ว่ากูชอบ และกูก็รู้อีกว่า..ไม่มีผู้หญิงคนไหนปฏิเสธกูได้” ผมนึกกระหยิ่มยิ้มย่องอยู่ในใจพร้อมกับจับจ้องร่างบางไม่วางตา คงไม่ยากหรอกที่ผมจะลากเธอขึ้นเตียง นางแบบ พริตตี้ หรือดาวมหาลัยผมก็ฟาดมาแล้วนับไม่ถ้วน นับประสาอะไรกับยัยเด็กน้อยคนนี้หล่ะ ผมยกยิ้มพร้อมกับคิดแผนการในใจ ยัยเด็กนี่เรียนคณะเดียวกันกับผมเพราะฉะนั้นคงไม่ยากที่เราจะได้ทำความรู้จักกัน
'แล้วเจอกันนะยัยเด็กน้อย'
หลังจากวันนั้นผมก็สืบจนรู้ว่ายัยเด็กน้อยที่ผมหมายตาไว้ชื่ออัญญาวี ชื่อเล่นอัญ แค่ชื่อก็โคตรไพเราะเพราะพริ้งแล้วว่ะ และพระเจ้าโคตรจะเข้าข้างผม เพราะเธอเป็นน้องรหัสของเพื่อนที่เคยเรียนมัธยมกับผม..มันชื่อไอ้ต้น ทำให้แผนการในการทำความรู้จักเธอยิ่งง่ายเข้าไปใหญ่
วันเลี้ยงสังสรรค์สายรหัส
หลังจากกิจกรรมรับน้องของคณะจบลงไอ้ต้นมันก็มีนัดเลี้ยงสายรหัส เพราะฉะนั้นเด็กน้อยของผมต้องมาด้วยแน่นอน ผมจึงทำเนียนขอมาร่วมเลี้ยงสังสรรค์กับมันด้วยและอาสาเป็นเจ้าภาพให้มันเอง และตอนนี้ผมก็แค่นั่งรอในห้องคาราโอเกะของร้านอาหารชื่อดังแห่งหนึ่ง ซึ่งทุกคนมากันครบแล้วเหลือแค่ยัยเด็กน้อย ผมหันมองไปรอบๆห้องที่มีทั้งผู้ชายและผู้หญิงเกือบ 10 คน เนื่องจากน้องสายรหัสของไอ้ต้นบางคนก็พาเพื่อนมาด้วย บางคนก็มากับแฟน
“สวัสดีค่ะพี่ๆ”
ผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมงเสียงของยัยเด็กที่ผมรออยู่ก็ดังขึ้น ผมหันไปมองแวบหนึ่ง เธอก้าวเข้ามาในห้องพร้อมกับผู้หญิงคนหนึ่ง
“สวัสดีค่ะ”
ตามด้วยเสียงของผู้หญิงอีกคน ซึ่งคงจะเป็นเพื่อนของเธอ
“อ้าวอัญ ยี่หวา.. มาๆ นั่งก่อน”
เพื่อนผมเอ่ยบอกพวกเธอ
“ขอบคุณค่ะ”
ผมนั่งอยู่อีกโต๊ะหันหลังให้เธอ และนั่งรออย่างใจเย็น ผมไม่อยากจู่โจมให้ไก่ตื่น แต่ก็แอบหันมองเธอเป็นระยะ
ผมรออีกเกือบ 20 นาทีก็ลุกขึ้นเดินไปยังโต๊ะของเพื่อนผม ผมได้ยินเสียงน้องๆสาวๆแอบส่งเสียงกรี๊ดกร๊าดผม
“เฮ้ย..ไอ้คีย์! มานั่งด้วยกันดิ นั่งตรงนั้นเลยมึงอ่ะ”
ไอ้ต้นเห็นผมเดินเข้าไปมันก็ชี้ชวนให้ผมนั่งร่วมโต๊ะ และโชคดีเป็นบ้าที่ที่ว่างข้างๆยัยเด็กหน้าหวานว่างอยู่ เพราะเพื่อนของเธอที่มาด้วยกันลุกขึ้นไปจับไมค์ร้องเพลงอยู่ตรงโซนคาราโอเกะบริเวณด้านหลังห้อง ผมจึงไม่รอช้าที่จะทรุดนั่งลงไป
“มึงแดกไรเดี๋ยวกูชงให้เอง”
ไอ้ต้นถามผม
ไม่ต้องแปลกใจหรอกครับที่เพื่อนผมมันเทคแคร์ผมดีขนาดนี้หน่ะ ก็อย่างที่บอกว่าคืนนี้ผมอาสาเป็นเจ้าภาพให้มันและน้องๆสายรหัสของมันไง
“อะไรก็ได้..มึงชงมาเถอะ” อะไรก็ได้ผมดื่มได้หมด..ไม่เกี่ยง
แล้วไอ้ต้นก็จัดการชงเหล้าให้ผม เสร็จแล้วก็วางแก้วเหล้าลงตรงหน้าของผม ผมก็ยกขึ้นดื่ม พร้อมกับหันไปมองกับแกล้มน่ากินที่นั่งอยู่ข้างๆ
เธอก็หันมามองผมเช่นกัน
“สวัสดีครับ..น้องอัญ” ผมเอ่ยทักทายเธอ
“พี่ชื่อพี่คีย์” พร้อมกับแนะนำตัว
“สวัสดีค่ะ”
มือเล็กยกขึ้นประกบกัน ยัยเด็กนี่ไหว้ผม! เอาซะผมรับไหว้แทบไม่ทันเลย
“พะ..พี่รู้จักอัญด้วยเหรอคะ?” ฉันเอ่ยถามผู้ชายตัวโตที่นั่งอยู่ข้างฉัน 'พี่คีย์' ฉันรู้จักเขา ใครๆก็ต้องรู้จักพี่คีย์กันทั้งนั้น หนุ่มหล่อเสน่ห์แรง รุ่นพี่ปี 4 คณะบริหาร หนุ่มที่สาวๆทั้งมหาลัยต่างก็พร้อมจะพลีกายให้ ฉันเคยเห็นเขาไม่กี่ครั้ง แต่ทุกครั้งก็เห็นจากระยะไกลๆ ก็ยังคิดว่าพี่เขาหล่อมาก แล้วตอนนี้เขามานั่งอยู่ใกล้ฉัน ใกล้จนตัวแทบติดกัน ดูเหมือนเขาจะจงใจขยับเก้าอี้มาใกล้ฉันหรือเปล่านะ นั่งใกล้แบบนี้ยิ่งเห็นชัดเลยว่าพี่เขาหล่อขนาดไหน ความหล่อเหลาของเขาทำให้หัวใจดวงน้อยของฉันเต้นไม่เป็นจังหวะเลย
“ก็เมื่อกี้พี่ได้ยินเพื่อนพี่เรียกชื่ออัญไง”
อ๋อ..คงตอนที่พี่ต้นเรียกชื่อฉัน
“อ้อค่ะ” ฉันพูดแค่นั้นแล้วเงียบ
แอบสังเกตไปรอบๆ สาวๆต่างเมียงมองมาที่พี่คีย์เป็นตาเดียวเลย ฉันก็เลยไม่ค่อยกล้าสนทนากับเขามากนักเพราะกลัวจะถูกหมั่นไส้เอา
“อัญดื่มเหล้าไหม? เดี๋ยวพี่สั่งเครื่องดื่มเบาๆให้”
แต่พี่คีย์กลับชวนฉันคุย แถมยังพูดคุยเหมือนเราสนิทสนมกันมากงั้นแหละ ทั้งที่นี่คือครั้งแรกที่เราได้พูดคุยกัน
“มะ..ไม่เป็นไรค่ะ อัญไม่ดื่ม” ฉันปฏิเสธอย่างสุภาพ ฉันไม่ดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์
“ไม่ลองหน่อยเหรอ?”
พี่คีย์ก้มลงมาใกล้ฉัน
“ไม่ดีกว่าค่ะ” ฉันรีบเอนตัวออกห่างเล็กน้อยด้วยความตกใจ หัวใจของฉันเต้นระส่ำเลย เพราะเมื่อกี้ใบหน้าของเขาอยู่ห่างจากใบหน้าของฉันแค่คืบเดียวเอง
“เครื่องดื่มสำหรับผู้หญิงก็มีนะ แอลกอฮอล์ไม่เยอะหรอก รับรองไม่เมา”
พี่คีย์คะยั้นคะยอ
“ไอ้คีย์..มึงจะจีบน้องกูเหรอวะ”
เพื่อนผมขัดขึ้น
“เสือก!” ผมด่ามัน แต่ไม่ได้ตอบคำถามมัน ให้มันคิดเอาเอง
หลังจากนั่งดื่มนั่งคุยกับพี่ๆนานกว่า 3 ชั่วโมงฉันก็ต้องขอตัวกลับ เพราะฉันพักอยู่หอพักในมหาลัย เนื่องจากบ้านของฉันกับมหาลัยค่อนข้างไกลกันฉันจึงขอคุณพ่อย้ายเข้ามาอยู่หอพักในมหาลัยเพื่อที่จะได้สะดวกในการเดินทางไปเรียนและทำกิจกรรมของคณะ ซึ่งหอพักในมหาลัยมีกฎที่ค่อนข้างเข้มงวด หอพักจะปิดเวลา 23.00 น. เพราะฉะนั้นฉันคงอยู่ดึกมากไม่ได้
“เอ่อ..พี่ๆคะ อัญต้องกลับแล้วนะคะ” ฉันเห็นจังหวะที่ทุกคนเงียบกันพอดีจึงเอ่ยขึ้น
“อ้าว..ทำไมกลับเร็วอ่ะ”
พี่ต้นทำหน้าเสียดาย
“อัญพักอยู่หอในค่ะ กลับดึกไม่ได้” ฉันพูดพร้อมกับลุกขึ้น
“อ่อ..งั้นเหรอ”
ก่อนจะเดินไปหายี่หวาที่กำลังถือไมค์ร้องเพลงอยู่ด้านหลังห้อง
“อัญจะกลับแล้วนะ ยี่หวาจะกลับพร้อมอัญไหม?” ฉันเอ่ยถามเพื่อน
“เอ่อ..กลับๆ”
ยี่หวาหันมาตอบฉัน
“น้องยี่หวาอย่าเพิ่งกลับดิ อยู่ร้องเพลงเป็นเพื่อนพี่ก่อน”
พี่ฝน..แฟนสาวของพี่รหัสฉันเอ่ยขึ้น
“งั้นยี่หวาอยู่ต่อเป็นเพื่อนพี่ฝนเถอะ อัญกลับเองได้”
ดูเหมือนเพื่อนฉันกำลังสนุกอยู่เลย ดูแล้วเธอคงจะยังไม่อยากกลับ
“จ้ะๆ เอ่อ..อัญกลับยังไงอ่ะ”
ยี่หวาถามฉัน
“แท็กซี่” ฉันตอบ
“เรียก grab ดีกว่า ปลอดภัยกว่า”
ยี่หวาเสนอแนะ เพราะห่วงความปลอดภัยของฉัน
“จ้ะ” ฉันรับคำ เสร็จแล้วก็เดินออกมา
พอผ่านโต๊ะพี่ๆก็โบกมือลาทุกคน แล้วเดินออกจากห้อง
แต่ฉันเห็นพี่คีย์ลุกขึ้น แล้วเขาก็เดินออกมา เขาตามฉันมาหรือเปล่านะ
“เดี๋ยว!”
ฉันเดินออกมาจนถึงหน้าร้าน ก่อนที่เสียงของใครบางคนจะดังขึ้นข้างหลังฉัน
